«Ο χαμένος παράδεισος»: Η σημερινή απάντηση στα «Εκατό χρόνια Μοναξιά»

Η εφημερίδα Neue Zürcher Zeitung έγραψε για τον «Χαμένο Παράδεισο» του Έκτορ Αµπάδ Φασιολίνσε, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη, σε μετάφραση Τιτίνας Σπερελάκη, ότι αποτελεί τη σημερινή απάντηση στα «Εκατό χρόνια Μοναξιά» του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.

Σε µια φάρµα κρυµµένη µέσα στα βουνά της Κολοµβίας, τρία αδέρφια, δύο κορίτσια κι ένα αγόρι, είναι οι τελευταίοι κληρονόµοι αυτής της γης µέσα στις διαδροµές πολλών γενεών της οικογένειας. Εκεί πέρασαν τις πιο ευτυχισµένες στιγµές της ζωής τους, εκεί βρέθηκαν αντιµέτωποι µε την πολιορκία της βίας και του τρόµου, µε την αγωνία και το φευγιό. Η Πιλάρ, η Εύα και ο Αντόνιο µας µιλούν για τους έρωτες, τους φόβους, αλλά και τις ελπίδες τους.

Με σκηνικό ένα τοπίο εκθαµβωτικό, ο κορυφαίος Κολοµβιανός συγγραφέας της εποχής µας γράφει ένα σπουδαίο µυθιστόρηµα για τις ατραπούς της ζωής µιας οικογένειας, αλλά κι ενός τόπου, που µοιάζει πια σαν χαµένος παράδεισος.

Διαβάστε απόσπασμα του βιβλίου εδώ

Εγραψαν για το βιβλίο
«Αυτά που διαβάζω στα βιβλία του Έκτορ Αµπάδ τα φυλάω σαν µικρές ολοστρόγγυλες φωσφορίζουσες µπαλίτσες ψωµιού, µήπως χρειαστεί να διασχίσω ένα µεγάλο δάσος µέσα στη νύχτα». Μανουέλ Ρίβας

«Μια γοητευτική ιστορία, που κρύβει θησαυρούς κάτω από την επιφάνεια της πλοκής». Kirkus

«Ο Φασιολίνσε µάς µιλάει στον Χαµένο παράδεισο για κάτι πολύ µεγαλύτερο από την ιστορία τριών κληρονόµων, µελαγχολικών και ευαίσθητων. Το βιβλίο αυτό είναι µια ελεγεία για τον εύθραυστο παράδεισο που όλοι αφήνουµε πίσω µας». Le Monde

Ο συγγραφέας

Ο Έκτορ Αµπάδ Φασιολίνσε γεννήθηκε το 1958 στο Μεδεγίν της Κολοµβίας. Σ’ αυτή την πόλη έκανε τις σπουδές του –όλες ηµιτελείς– στην ιατρική, στη φιλοσοφία και στη δηµοσιογραφία. Μετά την αποβολή του από το Μπολιβαριανό Ποντιφικό Πανεπιστήµιο (εξαιτίας ενός ασεβούς άρθρου του εναντίον του πάπα), ταξίδεψε στην Ιταλία, όπου σπούδασε σύγχρονη λογοτεχνία. Γύρισε στην Κολοµβία το 1987, την ίδια χρονιά όµως, µετά τη δολοφονία του πατέρα του από τους παραστρατιωτικούς και τις απειλές εναντίον και της δικής του ζωής, κατέφυγε στην Ιταλία, όπου δίδαξε ισπανικά µέχρι το 1992. Επιστρέφοντας και πάλι στην Κολοµβία, δούλεψε ως µεταφραστής από τα ιταλικά και ξεκίνησε τη συγγραφική του σταδιοδροµία. Έχει εκδώσει άλλα τέσσερα µυθιστορήµατα, Agnosta (2004), Asuntos de un hidalgo disoluto (1994), Fragmentos de amor furtivo (1998) και Basura (2000), µε το οποίο απέσπασε το πρώτο βραβείο Νεωτερικής Αφήγησης της Casa de America της Μαδρίτης, δύο συλλογές διηγηµάτων, Malos pensiamientos (1991) και El amanecer de un marido (2010), µια συλλογή δοκιµίων, Las formas de la Pereza y otros ensayos, ένα χρονικό, Traiciones de la memoria, µία ποιη-τική συλλογή, Testamento involuntario, ένα ταξιδιωτικό, Oriente empieza en el Cairo (2001), ένα προσωπικό λεξικό, Palabras sueltas (2002), κι ένα βιβλίο ακαθόριστου είδους, Συνταγές για απογοητευµένες γυναίκες (1996). Το έργο του Η λήθη που θα γίνουµε του χάρισε το 2012 το βραβείο WOLA-Duke Human Rights.