Tζέρεμι Άιρονς: Ο «κακός» υπερήρωας των «Watchmen»

Ο Τζέρεμι Αϊρονς συναντά τον Ντον Τζόνσον, τη βραβευμένη με Emmy Ρετζίνα Κινγκ και τον Τιμ Μπλέικ Νέλσον στη νέα υπερπαραγωγή του HBO «Watchmen» που υπογράφει ο δημιουργός του «Lost» και των «Leftovers»: οι σούπερ ήρωες εξερευνούν μια μυστηριώδη δολοφονία ενός υπερήρωα και βρίσκονται μπροστά σε μια συνωμοσία που ίσως αλλάξει την ιστορία του κόσμου. Το νέο τηλεοπτικό κόλλημα.

GALA: Πώς αντέδρασε ένας ηθοποιός του διαμετρήματός σας όταν τον προσέγγισαν με το σενάριο της τηλεοπτικής σειράς «Watchmen»;
Τζερεμι Αϊρονσ: Με παρέσυρε ο τεράστιος ενθουσιασμός του Ντέιμον. Ο τρόπος που λειτουργεί με τη φαντασία του μπορεί να σε ξελογιάσει. Σκέφτεται τόσο γρήγορα, μιλάει τόσο γρήγορα, συναισθηματικά ήταν σχεδόν συγκλονισμένος με το εγχείρημα που είχε κατά νου. Σκέφτηκα τότε: «Δεν έχω ιδέα τι έχει στο μυαλό του, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και θα πάρω το ρίσκο να μπω στην ομάδα του». Γνώριζα εκ προοιμίου ότι ο ήρωάς μου θα λειτουργούσε σε μια παράλληλη ιστορία για καιρό και ήθελα να δοκιμάσω πώς θα δουλέψει αυτός ο τρόπος εξιστόρησης μέσα στη σειρά. Λάτρεψα τη Νίκι Κάσελ που με σκηνοθετεί και ακολούθησα το ένστικτό μου. Είπα «ναι». Κάτι χάνεις και κάτι κερδίζεις πάντα. Αλλά πίστεψα πως είχαμε πολλές ελπίδες να κάνουμε κάτι καλό. Αν ο Ντέιμον κατάφερε να πείσει εμένα με τον ενθουσιασμό του τότε θα πείσει και το κοινό. Το καστ της σειράς είναι εξαιρετικό. Με εντυπωσιάζουν οι καλοί ηθοποιοί. Επίσης πέρασα φανταστικά και στα γυρίσματα που έγιναν στην Ουαλία.

G: Επιλέγετε τους ρόλους σας ενστικτωδώς;
Τ.Α.: Ενστικτο, ένστικτο, ένστικτο. Στην πραγματικότητα σκέφτομαι διεξοδικά τα πάντα. Ανέκαθεν αυτό έκανα. Αλλά στο τέλος επιλέγεις με βάση το ένστικτο. Συνυπολογίζεις τα πάντα. Ποιος είναι ο δημιουργός, ποιος ο σεναριογράφος, ποια είναι η ιστορία, ποιος ο χαρακτήρας σου, ποιο δίκτυο θα το προβάλλει. Και αποφασίζεις με το ένστικτο.

G: Οταν σας έδωσαν το σενάριο ποια ήταν η πρώτη σας σκέψη για τον χαρακτήρα που θα υποδυόσασταν στη σειρά;
Τ.Α.: Ο Αντριαν είναι λίγο αλλόκοτος. Μου αρέσει ο τρόπος που ο Ντέιμον του έδωσε μια διαφορετική διάσταση από εκείνη του κόμικ. Νομίζω πως τον παρουσιάζει πιο ολοκληρωμένο και απολαυστικό. Του έδωσε μια αίσθηση χιούμορ και τον περιγράφει ειρωνικά ως τον πιο έξυπνο άνδρα στη Γη.

G: Οι υπόλοιποι ηθοποιοί της σειράς αναφέρουν στις συνεντεύξεις τους ότι ο δημιουργός τούς άφησε χώρο να ερμηνεύσουν τους χαρακτήρες κατά βούληση. Ισχύει το ίδιο και με εσάς;
Τ.Α.: Ασφαλώς. Μας παραχώρησε μια αίσθηση ελευθερίας, τονίζοντας ότι αν βρούμε γόνιμο έδαφος να δουλέψουμε τον ρόλο μας να το χρησιμοποιήσουμε. Βέβαια, πάντα ρωτάς τον δημιουργό και τον σκηνοθέτη σχετικά με το αν κάτι είναι πολύ υπερβολικό. Στη δική μου περίπτωση είπαν: «Οχι, είναι ακριβώς αυτό που θέλουμε».

G: Γνωρίζατε την ιστορία των υπόλοιπων χαρακτήρων του σεναρίου;
Τ.Α.: Οχι ιδιαίτερα. Εριξα μια ματιά στο σενάριο, αλλά ήταν τόσο πολλές οι σελίδες που σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει λόγος. Θα το ευχαριστηθώ όταν το δω. Δεν ήταν απαραίτητο ο δικός μου ρόλος να γνωρίζει πώς ενεργούν οι υπόλοιποι χαρακτήρες, άρα δεν χρειαζόταν να το ξέρω.

