Fragile... θα πει «Εύθραυστον» με την Εύη Καραγιάννη

Η Εύη Καραγιάννη, μετά την άκρως επιτυχημένη περσινή θεατρική χρονιά «μετακομίζει» στη σκηνή του θεάτρου ξανά. Με αποσκευές τις εμπειρίες μιας ζωής. Μιας ζωής πολυτάραχης, γεμάτη περιπέτειες, λάμψη, ομορφιά, έρωτες, χωρισμούς αλλά και πίστη. Ένας μονόλογος που καταγράφει τη μοναδική πορεία και την εξέλιξη μιας γυναίκας που ήταν και παραμένει καλλονή. Μιλά με ευαισθησία αλλά και χιούμορ.


Με τρυφεράδα αλλά και ωμότητα .Κάνει την προσωπική της κατάθεση υπόθεση πολλών γυναικών που μπορεί να είχαν εντελώς διαφορετικές αφετηρίες και πορεία αλλά δεν παύουν να είναι όλες Γυναίκες. Οι άνθρωποι της ζωής της, από τη γιαγιά μικροβιολόγο στον Πόντο και τον πατέρα που «άνοιγε δρόμους», μέχρι τους γνωστούς και άγνωστους έρωτές της, γίνονται οι ήρωες σε αυτό το εξομολογητικό παραμύθι.

Όλοι συναντιούνται στην συγκεκριμένη στιγμή της ζωής της, μοιράζονται τον ίδιο χώρο ξανά. Σε αυτή την ανάγκη-προσπάθεια να μιλήσει για συναισθήματα, χωρίς φόβο, χωρίς άγχος για τον χρόνο που περνάει, για τα σημάδια που αφήνει στην ψυχή αλλά και τη γαλήνη της γνώσης …


Το κείμενο συνέθεσε, μετά από ώρες αφηγήσεων της ίδιας, η Δόμνα Ζαφειροπούλου. Φροντίζοντας να διατηρεί την ισορροπία ανάμεσα στην ωμή αλήθεια και την θεατρικότητα κατέγραψε μνήμες.Τη σκηνοθεσία, τη μουσική επιμέλεια και τους φωτισμούς υπογράφει ο Δημήτρης Αδάμης πλησιάζοντας με ευαισθησία, χιούμορ, τρυφερότητα αλλά και συγκίνηση την ουσία και την πραγματικότητα μιας τόσο λαμπερής ζωής που αγγίζει τα όρια του παραμυθιού.

Η υπό «μετακόμιση» σκηνή του θεάτρου θα γίνει το καταφύγιο της Εύης Καραγιάννη για να μπορεί ελεύθερα να ομολογήσει πάθη και ίσως και λάθη.

Η ίδια η Εύη Καραγιάννη σημειώνει:

“Πρόκειται για ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι στην προσωπική μου ιστορία.
Που αφορά όμως ταυτόχρονα την ιστορία κάθε γυναίκας. Γιατί είναι σα να έχω ζήσει δεκάδες ζωές. Ταυτόχρονα μοιραία, θηλυκό και μάνα, ερωτευμένη, εργαζόμενη, με δίψα για τη ζωή. Δίψα που γίνεται φλόγα. Φλόγα που γίνεται θάλασσα. Ανοίγω ξανά τα μπουκαλάκια με το άρωμά μου, ανεβαίνω στα ψηλά μου τακούνια και ξεπακετάρω αναμνήσεις,
για να τις αμπαλάρω ξανά, να τις πάω παραπέρα. Αφηγούμαι σε εσάς,
σε εσένα, σε εκείνον, σε όλους, σε εμένα την ίδια ξανά την ιστορία μου
σαν ένα παραμύθι. Για να βρω στον μέσα μου καθρέφτη τους λόγους
για τις μεγάλες μου αγάπες και την βαθειά μου πίστη στο θεό και στη ζωή. Εύθραυστη και δυνατή. Διάφανη και κρυφή. Με την αλήθεια τη φανερή

και την ομολογουμένη σαν αμαρτία. Με όλο μου το παρελθόν, το παρόν
και το μέλλον.”

Σύνθεση κειμένου: Δόμνα Ζαφειροπούλου
Σκηνοθεσία - επιμέλεια σκηνικού – φωτισμοί - μουσική επιμέλεια:
Δημήτρης Αδάμης
Ερμηνεύει η Εύη Καραγιάννη