SAXO Bank για Ελλάδα: «Η φάρσα συνεχίζεται» γράφει για την έξοδο στις αγορές

"Η φάρσα συνεχίζεται" τιτλοφορείται το άρθρο-ανάλυση για την επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές, το οποίο παραθέτει στην ιστοσελίδας της η δανέζικη επενδυτική τράπεζα SAXO Bank.
  
"Είναι μια επιτυχημένη επιχείρηση πολιτικής επικοινωνίας που θα ενισχύσει τη θέση εκείνων, οι οποίοι στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ τάσσονται υπέρ της απελευθέρωσης από το τρέχον πρόγραμμα βοήθειας που λήγει το 2018" επισημαίνει η SAXO Bank.

"Η επιλογή αυτή, ωστόσο, δεν είναι αξιόπιστη όσον αφορά τις χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας, οι οποίες αναμένεται να ανέλθουν στα 19 δισ. ευρώ το 2019, εκτός αν δεχτούν τα υψηλά ποσοστά δανεισμού και μειώσουν το χρέος της χώρας, το οποίο περιορίζει τις δυνατότητες ανάπτυξης". 

Στην πραγματικότητα, υπάρχουν τρεις πιθανές επιλογές για τη χώρα: ένα τέταρτο μνημόνιο, η επιμήκυνση της διάρκειας των δανείων ή η μερική ελάφρυνση του ονομαστικού χρέους.
  
'Ενα τέταρτο πακέτο βοήθειας
Αυτή είναι η λιγότερο επιθυμητή λύση, καθώς θα οδηγήσει τους Ευρωπαίους πιστωτές να παρέχουν και πάλι δάνεια στην Ελλάδα, χωρίς να επιλύεται το βασικό πρόβλημα: το αυξανόμενο δημόσιο χρέους (ανέρχεται σήμερα σχεδόν στο 180% του ΑΕΠ έναντι 146 % που ήταν το 2008). Επιπλέον, θα απαιτήσει από την κυβέρνηση να εφαρμόσει περαιτέρω μέτρα λιτότητας που δεν είχαν μέχρι τώρα θετικά οικονομικά αποτελέσματα, οδηγώντας σε περαιτέρω αποδυνάμωση του Έλληνα πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα.

Η παράταση της διάρκειας των δανείων

Αυτή είναι μία συμβιβαστική λύση, η οποία σε πολιτικό επίπεδο θα μπορούσε να ικανοποιήσει όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη. Έχει ήδη υλοποιηθεί εν μέρει, δεδομένου ότι η χώρα θα αρχίσει να καταβάλλει τόκους για τα δάνεια μέχρι το 2020, αλλά αυτό δεν αφορά προς το παρόν τα δάνεια του EFSF και του ESM. Υπό τις παρούσες συνθήκες, η Ελλάδα αποπληρώνει τα δάνεια των Ευρωπαίων πιστωτών που είναι υψηλότερα από εκείνα που έχει η ίδια δανειστεί. Με την επιμήκυνση της διάρκειας των δανείων, μπορεί να επιτραπεί στην Ελλάδα να ανακτήσει κάποια περιθώρια ελιγμών. χωρίς να κοστίζει τίποτα για τα κράτη και τους ευρωπαίους πολίτες. 
 
Η διαγραφή της ονομαστικού χρέους. 
Αυτή είναι η πιο ριζική λύση, αλλά είναι και από οικονομικής πλευράς πιο ρεαλιστική.Το ερώτημα δεν είναι, τελικά, αν θα πρέπει να υπάρξει διαγραφή του ονομαστικού χρέους, αλλά μάλλον, αν είναι νομικά εφικτό και πόσο μεγάλη πρέπει να είναι. Σε αντίθεση με ό,τι αναφέρεται συχνά, μια διαγραφή του ονομαστικού χρέους δεν αποτελεί παραβίαση της Συνθήκης της Λισαβόνας (άρθρο 125), επισημαίνει η ανάλυση της Saxo Bank.  
 
Υπάρχουν δύο τρόποι για να υπολογίσει κανείς το αναγκαίο επίπεδο μείωσης του χρέους. Η πρώτη μέθοδος είναι να οικοδομήσουμε ένα στατικό μοντέλο της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας που να βασίζεται σε τρεις σταθερές: το ονομαστικό επιτόκιο, το πραγματικό ρυθμό ανάπτυξης και το προβλεπόμενο πρωτογενές πλεόνασμα. Το μειονέκτημα αυτής της προσέγγισης μακροπρόθεσμα είναι ότι δεν λαμβάνει υπόψη τυχόν έκτακτες περιστάσεις, τη συναλλαγματική ισοτιμία. Επιπλέον, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι, στην πράξη, το κράτος αποπληρώνει τους τόκους των δανείων, αλλά ποτέ δεν καταβάλλει το κεφάλαιο, επισημαίνει η ανάλυση της Saxo Bank.