Ακολουθώντας τη φόρμουλα του Τζαντ Άπατοου, ο Νίκολας Στόλερ στήνει μια κωμωδία βασισμένη σε ανθρώπινους, οικείους χαρακτήρες που αντιμετωπίζουν όχι τόσο οικείες, αλλά σίγουρα πολύ αστείες (για μας τουλάχιστον) καταστάσεις. Μπορεί η προηγούμενη ταινία του «Ξεχνώντας τη Σάρα Μάρσαλ» να είχε περιθώριο για βελτίωση, αλλά μοιράζεται με τον «Σηκωτό για τη συναυλία» μια πληθωρική ενέργεια και μια γλύκα ταυτόχρονα που αφοπλίζουν τις όποιες αντιρρήσεις. Και για να έρθω στο προκείμενο, έχουν τρελή πλάκα. Είναι σχεδόν αδύνατο να συγκρατηθείς ούτως ή άλλως με το τόσο εκφραστικό, στρογγυλό, συμπαθέστατο προσωπάκι του Τζόνα Χιλ καθώς περνάει από χίλια δυο στάδια για να καταφέρει να μεταφέρει τον ξεπεσμένο ροκ σταρ του Ράσελ Μπραντ από το Λονδίνο στο Λος Άντζελες για μια συναυλία που μπορεί να του σώσει την καριέρα. Η έκπληξη έρχεται απρόσμενα από τον ίδιο τον Μπραντ, ο οποίος σε αντίθεση με τον Χιλ, είναι συνήθως απωθητικός. Εδώ όμως μαλακώνει και φανερώνει μάλιστα κι ερμηνευτική ευελιξία. Τα ανεκδοτολογικά στιγμιότυπα παρελαύνουν το ένα μετά το άλλο, σπρώχνοντας τους δυο πρωταγωνιστές στον προορισμό, αλλά και σε μια – σχετικά εξελιγμένη – συνειδητοποίηση των επιθυμιών τους. Σε ένα από τα πιο αστεία, αυτό-περιπαιχτικά cameo όλων των εποχών εμφανίζεται ο Λαρς Ούλριχ των Metallica, ενώ, όπως και στην Τροπική καταιγίδα, τα διάσπαρτα βίντεο κλιπ είναι ξεκαρδιστικά. Κι ευτυχώς, αν και τις διαθέτει μπόλικες, η ταινία δεν βασίζεται απλά σε ατάκες, αλλά έχει την ευφυία να διανθίζει μ’ αυτές μια ούτως ή άλλως αστεία πλοκή. Σηκωτός, δαγκωτός. –Ε.Χ.
Σκηνοθεσία-Σενάριο: Νίκολας Στόλερ
Με τους: Τζόνα Χιλ, Ράσελ Μπραντ,
Ρόουζ Μπερν
Κωμωδία. 2010, ΗΠΑ.
Διάρκεια
