Βασίλης Κεκάτος: Στη σκιά του Χρυσού Φοίνίκα

Κρουαζέτ 2019. Κόσμος πάει κι έρχεται στην ονειρική Γαλλική Ριβιέρα. Λάμψη, σταρ, φλας και σκληρός ανταγωνισμός στο κόκκινο χαλί και τις κινηματογραφικές αίθουσες. Την ώρα που ανακοινώνονται οι υποψηφιότητες για τις ταινίες μικρού μήκους μέσα στο Palais des Festival μια κάμερα πλησιάζει τον Ελληνα σκηνοθέτη Βασίλη Κεκάτο. «Μ@@@@, βλέπεις αυτό που βλέπω;» ακούγεται να ρωτά τον παιδικό του φίλο Γιώργο Βαλσαμή, διευθυντή Φωτογραφίας στην ταινία του, ο οποίος κάθεται δίπλα του. Για μερικά δευτερόλεπτα ο χρόνος παγώνει... Το ίδιο και ο Βασίλης Κεκάτος που νιώθει να ιδρώνει από την αγωνία του. Οι παρουσιαστές ανακοινώνουν το όνομά του και αναφέρονται στην ταινία μικρού μήκους «Η απόσταση ανάμεσα στον ουρανό κι εμάς». Ο Βασίλης Κεκάτος γίνεται ο πρώτος Ελληνας που κερδίζει Χρυσό Φοίνικα στην κατηγορία ταινιών μικρού μήκους.

«Η έκπληξη ξεκίνησε δύο ημέρες πριν από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων όταν δέχτηκα ένα τηλεφώνημα όπου μου γνωστοποιούσαν την υποψηφιότητά μου. Βρισκόμουν ήδη στις Κάννες με τον Γιώργο Βαλσαμή και παρόλο που δεν είμαι hard drinker, θυμάμαι που του είπα ότι μου έχουν ανέβει οι παλμοί και χρειαζόμουν λίγο τσίπουρο για να το διαχειριστώ. Η ίδια αγωνία με κατέλαβε και στο Palais des Festival. Επί πολλά χρόνια παρακολουθούσα μαζί με τον κολλητό μου από το laptop μου live streaming την τελετή απονομής των Καννών. Ηταν περίεργο γιατί αυτή τη φορά δίναμε το “παρών” εκεί και διαγωνιζόμασταν. Είχαμε την τύχη και την ευλογία να βρισκόμαστε εκεί που πάντα θέλαμε και μάλιστα να ακούμε τα όνοματά μας», αποκαλύπτει λίγες ώρες μετά την απονομή ο Βασίλης Κεκάτος στο «Gala».

Τον ρωτώ ποιο είναι το πρώτο άτομο που σκέφτηκε όταν πήρε τον Χρυσό Φοίνικα. Δεν χρειάστηκε πολλή ώρα για να απαντήσει: «Η αλήθεια είναι ότι μέσα στο Palais υπήρχαν οι φίλοι και οι συνεργάτες μου που με συνόδευσαν για να με στηρίξουν. Οι γονείς μου είχαν έρθει αλλά ήταν απέξω και έβλεπαν την απονομή από την οθόνη οπότε το μυαλό μου πήγε αλλού. Οταν κράτησα τον Φοίνικα σκέφτηκα τον θείο μου τον Σπύρο, τον αδελφό του πατέρα μου, ο οποίος έχει πλέον πεθάνει. Ηταν ομοφυλόφιλος και είναι ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Ηταν εκείνος που καθόρισε εντέλει τη δική μου στάση απέναντι στην ομοφυλοφιλία. Ηταν μια ατόφια rock & roll προσωπικότητα, που έκανε come out στα δεκάξι του σε δύσκολες εποχές και σε μια φτωχή και συντηρητική οικογένεια όπως η δική μου. Εφυγε στα 17 του χρόνια για την Αυστραλία προκειμένου να ζήσει μόνος του. Ο θείος αυτός έπαιρνε μοναδική αγάπη από τους γονείς μου χωρίς ποτέ να τεθεί θέμα για τη σεξουαλική του ταυτότητα. Αυτό το βραβείο το αφιερώνω κατά κάποιον τρόπο στη μνήμη του».

