Η πρώτη είναι το «Δεν ήσουν ποτέ εδώ» της Λιν Ράμσεϊ, για το οποίο κέρδισε το βραβείο ερμηνείας στις Κάνες πέρσι. Ο Φίνιξ υποδύεται ένα πληγωμένο κτήνος, έναν βετεράνο που προσπαθεί να σώσει ένα κοριτσάκι από κύκλωμα παιδεραστίας. Η δεύτερη είναι η «Μαρία Μαγδαληνή» του Γκαρθ Ντέιβις, όπου στο ρόλο του Ιησού προσπαθεί να σώσει την ανθρωπότητα γενικότερα.
Μπορεί το σινεμά που επιλέγει να κάνει να μην είναι απαραίτητα το πιο ανάλαφρο (ανάμεσα στα επόμενα πρότζεκτ του είναι -ίσως- μια ταινία για τον Τζόκερ και το γουέστερν του Ζακ Οντιάρ «The Sisters Brothers»), αλλά ο ίδιος δηλώνει καλύτερα από ποτέ. Δουλεύει σταθερά και αποκλειστικά με πρότζεκτ που τον ενδιαφέρουν και τον προκαλούν, συζεί με την κοπέλα και συμπρωταγωνίστριά του Ρούνι Μάρα, κάνει βόλτες με τα σκυλιά του, ανακαλύπτει τις χαρές των φεστιβάλ που παλιότερα σνόμπαρε και συνεχίζει, εκτός ραντάρ, την ακτιβιστική του δράση με δικαιώματα των ζώων. Μακάρι όλοι να είχαν την ίδια αλλεργία με τη δημοσιότητα, την ίδια άρνηση να δίνουν συνεντεύξεις με τον Φίνιξ: οι δικές του (και του Κιάνου Ριβς) είναι οι καλύτερες. Εδώ μια μικρή γεύση.
Αυτοσχεδιάζοντας στο «Δεν ήσουν ποτέ εδώ»
Κοίτα, θέλω να ακουστώ σαν εκείνους τους ηθοποιούς που δουλεύουν πολύ σκληρά και τα λοιπά, αλλά για να είμαι ειλικιρνής; Διάβασα το σενάριο, μιλούσα με τη Λιν και σκαρφιζόμουν πράγματα. Όπως σε κάθε άλλη ταινία.
Τι τον έφερε στη «Μαρία Μαγδαληνή»
Έψαχνα για κάτι ουσιώδες.Έψαχνα για μια εμπειρία.
Για τα λατρευτικά λόγια που λένε γι’ αυτόν οι σκηνοθέτες του
Δεν υπάρχουν αποδείξεις!Είναι όλα υποκειμενικά! Δεν ξέρουν τι λένε!Εντάξει, οκ, είμαι ευγνώμων, σωστά; Πολύ ωραίο εκ μέρους τους! Ευχαριστώ! Αλλά δεν ξέρω αν έχει κάποιο βαθύ νόημα για μένα.Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι “το έχω, γαμώ". Κάθε φορά που κάνεις μια ταινία, αν δουλεύεις με κάποιο σπουδαίο σκηνοθέτη, θα έρθεις άμεσα αντιμέτωπος με τα μειονεκτήματά σου.
Η άρνησή του να παίξει το παιχνίδι της δημοσιότητας…
[…έχει μάλλον να κάνει με] μια παλιομοδίτικη ιδέα επανάστασης καθώς βουτάω στη μέση ηλικία και προσπαθώ απεγνωσμένα να κρατηθώ από κάτι.
Όπως ο διάολος το λιβάνι
Είμαι πολύ συγκεκριμένος και πολύ προσεχτικός με τις ταινίες που επιλέγω να κάνω.Δε θέλω ποτέ να νιώσω ότι έχω μια δουλειά που πρέπει να κάνω, θέλω να ξυπνάω και να σηκώνομαι νωρίς γιατί με συναρπάζει να σκάψω τη δουλειά.
Όπως και να ‘χει, το δράμα έχει να κάνει με τη σύγκρουση.Με αυτές τις έντονες, οξυμένες στιγμές της ύπαρξής μας, σωστά; Οπότε σε καμία περίπτωση δε με ελκύουν πράγματα που μοιάζουν με cool ταινίες, θέλω να κάνω κάτι που θα μου προκαλέσει πολύ έντονα συναισθήματα.
Δεν πιστεύει ότι το «έχει καταφέρει» ποτέ
Στον εγωισμό σου αρέσουν τα έξυπνα πράγματα. Αλλά όταν τα δοκιμάζεις, είναι πάντα τα χειρότερα. Φοβερά ταπεινωτικό.
Στόχος ζωής
Είναι όταν δεν χρησιμοποιείς το μυαλό σου.Όπως όταν ο Μάικλ Τζόρνταν έβαλε εκείνο το απίθανο καλάθι και μετά απλά σήκωσε τα χέρια του, θυμάσαι αυτή τη θρυλική χειρονομία; Αυτό θέλω.Την αίσθηση ότι δεν είμαι εγώ πια, ότι είμαι κομμάτι ενός πράγματος το οποίο δεν καταλαβαίνω.Αυτό για μένα είναι η νιρβάνα!
Μεγαλώνοντας
Έχω συνειδητοποιήσει ότι πολύ συχνά ο τρόπος που πιστεύω ότι θα πάνε τα πράγματα δεν είναι ο σωστός για να είμαι ειλικρινής.Οπότε έχω γίνει πιο ανοιχτός στο να βιώνω τα πράγματα όπως είναι και να μην προσπαθώ να ελέγχω τα πάντα.Είναι το ίδιο και με την ηθοποιία.Μπορείς να προετοιμάζεσαι όσο θες και έχει πλάκα να σκέφτεσαι το πώς θα αντιδράσει ο εκάστοτε άνθρωπος, αλλά – και δε θέλω να ακουστώ σαν κάφρος εδώ – τώρα είμαι καλύτερος στο να αφήνω την ταινία να είναι αυτό που θέλει να είναι.Είμαι πιο ενθουσιασμένος με το να ανακαλύπτω πως θα εξελιχθούν τα πράγματα στη ζωή μου.