G: Χωρίς να κάνουμε spoilers, στο 4ο επεισόδιο ο χαρακτήρας σας αρχίζει να γίνεται κατανοητός. Οσοι το είδαν κρατούσαν την αναπνοή τους - ειδικά στη σκηνή μέσα στη λίμνη. Εσείς πώς το βιώσατε;
T.A.: Μου άρεσε αυτός ο φανταστικός κόσμος. Δεν υπόκειται σε ηθική κριτική ο ήρωας, αλλά σκέφτεσαι ότι αυτός είναι ο ρόλος του. Ξέρεις τι σκέφτηκα για τη συγκεκριμένη σκηνή; Το ντοκιμαντέρ με τις φάρμες και τα κοτοπουλάκια που τα στοιβάζουν στο ασανσέρ για να ξεδιαλέξουν τις κότες από τους κόκορες και στη συνέχεια να ξεφορτωθούν τα αρσενικά επειδή δεν τους χρησιμεύουν σε κάτι.

G: Πώς διαχειρίζεστε το γεγονός ότι συχνά καλείστε να γυρίσετε τόσο παράξενες ή ακόμη και απάνθρωπες σκηνές;
Τ.Α.: Είναι πλέον εύκολο. Είμαι συνηθισμένος στο θέατρο ρεπερτορίου ή από τον Σαιξπηρικό Θίασο του Στράτφορντ. Εκεί παίζεις έναν ρόλο το πρωί, έναν το απόγευμα και άλλον το βράδυ. Αφήνεις εύκολα πίσω τους ήρωές σου.

G: Ο κόσμος που δημιούργησε ο Ντέιμον βασίστηκε στους αρχικούς «Watchmen», αλλά είναι διαφορετικός, πιο μοντέρνος. Ο χαρακτήρας σας ωστόσο δεν μοιάζει να εκσυγχρονίζεται.
Τ.Α.: Οχι, στην αρχή όχι. Αλλά θα με δείτε πιο σύγχρονο. Προς το παρόν είμαι σε ένα μέρος χωρίς τεχνολογία και αυτοκίνητα, γύρω στο 1930 θα έλεγα. Ο ρόλος μου προς το παρόν ταιριάζει στο «Downton Abbey». Δεν τον είχαν πάρει στο καστ και τώρα θα έχει τον δικό του πύργο. Θα γυρίσει μόνος του τις σκηνές από το «Downton».

G: Η σειρά υπονομεύει κάπως την ιδέα των υπερηρώων. Μετά τη συμμετοχή σας σε φιλμ με θέμα τους υπερήρωες των κόμικς, όπως το «Batman», πώς ήταν το πέρασμα στο σύμπαν των «Watchmen»;
Τ.Α.: Αυτή η σειρά δεν θυμίζει κάτι από τον κόσμο των κόμικς. Περισσότερο με παράλληλη πραγματικότητα μοιάζει. Θα μπορούσε να διαδραματίζεται και στη Γαλλία του 17ου αιώνα. Μπαίνεις σε ένα σύμπαν με συγκεκριμένους κανόνες όπου κάποια πράγματα έχουν συμβεί και θα συμβούν. Είναι διαφορετικό από την ταινία που έκανα. Υπάρχουν πολλές αναδρομές στο μέλλον και στο παρελθόν, όπως συμβαίνει στο είδος των φιλμ που προέρχονται από κόμικς. Και όντως, μερικές φορές δεν ξέρεις τι συμβαίνει με τις παράλληλες ιστορίες που ουσιαστικά σχολιάζουν τις κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις της εποχής. Αλλά ο δημιουργός το έφερε στο 2019. Είναι σύγχρονο. Δίνει τροφή για σκέψη.

G: Παρακολουθείτε τηλεόραση;
Τ.Α.: Ελάχιστα. Καμιά φορά κολλάω με συγκεκριμένες σειρές, όμως έχω χάσει πολλά. Αλλά η μαγεία με την τηλεόραση πλέον είναι ότι μπορείς να παρακολουθήσεις όποτε θελήσεις παλιά επεισόδια. Παρακολουθώ τις βραδινές ειδήσεις και το «Old Grey Whistle Test» (σ.σ.: μουσικό βρετανικό σόου) και πέφτω για ύπνο.

G: Στην Αμερική υπάρχει έντονο το στοιχείο της «ανωτερότητας των λευκών», όπως και στη σειρά. Πιστεύετε πως τέτοιου είδους νοοτροπία επικρατούσε πάντα, απλώς εμείς επιλέγαμε να το παραβλέπουμε;
Τ.Α.: Πάντα υπήρχε αυτό, απλώς τώρα κάποιοι νιώθουν ότι απειλούνται, φοβούνται ότι θα χάσουν τα προνόμιά τους και βγάζουν στην επιφάνεια τον χειρότερο εαυτό τους. Εχουμε δει ιστορικά να επαναλαμβάνεται η βία εναντίον μειονοτήτων διαφόρων ειδών. Πρέπει να αντιμετωπιστεί με θάρρος το φαινόμενο και να μην επιτρέψουμε να κυριαρχήσει ο φόβος για το ξένο και το διαφορετικό.

G: Πώς; Ποια είναι τα όρια μεταξύ ηρωισμού και αυτοδικίας; Ποιος έχει την εξουσία να εξοστρακίσει αυτόν τον φόβο από την κοινωνία;
Τ.Α.: Η ικαιοσύνη. Η διαπλοκή πρέπει να μπαίνει στο στόχαστρο. Δεν γίνεται να ξεχυθούμε όλοι στους δρόμους αναζητώντας τη δικαιοσύνη γιατί θα οδηγηθούμε σε ένα χάος ◆