Θάνατος στα αφεντικά …κι ας είναι η Άνιστον!

Κινηματογράφοι Αθήνα
Κινηματογράφοι Θεσσαλονίκη

Μια κωμωδία που... σκοτώνει, κάνοντας την ευχή πολλών πραγματικότητα, και μια επανέκδοση που βλέπεται πέραν της ιστορικής της σημασίας.

(3) Αφεντικά για σκότωμα / Horrible Bosses
Του Σεθ Γκόρντον. Κωμωδία, 2011, ΗΠΑ. 1 ώρα και 38 λεπτά. Με τους: Τζέισον Μπέιτμαν, Κέβιν Σπέισι, Τζένιφερ Άνιστον, Κόλιν Φάρελ, Τζέισον Σουντέικις
Ο σκηνοθέτης του πολύ συμπαθητικού «Χριστούγεννα στα τέσσερα» Σεθ Γκόρντον ξεσπαθώνει με τα «Αφεντικά για σκότωμα», μια κωμωδία που κάνει την επιθυμία του λαού πραγματικότητα. Τρεις φίλοι, απεγνωσμένοι από την τρομοκρατία που βιώνουν στο γραφείο, αποφασίζουν να σκοτώσουν τα αφεντικά τους (ο Τζέισον Σουντέικις ξεχωρίζει με την άνεσή του).

Για να μην τους συλλάβουν όμως, καταστρώνουν σχέδιο να σκοτώσει ο ένας το αφεντικό του άλλου αλά «Ο άγνωστος του τρένου». Τα «Αφεντικά για σκότωμα» έχουν πολλές αρετές: ένα μελετημένο σενάριο, με διαλόγους-πιπέρι, πολύ κέφι και, ναι, πρωτοτυπία, ιδίως στην αξιοποίηση των ηθοποιών τους, και δη στους χαρακτήρες των αφεντικών. Αν εξαιρέσει κανείς τον Κέβιν Σπέισι, ο οποίος παραμένει εγγύηση στο ρόλο του ψαρωτικού σαδιστή που γουστάρει καψόνια, η αποκάλυψη έρχεται με τις εμφανίσεις της Τζένιφερ Άνιστον και του Κόλιν Φάρελ. Η πρώτη ως αδιανόητα πρόστυχη νυμφομανής και ο δεύτερος ως γλοιώδης κοκάκιας ποδοπατούν την εικόνα τους και τσαλακώνονται, διασκεδάζοντάς το εμφανώς και αδιακρίτως.

(2) Ο άλλος μου εαυτός / The Beaver
Της Τζόντι Φόστερ. Δραματική, 2011, ΗΠΑ. 1 ώρα και 31 λεπτά. Με τους: Μελ Γκίμπσον, Τζόντι Φόστερ, Τζένιφερ Λόρενς.
Δαγκώνομαι για να μην κάνω κάποιο λογοπαίγνιο με τον αγγλικό τίτλο της ταινίας της Τζόντι Φόστερ, η οποία σκηνοθετεί 16 ολόκληρα χρόνια μετά από το «Σπίτι για διακοπές». Η αμηχανία είναι γενικότερα διάχυτη στο «Ο άλλος μου εαυτός». Η ίδια η ιστορία, για έναν καταθλιπτικό άντρα, ο οποίος ανασταίνεται από σίγουρο θάνατο όταν αρχίζει να χρησιμοποιεί μια κούκλα/κάστορα ως μαριονέτα και επανέρχεται δυναμικά στο προσκήνιο, ακροβατεί μεταξύ του επώδυνου και του τραγελαφικού.





Η σύζυγός του νιώθει άβολα, ο μεγάλος του γιος είναι τρομοκρατημένος μήπως καταλήξει κι εκείνος σαν τον πατέρα του, και οι μόνοι που φαίνεται πως κατανοούν τη μεγαλοφυία της τρέλας του είναι οι συνάδελφοι και ο μικρός του γιος. Η χειρότερη παγωμάρα έρχεται με το διάλογο που έχει γράψει ο πρωτοεμφανιζόμενος Κάιλ Κίλεν, ο οποίος, με έναν φρικιαστικό ανάλογο τρόπο, χρησιμοποιεί την ταινία ως προσωπική μαριονέτα για να εκφράσει τα πιο στημένα, γραφικά, δήθεν «μαθήματα ζωής» που νομίζατε ότι είχατε αφήσει θαμμένα σε τηλεοπτικές ταινίες των 90s. Το καλύτερο πράγμα στην ταινία είναι ο Μελ Γκίμπσον, ο οποίος δίνεται ψυχή τε και σώματι σε έναν ρόλο που κουβαλά παραλληλισμούς με την προσωπική του κατηφόρα, και (σχεδόν) κοντεύει να σε ξανακερδίσει.

ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ
(2) Οι ομπρέλες του Χερβούργου / The umbrellas of Cherbourg
Του Ζακ Ντεμί. Μιούζικαλ, 1964, Γαλλία/Δ.Γερμανία. 1 ώρα και 31 λεπτά. Με τους: Κατρίν Ντενέβ, Νίνο Καστελνουόβο, Μαρκ Μισέλ



Στα πρώτα λεπτά της λατρεμένης από πολλούς ταινίας του Ζακ Ντεμί, βλέπουμε μια ομάδα υπαλλήλων σε συνεργείο καθώς ετοιμάζονται να σχολάσουν και κουβεντιάζουν για το τι προτιμούν να κάνουν στον ελεύθερό τους χρόνο. «Εγώ προτιμώ το σινεμά από την όπερα», λέει ένας. «Όλο αυτό το τραγούδι μου προκαλεί πονοκέφαλο». Μια ζωτικής σημασίας πληροφορία είναι πως αυτή η κουβέντα γίνεται τραγουδιστά, όπως και όλη η υπόλοιπη ταινία με τη νεότατη τότε (και όχι ακόμα ξινή) Κατρίν Ντενέβ, που εστιάζει στην ιστορία ενός μεγάλου έρωτά της. Ο Ντεμί σκηνοθετεί σα να χορεύει βαλς ζωγραφίζοντας ταυτόχρονα – κάθε κάδρο είναι μια διατριβή πάνω στις χρωματικές συνθέσεις – και οι ηθοποιοί του ζουν το δράμα τους με αξιοπρέπεια. Αλλά συγχωρέστε με, δεν τα αντέχω τα ασταμάτητα τραγούδια, μου προκαλούν κι εμένα πονοκέφαλο και με κουράζουν. Αν σας συμβαίνει το ίδιο, έχετε λάβει την προειδοποίησή σας.

(4) Τα 400 χτυπήματα / Les quatre cents coups
Του Φρανσουά Τριφό. Δραματική, 1959, Γαλλία. 1 ώρα και 39 λεπτά. Με τους: Ζαν Πιερ Λεό, Κλερ Μοριέ.



Ήταν μόνο θέμα χρόνου με όλες τις θερινές επανεκδόσεις για να κυκλοφορήσει και μια εκ των τριών ναυαρχίδων του γαλλικού νέου κύματος (σε μερικές εβδομάδες έρχεται και το «Με κομμένη την ανάσα»). Η ταινία του Φρανσουά Τριφό με τις εξωτερικές, απελευθερωμένες από το στούντιο λήψεις της, τη γλώσσα που βγάζει στο κατεστημένο, την αγάπη της για το νεαρό πρωταγωνιστή που αντιδρά σε οικογένεια και σχολείο, τον ξεσηκωτικό αέρα του καινούριου που κουβαλούσε τότε (αλλά γίνεται αισθητός ακόμα και τώρα), και το πιο γνωστό freeze frame στην ιστορία του κινηματογράφου, μπορεί να κινείται με άλλους ρυθμούς, αλλά όλη του η ενέργεια είναι εκεί.

Μοντέρνα τέρατα /I nuovi mostri
Των Μάριο Μονιτσέλι, Ντίνο Ρίζι, Έτορε Σκόλα. Κωμωδία, 1977, Ιταλία. 1 ώρα και 55 λεπτά. Με τους: Βιτόριο Γκάσμαν, Ορνέλα Μούτι, Αλμπέρτο Σόρντι, Ούγκο Τονιάτσι
Μετά τα «Τέρατα», τη σατιρική ταινία 20 επεισοδίων του Ντίνο Ρίζι, ο Ιταλός σκηνοθέτης συνεργάζεται με τον Μάριο Μονιτσέλι και τον Έτορε Σκόλα 14 χρόνια μετά για να συνθέσουν τα «Μοντέρνα τέρατα», μια σπονδυλωτή ταινία... 14 επεισοδίων αυτή τη φορά. Μαύρη, ιταλική σάτιρα κι αυτή, που παρουσιάζει διαφορετικά σκηνικά από τη ζωή μιας ομάδας «τερατωδών» στη συμπεριφορά ανθρώπων.