Ο θείος του έκανε τον Βασίλη Κεκάτο να πιστέψει ότι αυτό που επιθυμούμε ή επιδιώκουμε στη ζωή μας, στην πραγματικότητα, δεν αφορά κανέναν. Οτι μέσα από μικρές επαναστάσεις και ανατροπές μπορούμε να διεκδικήσουμε τη ζωή που εμείς θέλουμε και ονειρευόμαστε. «Εγώ μπορεί να μην είχα πρόβλημα με τη σεξουαλική μου ταυτότητα, είχα όμως με την επαγγελματική μου. Σπούδαζα στο Λονδίνο Νομική επειδή το ήθελαν οι γονείς μου. Στο δεύτερο έτος τούς είπα ότι δεν αντέχω, ασφυκτιώ και θέλω να κάνω κάτι άλλο. Ως κλασικοί Ελληνες γονείς, πριν συμφωνήσουν μου επέβαλαν έναν όρο: Να ένα πάρω ένα πανεπιστημιακό χαρτί. Ετσι σπούδασα Σκηνοθεσία στο Brunel University του Λονδίνου...».

Η ταινία μικρού μήκους «Η απόσταση ανάμεσα στον ουρανό κι εμάς» πραγματεύεται την κατάκτηση της κανονικότητας. Η υπόθεσή της αφορά δύο άγνωστους νεαρούς άντρες οι οποίοι συναντιούνται αργά τη νύχτα σε ένα ξεχασμένο βενζινάδικο της παλιάς εθνικής οδού. Ο ένας έχει σταματήσει για να βάλει βενζίνη στη μηχανή του και ο άλλος έχει ξεμείνει εκεί. Για να γυρίσει στην Αθήνα τού λείπουν 22,50 ευρώ. Οσο ακριβώς κοστίζει η απόσταση που τους χωρίζει από τον ουρανό...

Ο Βασίλης Κεκάτος είχε δείξει θετικά δείγματα γραφής από τότε που μας πρωτοσυστήθηκε. Ξεκίνησε την ιλιγγιώδη πορεία του με την ταινία «Ανάδρομος» στο Φεστιβάλ της Δράμας και συνέχισε με διθυράμβους για το «Zero Star Hotel» που έχει διακριθεί ως μία από τις 15 καλύτερες ταινίες μικρού μήκους του κόσμου στον διαγωνισμό Sundance Ignite. Πολλά βραβεία απέσπασε και με τη «Σιγή των ψαριών όταν πεθαίνουν». Παρότι βραβευμένος και με διεθνή προβολή τώρα πια, διατηρεί τον κεφαλλονίτικο αυθορμητισμό του: «Η πρώτη μου ταινία ο “Ανάδρομος” ήταν και η μεγάλη μου αποτυχία. Χάρη σ’ αυτόν όμως ήρθα σε επαφή με την παραγωγό μου. Η Ελένη Κοσσυφίδου ήταν πρόεδρος της Επιτροπής στις Νύχτες Πρεμιέρας. Μπορεί να μη με βράβευσε τότε, αλλά τουλάχιστον γνωριστήκαμε».

«Ο ουρανός είναι το όριο»

Μετά τη συμμετοχή του Γιώργου Λάνθιμου στα Οσκαρ το μότο «sky is the limit» γίνεται για τον Βασίλη Κεκάτο φιλοσοφία ζωής. «Το γεγονός ότι προερχόμαστε από μια μικρή χώρα δεν είναι δυνατόν να μας περιορίζει. Αντιθέτως, η γενιά μου έχει αποδείξει ότι ξέρει να φτιάχνει κινηματογράφο με ενδιαφέρον. Είναι αρκετοί εκείνοι που συμμετέχουν με τις ταινίες τους σε φεστιβάλ και βραβεύονται. Το γεγονός ότι ο Γιώργος Λάνθιμος και ο Πάνος Κούτρας με τις επιτυχίες τους έριξαν τους διεθνείς προβολείς στη χώρα μας είναι σημαντικό. Ξαφνικά όλοι αρχίσαμε να ελπίζουμε», σημειώνει.

