Κρίστεν Γουίγκ: Οι ξανθές έχουν πλάκα

Η Κρίστεν Γουίγκ μπήκε ξώφαλτσα στον χώρο της υποκριτικής, όταν στη διάρκεια των σπουδών της στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα βρέθηκε να συμμετέχει και στη θεατρική ομάδα γιατί έπρεπε οπωσδήποτε να προσθέσει μία ακόμα δραστηριότητα στο φοιτητικό βιογραφικό της. Ο δάσκαλος της υποκριτικής ενθουσιάστηκε με τις επιδόσεις της και την παρότρυνε να ασχοληθεί και επαγγελματικά. Η Γουίγκ κράτησε τη συμβουλή του στο πίσω μέρος του μυαλού της.

Οταν, απόφοιτη πλέον, προσελήφθη από έναν πλαστικό χειρουργό για να σχεδιάζει τα μετεγχειρητικά σώματα -ναι, υπάρχουν και αυτές οι δουλειές-, μία μέρα πριν χτυπήσει την πρώτη της κάρτα στη νέα της θέση έβαλε τρία ρούχα σε μια βαλίτσα και μετακόμισε στο Λος Αντζελες για να ασχοληθεί με τον χώρο του θεάματος. Η συμβουλή του καλού δασκάλου τελικά έπιασε τόπο.


Εχοντας ανακαλύψει από νωρίς την έφεσή της στην κωμωδία, συμμετείχε σε παραστάσεις του Empty Stage Comedy Theatre και των The Groundings, ενός κωμικού θιάσου που ειδικεύεται στον αυτοσχεδιασμό και στα σκετς. Επειτα από διάφορα μικρορολάκια σε τηλεοπτικές σειρές, ανάμεσά τους και επεισόδια του «Saturday Night Live», όπου όλοι την έβλεπαν αλλά κανένας δεν την πρόσεχε πραγματικά, η Γουίγκ αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια της και να γράψει ένα σενάριο στα μέτρα της σε συνεργασία με την καλή της φίλη Ανι Μουμόλο.

Κάπως έτσι προέκυψε η ταινία «Bridesmaids» του 2011, που είχε απρόσμενη εισπρακτική επιτυχία και τράβηξε και την προσοχή της Ακαδημίας, η οποία έχρισε τη Γουίγκ και τη Μουμόλο υποψήφιες για το Οσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου. Εκτοτε το βιογραφικό της αστείας ξανθιάς γέμισε με συμπαθητικές κωμωδίες -γιατί αυτό ξέρει να κάνει καλύτερα-, όπως «Η κρυφή ζωή του Γουόλτερ Μίτι» (2013), «Αδέλφια ξανά» (2014) και «Πού χάθηκες Μπερναντέτ» (2019), ενώ συχνά πυκνά δανείζει τη φωνή της σε ηρωίδες των animated. Δουλίτσα να υπάρχει.

Στο νέο της πόνημα «Palm Royale», την καινούρια μίνι σειρά της Apple TV+ στην οποία συμπρωταγωνιστεί και ο Ρίκι Μάρτιν, η Γουίγκ διακτινίζεται στα 60s -στο 1969 για την ακρίβεια- για να υποδυθεί τη Μαξίν Σίμονς, μια πρώην βασίλισσα της ομορφιάς που προσπαθεί -μάλλον άγαρμπα- να τρυπώσει ως μέλος σε μια ελιτίστικη λέσχη πλουσίων. Ναι, για άλλη μια φορά βγάζει γέλιο. Και ας ισχυρίζεται η ίδια ότι «ποτέ δεν θα καταλάβω τι κάνει τους ανθρώπους να γελάνε». Οι δικές της σκηνές μήπως;