ΣΕΒ: H υπερφορολόγηση των αδύναμων χρηματοδοτεί τον μποναμά Τσίπρα

Κίνηση «υψηλού πολιτικού ρίσκου, που ξαναφέρνει στο προσκήνιο την πολιτική αβεβαιότητα, υποσκάπτοντας την ανάκαμψη της οικονομίας, θυμίζει τον εκτροχιασμό των σχέσεων Ελλάδας-δανειστών του 2014 και δίνει άλλοθι στους επικριτές της χώρας να σκληρύνουν την στάση τους», χαρακτηρίζει ο ΣΕΒ τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού για το εφάπαξ βοήθημα στους χαμηλοσυνταξιούχους.

Ταυτόχρονα, όπως επισημαίνει ο Σύνδεσμος στο εβδομαδιαίο δελτίο του για την οικονομία, ο πρωθυπουργικός μποναμάς χρηματοδοτείται όχι επειδή κατέστη δυνατό να αυξηθεί η συνταξιοδοτική αποταμίευση αλλά επειδή υπερφορολογούνται τα πιο δυναμικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας και αναδεικνύει το έλλειμμα ιδιοκτησίας της πολιτικής που εφαρμόζεται.


Μάλιστα, ο ΣΕΒ εκτιμά ότι με αυτό τον τρόπο υπονομεύεται η εμπιστοσύνη αγορών και εταίρων, καθώς επιβεβαιώνεται η κρατούσα εκτίμηση ότι η χώρα ακολουθεί μία πολιτική προσαρμογής με το ζόρι και ότι με την πρώτη ευκαιρία εγκαταλείπει την προσπάθεια και δεν τηρεί τα όσα είχε υποσχεθεί.

Η κίνηση αυτή, «υψηλού πολιτικού ρίσκου, που ξαναφέρνει στο προσκήνιο την πολιτική αβεβαιότητα, υποσκάπτοντας την ανάκαμψη της οικονομίας, θυμίζει τον εκτροχιασμό των σχέσεων Ελλάδας-δανειστών του 2014 και δίνει άλλοθι στους επικριτές της χώρας να σκληρύνουν την στάση τους», συνεχίζει ο ΣΕΒ.

«Σε κάθε περίπτωση βέβαια τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, που απαιτούν οι θεσμοί, τείνουν να στραγγαλίζουν την οικονομία και να καθιστούν πολιτικά ευάλωτες τις κυβερνήσεις, γεγονός που επιτείνει την αβεβαιότητα και την αδυναμία να εξέλθει η χώρα από την κρίση».

Η Ελλάδα, στη δυσμενή θέση που βρίσκεται σήμερα, δεν έχει την πολυτέλεια για μονομερείς ενέργειες που υποσκάπτουν την αξιοπιστία της. Αλλά και οι θεσμοί χάνουν τάχιστα την αξιοπιστία τους όταν οι μεν συστήνουν στους δε δημοσίως να ληφθούν και πρόσθετα μέτρα για την επίτευξη των στόχων που έχουν συμφωνηθεί από όλους, εκτιμά ο ΣΕΒ.

Το ακριβές απόσπασμα από το δελτίο του ΣΕΒ ακολουθεί:


Ενώ η οικονομική δραστηριότητα έχει αρχίσει να αποκτά βηματισμό και βρισκόμαστε εν μέσω διαπραγματεύσεων για την ολοκλήρωση της 2ης αξιολόγησης και την εκταμίευση της δόσης των €6,1 δις, η κυβέρνηση, υπό το πολιτικό βάρος των επερχόμενων μνημονιακών υποχρεώσεων που ανέλαβε στο πλαίσιο του 3ου Μνημονίου, προχώρησε μονομερώς στην εφάπαξ παροχή €617 εκατ. σε μικροσυνταξιούχους αντλώντας πόρους από την προβλεπόμενη υπέρβαση του πρωτογενούς πλεονάσματος του 2016.

Η εφάπαξ αυτή παροχή, που χρηματοδοτείται όχι επειδή κατέστη δυνατό να αυξηθεί η συνταξιοδοτική αποταμίευση αλλά επειδή υπερφορολογούνται τα πιο δυναμικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, αναδεικνύει το έλλειμα ιδιοκτησίας της πολιτικής που εφαρμόζεται. Υπονομεύεται έτσι η εμπιστοσύνη αγορών και εταίρων, καθώς επιβεβαιώνεται η κρατούσα εκτίμηση ότι η χώρα ακολουθεί μία πολιτική προσαρμογής με το ζόρι και ότι με την πρώτη ευκαιρία εγκαταλείπει την προσπάθεια και δεν τηρεί τα υπεσχημένα.

Η κίνηση αυτή, υψηλού πολιτικού ρίσκου, που ξαναφέρνει στο προσκήνιο την πολιτική αβεβαιότητα, υποσκάπτοντας την ανάκαμψη της οικονομίας, θυμίζει τον εκτροχιασμό των σχέσεων Ελλάδας-δανειστών του 2014 και δίνει άλλοθι στους επικριτές της χώρας να σκληρύνουν την στάση τους. Σε κάθε περίπτωση βέβαια τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, που απαιτούν οι θεσμοί, τείνουν να στραγγαλίζουν την οικονομία και να καθιστούν πολιτικά ευάλωτες τις κυβερνήσεις, γεγονός που επιτείνει την αβεβαιότητα και την αδυναμία να εξέλθει η χώρα από την κρίση.

Η Ελλάδα, στη δυσμενή θέση που βρίσκεται σήμερα, δεν έχει την πολυτέλεια για μονομερείς ενέργειες που υποσκάπτουν την αξιοπιστία της. Αλλά και οι θεσμοί χάνουν τάχιστα την αξιοπιστία τους όταν οι μεν συστήνουν στους δε δημοσίως να ληφθούν και πρόσθετα μέτρα για την επίτευξη των στόχων που έχουν συμφωνηθεί από όλους. Ποιόν και τι πρέπει να πιστέψουν οι αγορές; Το ΔΝΤ ή τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς; Δεν είναι τυχαίο που οι αγορές αντιδρούν αρνητικά τις τελευταίες μέρες, ιδίως μετά την ανακοίνωση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας ότι παγώνει η εφαρμογή των μέτρων ελάφρυνσης του χρέους που μόλις πρόσφατα συμφωνήθηκαν.

Οι Έλληνες πολίτες θέλουμε πράγματι αξιοπρέπεια και προοπτική. Αυτή θα έρθει όμως με πολιτικές που οδηγούν την οικονομία σε σταθερή ανάπτυξη, ώστε οι συντάξεις να μπορούν να αυξηθούν σε μόνιμη βάση. Εν τέλει, αν θέλουμε  να ξανακερδίσουμε την εθνική κυριαρχία που δικαιούμαστε στη χάραξη της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, ο ευρωπαϊκός δρόμος είναι ένας: συνεπής δημοσιονομική πειθαρχία και σαρωτικές αλλαγές στη λειτουργία κράτους και αγορών που δημιουργούν πραγματικές ευκαιρίες για ανάπτυξη και  δημιουργία πλούτου.