Τι μετράει όμως περισσότερο για έναν σκηνοθέτη: οι βραβεύσεις στα φεστιβάλ ή τα εισιτήρια που κόβει η ταινία του στις κινηματογραφικές αίθουσες; Χαμογελά: «Το να μην προδώσει τον εαυτό του με το έργο που κάνει. Το να μην κάνει μια ταινία για λόγους σκοπιμότητας. Το να είναι συνεπής ανάμεσα στο έργο και τον εαυτό του. Προσωπικά, δεν είμαι φεστιβαλικός σκηνοθέτης, δεν θεωρώ ότι τα φεστιβάλ έχουν μεγαλύτερη αξία από το κοινό. Είναι πολύ σημαντικό να διαπρέπεις στα φεστιβάλ και να μην ξεχνάς το κοινό σου».

Μιλάμε χαλαρά στο τηλέφωνο σαν να γνωριζόμαστε χρόνια. Πρόκειται για έναν νέο, εξωστρεφή άνθρωπο: «Μένω στο κατά Βακαλόπουλο “μυθικό χαμένο κέντρο του κόσμου”, την Κυψέλη. Είμαι ρομαντικός με την Κυψέλη, δεν την αφήνω για κανέναν λόγο. Κατοικώ σε αυτή τη γειτονιά τα τελευταία πέντε χρόνια και μου αρέσει το γεγονός ότι είναι πολυπολιτισμική. Βλέπεις από Ασιάτες μέχρι Αφρικανούς, ενώ η αίσθηση της γειτονιάς δεν έχει χαθεί ολότελα». Κάνει μια παύση και συμπληρώνει: «Τα τελευταία χρόνια έχω την πολυτέλεια να βιοπορίζομαι από τη δουλειά μου, οπότε όλο μου το 24ωρο είναι σινεμά. Ζω κανονικά χωρίς καμία υπερβολή. Η μόνη μου πολυτέλεια είναι ότι έχω τη δυνατότητα να πίνω τον καφέ μου στη Φωκίωνος Νέγρη». Ταξιδεύει συχνά και -αν και πλέον ζει στην Αθήνα- διατηρεί τις ίδιες παρέες από τα παιδικά του χρόνια μέχρι σήμερα. Πώς ορίζει την ευτυχία; Με το να κολυμπά στην παραλία Αβυθος που βρίσκεται δίπλα στο πατρικό του σπίτι στην Κεφαλονιά. «Θέλω να κολυμπώ και να ξέρω ότι όλα είναι στη θέση τους, μέσα μου, στη ζωή μου, αλλά και στην πραγματικότητα».

Αγαπά το δίπολο ρομαντισμού και κυνισμού που διακρίνει τους Κεφαλονίτες που, όπως παραδέχεται, έχει επηρεάσει και τον ίδιο. «Ενώ δεν είμαι αντικοινωνικό άτομο, διατηρώ τις ίδιες παρέες από τότε που ήμουν πέντε ετών. Εχουμε μετατρέψει την Κυψέλη σε Κεφαλονιά, καθώς μένουμε ο ένας δίπλα στον άλλον. Κάποτε συγκατοικούσαμε κιόλας. Είμαστε μια παρέα όπου οι ρόλοι εναλλάσσονται και ο ένας βοηθά τον άλλον στη δουλειά όπως μπορεί. Εμένα με έχουν βοηθήσει πολύ. Ενας φίλος μου οικονομολόγος διαβάζει τα σενάρια και με συμβουλεύει, ο άλλος εργάζεται στο πανεπιστήμιο και κουβαλάει πράγματα στις ταινίες μου... Το καφέ-μπαρ “Libretto” στην Κεφαλονιά ανήκει σε μέλος της παρέας, οπότε είμαστε συνεχώς εκεί. Για να αντιληφθείτε το δέσιμο, όλοι είχαν έρθει στις Κάννες είχαν παρακολουθήσει τη βράβευσή μου με Queer Palme (Χρυσός Φοίνικας για ταινίες με ΛΟΑΤ θεματική) και έφευγαν οδικώς μέσω Ιταλίας. Είχαν φτάσει ήδη στην Ιταλία όταν έμαθαν ότι πήρα και τον Χρυσό Φοίνικα στις ταινίες μηκρού μήκους και επέστρεψαν για να βρίσκονται μαζί μουτη σημαντική αυτή βραδιά».

Ο Βασίλης Κεκάτος απέδειξε ότι όταν έχεις ταλέντο, πάθος και επιμονή μπορείς να επιτύχεις τα πάντα. «Τι ονειρεύομαι; Μα τι άλλο από αυτό που ζω τώρα;» λέει με ευγνωμοσύνη για όσα το σύμπαν έφερε στο διάβα του