Προδημοσίευση: Το βιβλίο «Ο χορός του Χάντινγκτον» από τον Μιχάλη Πατένταλη
02.12.202106:35
Από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος
«Ο χορός του Χάντινγκτον» του Μιχάλη Πατένταλη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος βρίσκει τον Ρενέ, ένα επιτυχηµένο στέλεχος µεγάλης φαρµακοβιοµηχανίας, να ανοίγει κάθε µέρα το παράθυρό του για να απολαύσει τη θέα που του προσφέρει η γραφική Μονµάρτη, όπου ζει µε τη γυναίκα του Κιρστίν. Η ζωή τους όµως ανατρέπεται βίαια όταν ο Ρενέ µαθαίνει πως πάσχει από µια σπάνια νόσο.
Η πρίµα µπαλαρίνα στο Μπαλέτο της Όπερας του Παρισιού, Ζανέτ Βιονέ, ύστερα από τη ρήξη της µε τον Ρούντολφ Νουρέγιεφ πηγαίνει στο Λονδίνο, για να συνεχίσει την καριέρα της στη Βασιλική Όπερα. Εκεί γνωρίζονται µε τον απελπισµένο Ρενέ, ο οποίος θα µετατρέψει µαζί της την ασθένειά του σε πραγµατική χορογραφία, σε έναν µοναδικό χορό-καταβύθιση στον ανθρώπινο πόνο.
Ο ποδηλάτης Λαρς Βερλέν προετοιµάζεται πυρετωδώς για το «Tour de France», ψάχνοντας τρόπους που θα του διασφαλίσουν µια αξιοπρεπή θέση στον αγώνα.
Ένα αόρατο νήµα συνδέει τις ζωές των τριών πρωταγωνιστών, όχι µόνο στο παρόν, αλλά και στο µέλλον τους, το οποίο και θα καθορίσει.
Διαβάστε μια προδημοσίευση του βιβλίου
ΟΙ ΜΈΡΕΣ έγιναν βδομάδες και στη συνέχεια μήνες. Το φθινόπωρο τίναξε τη χλωροφύλλη από τα φύλλα των δέντρων, που τώρα γυμνά και γκρίζα έμοιαζαν με απειλητικά σκιάχτρα. Το λονδρέζικο φιλόβροχο προσγειωνόταν εκνευριστικά στις ομπρέλες και στα γυμνά κεφάλια των ανθρώπων, επιβάλλοντάς τους έναν γοργό βηματισμό. Ο Ρενέ πηγαινοερχόταν τρεις φορές τη βδομάδα στη Βασιλική Όπερα για τις πρόβες με τη Ζανέτ. Είχε κανονίσει να βρίσκεται εκεί πάντα μεταξύ πέντε και εφτά το απόγευμα. Με αυτόν τον τρόπο κατάφερνε να παίρνει τις κατάλληλες δόσεις απ’ το φάρμακο που του είχε δώσει ο καθηγητής Κλοζέ. Του απέμεναν δύο ακόμη μπουκαλάκια, ήταν όμως αρκετά –όπως είχε υπολογίσει– για να φέρει σε πέρας την τελευταία του επιθυμία. Στην αρχή δυσκολεύτηκε να ακολουθήσει τον ρυθμό της Ζανέτ, η οποία με τις αέρινες κινήσεις της ερμήνευε άθελά της το τελευταίο επεισόδιο της δικής του ζωής. Παρασυρμένος απ’ τη μαγεία του κορμιού της, που τον απελευθέρωνε από το προσωπικό του μαρτύριο, παρατηρούσε ατέλειωτες ώρες τον αυτοσχεδιασμό της ψυχής της, που ωστόσο ήταν η αποκάλυψη της δικής του απελπισίας.
«Έλα, Ρενέ. Χόρεψε μαζί μου τον χορό που έμαθες!» του ’λεγε απλώνοντας το ένα χέρι προς το μέρος του. Και τότε εκείνος, στη σιωπή και τη συγκέντρωση, άρχιζε να κινεί χέρια και πόδια λες και θ’ άπλωνε σάβανο στο ζωντανό ακόμη κορμί του. Παρθενογένεση του τρόμου. Η Ζανέτ παρακολουθούσε με έκπληξη τις κινήσεις του Ρενέ μην μπορώντας να πιστέψει αυτό που έβλεπε. Κάποια μέρα, εκείνη προχώρησε στην άκρη της σκηνής, εκεί που βρισκόταν ένα στερεοφωνικό κασετόφωνο. Πάτησε το κουμπί και σε λίγο ακούστηκε από τα μεγάφωνα η μελωδία από το «Ρέκβιεμ» του Μότσαρτ. Οι κινήσεις του Ρενέ, με ανεπαίσθητες ταλαντεύσεις και με οδηγό τον αυτοσχεδιασμό, μπλέχτηκαν με τις νότες του Μότσαρτ μέσα στον χώρο, αγγίζοντας σε ένταση ακόμη και την έννοια της επιβίωσης. Ένιωσε πως η μουσική από το «Ρέκβιεμ» αποκτούσε ξαφνικά μέσα του μια τρισδιάστατη σπλαχνική φύση, σαν να δημιουργούνταν οι νότες μέσα στο σώμα του ψάχνοντας απελπισμένα να ξαποστάσουν στην άκρη των αισθήσεων.
