Η τέχνη του ψηφιδωτού, ντεκόρ εκλεπτυσμένο για τον αρχαίο κόσμο, είναι ασφαλώς η πιο παλιά μέσα στον εικαστικό χώρο. Μέσα στους αιώνες το ψηφιδωτό παρήκμασε και τοποθετήθηκε στο βάθρο μιάς ελλάσονος τέχνης, που τη μετέτρεψε στη συνείδησή μας σε εκβιομηχανοποιημένο τουριστικό προιόν.
Ευτυχώς τις τελευταίες δεκαετίες πολλοί καλλιτέχνες συνδυάζοντας την παλιά παραδοσιακή τέχνη με μία σύγχρονη αισθητική αντιλήψη αντικατέστησαν τη στείρα τεχνική παραγωγή σε εμπνευσμένη δημιουργία.
Ένα τέτοιο παράδειγμα καλλιτέχνη είναι και η Ιουλία Αθανασάκη.
Για δέκα περίπου χρόνια παρακάμπτοντας όλους τους δελεαστικούς πειρασμούς μίας εύκολης επιτυχίας, δούλεψε αθόρυβα και σεμνά και έχοντας περάσει από όλους τους δυνατούς πειραματισμούς σε επίπεδο σπουδών (ζωγραφική, γλυπτική, γραφιστική) δεν δυσκολεύτηκε να βρεί την ταυτότητας της μέσα στην τέχνη του ψηφιδωτού.
Προικισμένη με μία έμφυτη αίσθηση της μορφής, ακολουθεί μία διαδικασία που οι κανόνες της υπαγορεύονται από το ίδιο το υλικό. Καταλήγει έτσι σε πλαστικά αποτελέσματα κόντρα στο διαμορφωμένο κατεστημένο «καλό γούστο», όπως άλλωστε ζεί και εργάζεται περισσότερο έξω παρά μέσα στο «star system».
«… σκοπός της δουλειάς μου, είναι η επαναχρηστικότητα. Αφορμή γίνονται τα άχρηστα, αυτά που για τους άλλους είναι ανεπιθύμητα. Μία αδιόρατη λεπτομέρεια καθώς δουλεύω μπορεί να μετατραπεί στο σημείο απ’όπου ξεκινάει μια νέα περιπέτεια...» θα μου πεί όταν συναντηθήκαμε για πολλοστή φορά στο στούντιό της με την ευκαιρία της έκθεσης που ετοιμάζει για την Chili Art Gallery στις 4 Φεβρουαρίου 2011.
Σε αυτή την ατομική της έκθεση η Ιουλία Αθανασάκη θα παρουσιάσει μικροέπιπλα, αντικείμενα καθημερινής χρήσης, και επιτοίχιες συνθέσεις.
Η καλλιτεχνική μαεστρία και το συναίσθημα της δημιουργού μέσα από την μορφική απλότητα, ξαναζωντανεύουν έναν ολόκληρο παραγνωρισμένο και λησμονημένο κόσμο.
Έναν κόσμο όπου το θεμελιώδες στοιχείο του, η εικόνα, συντελεί στο να εκφράσει τούτη πέρα από το ίδιο της το νόημα.
Η έκθεση της Ιουλίας Αθανασάκη ξεκινά στις 4 Φεβρουαρίου και θα διαρκέσει έως και το Σάββατο 5 Μαρτίου 2011.
