Ένα ευρώ στο ταμπλό θέλει 50 εκατ. στο ταμείο

Για κάθε 1 ευρώ που κερδίζει μια τραπεζική μετοχή χρειάζονται πρόσθετα ετήσια κέρδη περί τα 50-60 εκατ. ευρώ για να δικαιολογηθεί η αξία που κερδίζει στο χρηματιστήριο.
Κάθε φορά που μια τραπεζική μετοχή αυξάνεται κατά 1 ευρώ, το management ψάχνει τρόπους για να προσθέσει έσοδα που θα δικαιολογούν τη νέα υψηλότερη κεφαλαιοποίηση.

Λ.χ. μια κεφαλαιοποίηση ύψους 10 δισ. ευρώ χρειάζεται κέρδη 800-900 εκατ. ευρώ, τον επόμενο χρόνο 1.100, τον επόμενο χρόνο 1.200 κ.ο.κ.  
Και όπως θα δούμε, αυτή η διαδικασία της αναζήτησης δραστηριοτήτων στο εξωτερικό αλλά και μια συγχώνευση στο εσωτερικό είναι εξίσου επίπονες και δύσκολες.

Ο παραπάνω, όμως, απλός υπολογισμός μας δείχνει ότι οι τράπεζες χρειάζονται νέες αγορές και κερδοφορία προκειμένου να δικαιολογήσουν τις αντίστοιχες κεφαλαιοποιήσεις. Και αυτό είναι το δύσκολο θέμα σύμφωνα με τραπεζικά στελέχη. «Η καλή όψη του νομίσματος έρχεται δύσκολα, ενώ η κακή έρχεται πιο εύκολα», αναφέρει υψηλόβαθμο τραπεζικό στέλεχος που θεωρεί ότι δεν είναι τόσο εύκολο για τις ελληνικές τράπεζες να συνεχίσουν να αυξάνουν τα κέρδη τους με τους ρυθμούς των προηγούμενων ετών. Και αυτό όχι μόνο λόγω της εσωτερικής αγοράς, αλλά διότι στα Βαλκάνια ο «δρόμος δεν είναι στρωμένος με ρόδα». Οι οικονομίες της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας είναι μεν στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά μια σειρά από ιδιαιτερότητες του παρελθόντος στις γειτονικές χώρες δημιουργούν αμφιβολίες και, πιθανότατα, να αποτελέσουν μελλοντικές εστίες προβλημάτων.

Για παράδειγμα, στις περισσότερες βαλκανικές αλλά και ανατολικές χώρες η επιχειρηματικότητα ή η ιδιωτική εργασία δεν είναι κάτι δεδομένο. Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είχε προετοιμαστεί για να αποτελέσει τμήμα του δημόσιου τομέα. Αυτή η νοοτροπία δεν έχει αλλάξει και αυτό ενδεχομένως να έχει επιπτώσεις στις οικονομίες αυτών των χωρών, και κατ’ επέκταση στις εταιρείες που δραστηριοποιούνται εκεί.    

Σ’ ό,τι αφορά την εσωτερική αγορά, τα εργασιακά προβλήματα αλλά και αμφισβητούμενες οικονομίες κλίμακος είναι τα δύο μεγαλύτερα προβλήματα για τα οποία δεν προχωρά μια συγχώνευση μεταξύ τραπεζικών ιδρυμάτων. Υπάρχει άλλωστε η ιταλική τραπεζική εμπειρία όπου η Unicredito εξαγόρασε την Capitalia -αφού υποχρεώθηκε από την κυβέρνηση- και τελικώς η μετοχή έχει καταρρεύσει. Η μετοχή βρισκόταν σε αντίθετη εντελώς πορεία όταν προχωρούσε σε εξαγορές και επεκτάσεις στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα, όμως, το μεγαλύτερο κόστος είναι ορισμένες εργασιακές δυσλειτουργίες. Λ.χ. η μετακίνηση ενός τραπεζικού υπαλλήλου δεν είναι εφικτή, ακόμη και όταν πρόκειται για δύο πόλεις της ίδιας περιφέρειας. Μάλιστα, αν προχωρούσε μια ενδεχόμενη συγχώνευση, θα ήταν δύσκολο να κλείσουν ορισμένα καταστήματα καθώς υπάρχει κίνδυνος να χαθεί η πελατεία.