(**) PREDATORS / Οι κυνηγοί

Σκηνοθεσία: Νίμροντ  Αντάλ. Σενάριο: Αλεξ Λίτβακ, Μάικλ Φιντς. Με τους: Εντριεν Μπρόντι, Τόφερ Γκρέις, Αλίσε Μπράγκα

Επιστημονικής φαντασίας, 2010, ΗΠΑ. Διάρκεια: 1 ώρα και 47 λεπτά

www.predators-movie.com

Άμα είσαι μουντζωμένος, είσαι μουντζωμένος, πάει και τελείωσε, ακόμα κι αν βάλει το χεράκι του  σαν ξεματιάστρα ο ίδιος ο  Θεός (λέγε με Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ) για  να ξεμουντζωθείς - κι αυτό φαίνεται τελικά ότι συμβαίνει με το franchising του θρυλικού «Κυνηγού», που πρωτογνωρίσαμε το 1987.

Με ένα αδιάφορο σίκουελ και δύο ακόμα φρικαλέες, ανεπίσημες συνέχειες (τα αξέχαστα για όλους τους λάθος λόγους «Αlien vs Predator»), ένα από τα θρυλικότερα εξωγήινα τέρατα των τελευταίων 20 και βάλε χρόνων έμοιαζε να έχει πάρει οριστικά τον δρόμο για τη β’ Εθνική, έως ότου ο λάτρης κάθε παραξενιάς Ροντρίγκεζ ανακοίνωσε την επιθυμία του να ασχοληθεί με τη διαιώνιση του είδους των συγκεκριμένων τεράτων, χρησιμοποιώντας μια ιστορία που είχε γράψει στο ξεκίνημα της καριέρας του.

Όμως μια ιστορία, μια ιδέα, δεν αρκεί, και η απουσία του Ροντρίγκεζ τόσο από τη σκηνοθεσία όσο (και ειδικά) και από το σενάριο είναι παραπάνω από εμφανής, με το τελικό αποτέλεσμα να μην καταφέρνει να σηκώσει μούρη πάνω από τον μέσο όρο οποιουδήποτε απλώς ανεκτού μπιμουβακίου επιστημονικής φαντασίας.

Το εύρημα στη συγκεκριμένη ενσάρκωση του Κυνηγού είναι πως μια ομάδα ανθρώπων που στη ζωή τους είναι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κυνηγοί και δολοφόνοι και αμφιβόλου ηθικής απάγονται κάθε τόσο από τους εξωγήινους Κυνηγούς και μεταφέρονται στη ζούγκλα του πλανήτη τους, με σκοπό να αποτελέσουν τα θηράματα. Από κει και πέρα, το τι και γιατί συμβαίνει ούτε ποτέ εξηγείται ούτε έχει και νόημα.

Τα εξωγήινα τέρατα, σαν οντότητες και πολιτισμός δεν διερευνώνται καθόλου, το τέλος της ταινίας είναι χωρίς τέλος (για να έχουμε και ένα σίκουελ)  και το μόνο που μένει είναι μια σειρά βίαιων συμπλοκών, κυνηγητών και αποκεφαλισμών που κρατάνε ψηλά τον δείκτη αδρεναλίνης, συν μια ντουζίνα αναφορές στην πρώτη ταινία της σειράς (που για να τις πιάσεις και να τις ευχαριστηθείς πρέπει να έχεις περάσει τα τελευταία 23 χρόνια τη ζωής σου βλέποντάς την κάθε μήνα). Επομένως είσαι χαμένο κορμί, χωρίς όμως διαφοροποιήσεις ή  περισσότερες σκηνοθετικές μαγκιές από κάποια άλλη ταινία της σειράς.