«Ο χορός αυτός δεν είναι ανθρώπινος, προέρχεται από άλλο σύμπαν», του είπε την ώρα που αυτός προσπαθούσε να δαμάσει τους μυς στα χέρια και στα πόδια. Έμοιαζε με απολίθωμα που μόλις είχε ξυπνήσει από έναν αιώνιο ύπνο. Ήταν τόσο δυνατοί οι σπασμοί, που μέχρι και οι φλέβες στο κορμί του πάλλονταν από την υπερένταση. Για μια στιγμή σταμάτησε τον χορό. Κοίταξε τη Ζανέτ στα μάτια και στη συνέχεια άπλωσε τα χέρια του, που έτρεμαν ακόμη, για να την πάρει στην αγκαλιά του.
«Ξέρεις κάτι, Ζανέτ; Για μένα ο χρόνος στη ζωή μου ήταν κατακερματισμένος μέσα σ’ ένα κάδρο. Ένας χρόνος τεχνητός, βιομηχανοποιημένος. Τον όριζαν αυθαίρετα τα ρολόγια της ψεύτικης επιτυχίας και του κέρδους. Τώρα όμως νιώθω για πρώτη φορά να συνδέομαι μέσα από την κίνηση με τη φυσική ροή του χρόνου».
«Και ποια είναι αυτή η φυσική ροή του χρόνου για σένα;»
«Οι εποχές του χρόνου, για παράδειγμα. Κοίταξε πώς δουλεύει το ρολόι της φύσης. Γνωρίζει πάντα πότε πρέπει να ανθίσουν τα λουλούδια, πότε θα σκορπίσουν το άρωμά τους για να γονιμοποιηθούν και πότε θα αποχαιρετίσουν την προσωρινότητά τους. Για πρώτη φορά μέσα από τον χορό άκουσα το δικό μου ρολόι να μου ψιθυρίζει τις δικές μου εποχές».
«Αλήθεια, πώς μπορείς να κάνεις τέτοιες κινήσεις;»
«Το έχω στο αίμα μου», της απάντησε μ’ ένα πικρό χαμόγελο. Δεν της έλεγε ψέματα. Την αλήθεια τής έλεγε μέσα από ένα ψέμα…
Έγραψαν για το «Ποιος σκότωσε τον Μότσαρτ»
«Το πρώτο µυθιστόρηµα του Μιχάλη Πατένταλη είναι ένα επιτυχηµένο ψυχολογικό θρίλερ, µε δοµή, πλοκή, δράση και ανάλυση χαρακτήρων που κινούνται µε άνεση στο σκηνικό που τόσο ευφυώς και εµπνευσµένα δηµιούργησε και χρωµάτισε, µέσα από πλούσιο σε δυνατότητες χρωστήρα, µε διαδροµές που συνδέουν µεταξύ τους ένα ταξίδι στον χώρο και τον χρόνο, σε πόλεις όπως η Θεσσαλονίκη, η Βιέννη, το Παρίσι, το Κάιρο. ∆υνατό του χαρτί αυτό ενός πρωτότυπου ευρήµατος, η χαµένη παρτιτούρα που κρύβει σε κρυπτογραφηµένη µορφή τον δολοφόνο του Μότσαρτ, ένα εύρηµα γύρω από το οποίο περιελίσσεται µια ιστορία µυστηρίου που κερδίζει τη λογοτεχνική παρτίδα πόκερ κρυµµένη σαν άσος στο µανίκι.»
– Έλσα Κορνέτη, diastixo.gr
«Ο Πατένταλης περνάει την έρηµο της συγγραφής κάνοντας έναν σίγουρο κύκλο αρχίζοντας από την Ελλάδα. Αναπολεί τα παιδικά χρόνια των προγόνων του ήρωά του στη Θεσσαλονίκη, µας µεταφέρει στη Βιέννη όπου εξελίσσεται το κύριο σώµα του µύθου, µας ταξιδεύει µε αφορµή την αγαπηµένη του ως την Αλεξάνδρεια. Σε αυτό το σηµείο, η διήγηση του Μιχάλη Πατένταλη µου θύµισε τις υπέροχες περιγραφές του Στρατή Τσίρκα.»
– Αγγελής Μαριανός, Fractal
Ποιος είναι ο συγγραφέας
Ο Μιχάλης Πατένταλης γεννήθηκε στη Γερµανία και µεγάλωσε στην Προσοτσάνη ∆ράµας. Σπούδασε Θεωρία και Αρµονία της Μουσικής, Ευρωπαϊκό Πολιτισµό και Συστηµική Θεραπεία. Από το 1996 εργάζεται στο Τµήµα Ψυχοθεραπείας του Πανεπιστηµίου του Ντίσελντορφ και είναι πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων Γερµανίας. Το 2003 το διήγηµά του Η κοκκινοσκουφίτσα της πολυκατοικίας βραβεύτηκε στον διαγωνισµό «Αντώνης Σαµαράκης» των Εκδόσεων Καστανιώτη και το 2014 το λογοτεχνικό του έργο Οι δικές µας ιστορίες έλαβε το Κρατικό Βραβείο της Γερµανίας για τη ∆ηµοκρατία και την Ανεκτικότητα. Το 2021 έγινε µέλος της επιτροπής για τις λογοτεχνικές υποτροφίες στη Ρηνανία-Βεστφαλία και το 2008 εκδόθηκε η συλλογή διηγηµάτων του Ο µισθοφόρος Μινώταυρος. Το πρώτο του µυθιστόρηµα, µε τίτλο Ποιος σκότωσε τον Μότσαρτ, κυκλοφόρησε το 2018 από τις Εκδόσεις Κλειδάριθµος.