Σκληρό καρύδι

Ο νεαρός Μπάρι Κέγκαν είχε αφήσει στόματα ανοιχτά στο «Θάνατο του ιερού ελαφιού», την βραβευμένη στις Κάννες ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, παρότι απέναντί του είχε τον Κόλιν Φάρελ και τη Νικόλ Κίντμαν. Ακόμα και στην επική «Δουνκέρκη» του Κρίστοφερ Νόλαν ξεχώριζε, παρά το μπαράζ δράσης και προσώπων, διάσημων και μη. Στην ακατέργαστη ακόμα μορφή της, η ένταση πίσω από το βλέμμα του 25χρονου ηθοποιού εκλύει μια τρομερή ενέργεια, κάτι που ταιριάζει κουτί στη νέα του ταινία «Αμερικάνικη ληστεία», όπου υποδύεται έναν απερίσκεπτο φοιτητή με «μεγάλα» όνειρα. Πραγματική ιστορία, η ταινία ακολουθεί τον χαρακτήρα του Κέγκαν και των φίλων του καθώς σχεδιάζουν να κλέψουν μερικά από τα πιο πολύτιμα βιβλία στον κόσμο.

Για τον Κέγκαν, ο χαρακτήρας του ήταν κάποιος που έψαχνε για εμπειρίες και περιπέτειες για να ακονίσει την καλλιτεχνική του πλευρά. «Είναι ένας τύπος που κυριολεκτικά τα τινάζει όλα στον αέρα και πάει στο άγνωστο», εξηγεί. «Η κλοπή των βιβλίων γίνεται η περιπέτειά του. Τα λεφτά ήταν απλά ένα μπόνους. Έχω πράγματα στο σπίτι που αξίζουν πολλά χρήματα, αλλά έχουν συναισθηματική αξία για μένα. Εκεί ήταν που συνδέθηκα με τον χαρακτήρα».

Κατά τ’ άλλα, οι δυο τους δε θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικοί. Ο Σπένσερ, ο χαρακτήρας του στην ταινία, αναζητά κάτι που θα τον ξεκουνήσει και θα του δώσει δημιουργική τροφή, καθότι η ζωή του μέχρι τότε ήταν καθ΄όλα μη επεισοδιακή. Από την άλλη, ο Κέγκαν έχει βιώσει από μικρός δύσκολες καταστάσεις. Γεννήθηκε το 1992 στο Δουβλίνο, και έχασε τη μητέρα του από υπερβολική δόση όταν εκείνος ήταν ακόμα μικρός. «Ήρθε η ηρωίνη στο Δουβλίνο και μπήκε σε όλα τα σπίτια», είπε ο Κέγκαν στο ιρλανδικό Late Late Show. «Η μητέρα μου δεν είχε την τύχη με το μέρος της. Εθίστηκε και μετά πέθανε». Περνώντας από 13 διαφορετικά ανάδοχα σπίτια, ανέλαβε τελικά την κηδεμονία του η γιαγιά του, η οποία «είναι σκληρό καρύδι», συνέχισε. «Όποτε επιστρέφω σπίτι μετά από μια ταινία, όπου με καλομαθαίνουν, θα φάω παντόφλα στο κεφάλι αν δεν φτιάξω το κρεβάτι μου. Αυτό αγαπώ σ’ αυτήν». Δεν ξεχνά ποτέ να αναφέρει ότι μεγάλωσε στο Δουβλίνο 1, την κεντρική ζώνη του Δουβλίνου. «Την αποκαλώ το πραγματικό Δουβλίνο», λέει στο Hollywood Reporter. «Είναι μεγάλο κομμάτι των πάντων για μένα».

Όλα τα παραπάνω τον έχουν καθορίσει και του έχουν δώσει «πολεμοφόδια», όπως ομολογεί στον Independent. «Εμπειρίες από τις οποίες μπορώ να αντλήσω». Όχι μόνο αυτό, αλλά το παρελθόν του παρέχει το έναυσμα να πάει μπροστά. «Έχοντας περάσει όλα αυτά, το θάνατο των γονιών μου, τις ανάδοχες οικογένειες και όλα αυτά, δε μου πέρασε ποτέ από το μυαλό να μην προσπαθήσω», λέει στο Dazed. «Τα χρησιμοποίησα όλα ως εργαλεία. Ήθελα να αποδείξω την αξία μου και να δείξω πως ένα παιδί που έχει περάσει τόσα πολλά μπορεί να φτάσει στην κορυφή. Ήθελα να αποδείξω ότι είναι δυνατό. Αυτό ήταν το κίνητρό μου».

Ο ρόλος με τον οποίο κέρδισε πρώτη φορά την προσοχή ήταν στην Ιρλανδική τηλεοπτική σειρά «Love/Hate», όπου υποδυόταν ένα αγόρι που σκότωνε γάτες. Στις «Παράνομες ζωές» έπαιξε πλάι στον Μάικλ Φάσμπεντερ και τον Μπρένταν Γκλίσον. Και θα μπορεί να λέει στα εγγόνια του ότι η Νικόλ Κίντμαν του φίλησε τα πόδια στο «Θάνατο του ιερού ελαφιού», την οποία αποκαλεί «και γαμώ τις παράξενες ταινίες»!

«Όλοι με ρωτάνε αν είμαι χαρούμενος», λέει στον Independent. «Είμαι ναι, αλλά θέλω συνεχώς να γίνομαι καλύτερος. Να κάνω το αδύνατο. Σαν τον Κόλιν ΜακΓκρέγκορ που κέρδισε δυο μαύρες ζώνες σε δυο διαφορετικές κατηγορίες, θέλω να κερδίσω τρία Όσκαρ σε τρεις διαφορετικές κατηγορίες. Δε θα είμαι ικανοποιημένος με όσα έχω κάνει. Μπορώ πάντα να κάνω καλύτερα».

Τα πλάνα λοιπόν συμπεριλαμβάνουν τη σκηνοθεσία. «Έχω μια βιντεοκάμερα που μου έδωσε ο Γιώργος όταν τελειώσαμε το “Θάνατο του ιερού ελαφιού”», λέει στο Dazed. «Είχε παρατηρήσει που ήμουν συνεχώς πίσω από την κάμερα και κοιτούσα το κάδρο. Ρωτούσα συνέχεια πράγματα, οπότε μου πήρε την κάμερα δώρο. Και μετά ο Κόλιν μου αγόρασε μια ψηφιακή φωτογραφική, οπότε είχα δύο. Όταν κοιτάς μέσα από το φακό, βλέπεις διαφορετικά πράγματα από αυτά που βλέπεις συνήθως. Φωτογραφίζω συνέχεια την κοπέλα μου, αλλά και τον κόσμο γύρω μου. Με ενδιαφέρει πολύ το πώς συμπεριφέρονται οι άνθρωποι – βγαίνει ο σκηνοθέτης από μέσα μου».