Διαβολοδεκαετία, το podcast του Χρήστου Χωμενίδη: «The greek kolotoumba»

Ο Χρήστος Χωμενίδης αφηγείται την ανώμαλη προσγείωση στην πραγματικότητα. Την πιο κρίσιμη σύσκεψη πολιτικών αρχηγών σε ολόκληρη τη Μεταπολίτευση. Την 17ωρη διαπραγμάτευση που χάρισε στον Τσίπρα έναν έρπη στα χείλη και στην Ελλάδα ένα τρίτο μνημόνιο. Την ολονύχτια συνεδρίαση της Βουλής κατά την οποίαν ο Σύριζα διασπάστηκε και η Ζωή Κωνσταντοπούλου, στο έδρανο της Προέδρου, κόντεψε να αυτοαναφλεγεί. Ό,τι τότε παρακολουθούσαμε με την ψυχή στο στόμα, το ακούμε σήμερα σαν μία μαύρη κωμωδία χαρακτήρων και καταστάσεων.

Με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος, στήθηκε στο κέντρο της Αθήνας τρελή γιορτή. Οι υποστηρικτές του «ΟΧΙ» ένιωθαν πλήρως δικαιωμένοι. Πίστευαν ακράδαντα πως είχαν ρίξει ένα γερό χαστούκι στο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο. Πως με την ψήφο τους είχαν μπει οι βάσεις για να τερματιστεί η εξάρτηση από τους ξένους δανειστές. Ότι συμμετείχαν σε μια ειρηνική -προς το παρόν τουλάχιστον- επανάσταση. Χόρευαν, τραγουδούσαν το «Σώπα όπου να’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες» και το “Bella Ciao”. Ανέτελλε η ώρα του λαού.

Ο Αλέξης Τσίπρας πώς ένιωθε; Κανονικά θα έπρεπε να ταυτίζεται με τους πανηγυριστές. Εκείνος δεν είχε προκηρύξει το δημοψήφισμα για να ορθώσουν οι Έλληνες το ανάστημά τους; Εκείνος δεν είχε μιλήσει στην κεντρική συγκέντρωση του «ΟΧΙ» δύο μέρες πριν; Μπορεί ο ίδιος να διευκρίνιζε ότι δεν ετίθετο ζήτημα αλλαγής νομίσματος, οι κορυφαίοι όμως Ευρωπαίοι ηγέτες το είχαν κάνει δημοσίως σαφές: η επικράτηση του «ΟΧΙ» θα σήμαινε πως η Ελλάδα παίρνει την άγουσα για έξοδο από την Ευρωζώνη.

Το Μέγαρο Μαξίμου απείχε από την Πλατεία Συντάγματος όσο η νύχτα από τη μέρα. Ο Γιάννης Βαρουφάκης μπήκε πανευτυχής στο γραφείο του πρωθυπουργού - ίσως να αισθανόταν ένας καινούργιος Τσε Γκεβάρα που πάει να αγκαλιαστεί με τον Φιντέλ Κάστρο. Αντίκρυσε μούτρα κατεβασμένα. Φάτσες πένθιμες. Του έδωσαν να καταλάβει ότι ήταν πλέον ανεπιθύμητος. Έκανε μεταβολή. Αποχώρησε αντιλαμβανόμενος πως εάν για έναν ρόλο πλέον τον προόριζαν, εκείνος ήταν του αποδιοπομπαίου τράγου.

Και πώς να μην είναι πένθιμες οι φάτσες στου Μαξίμου όταν η Ευρώπη τηρούσε απέναντί τους παγερή σιωπή; Όταν κανείς από τους εταίρους δεν απαντούσε στις εναγώνιες κλήσεις τους; Αποπειράθηκαν -λέει- να μιλήσουν με την καγκελάριο Μέρκελ και στο τηλέφωνο βγήκε ένας άνθρωπος από την ασφάλειά της και αρνήθηκε ευγενικά να τους συνδέσει. «Είναι πολύ αργά…» τους είπε με νόημα.

Πριν καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ο Αλέξης Τσίπρας συμμετείχε σε ένα τουρνουά σκακιού επιμένοντας να παίζει τάβλι, οφείλουμε να αναρωτηθούμε τί ακριβώς επεδίωκε όταν εγκατέλειπε τις συνομιλίες στις Βρυξέλλες και ανακοίνωνε το δημοψήφισμα.

Κάποιοι, αρκετοί, διατείνονται ότι πόνταρε σε μια νίκη του «ΝΑΙ». Σε μια έστω οριακή υπεροχή του «ΟΧΙ». Αμφότερα τα αποτελέσματα θα του έλυναν τα χέρια. «Αφού οι μισοί Έλληνες είναι εντάξει με τις αξιώσεις των δανειστών, πώς μπορώ εγώ να προκαλέσω ρήξη;» θα δήλωνε και θα προχωρούσε σε συμβιβασμό.

Διόλου δεν αποκλείεται ασφαλώς να έδινε βάση και στις διαβεβαιώσεις του Γιάνη Βαρουφάκη ότι το δημοψήφισμα θα χρησίμευε ως διαπραγματευτικό όπλο. Ως ύστατο επιχείρημα απέναντι στις Βρυξέλλες. Οι Βρυξέλλες εντούτοις και το Βερολίνο και το Παρίσι και η Ρώμη διόλου δεν έμοιαζαν να συγκινούνται από τη φωνή του ελληνικού λαού. Από το Λονδίνο, ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον είχε δηλώσει πως η Ελλάδα, εφόσον έτσι το ήθελε, καλύτερα να έμενε εκτός ευρώ.

Το μάλλον βέβαιο είναι ότι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας ούτε για μια στιγμή δεν επιθύμησε να βρεθεί πρωθυπουργός μιας χώρας που θα έπλεε ξυλάρμενη στο άγνωστο.

Ο ΣYΡΙΖΑ όμως; Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελούσε ένα συνονθύλευμα τάσεων και ιδεολογημάτων. Περιελάμβανε σκληρούς κομμουνιστές, τροτσκιστές, ρωσόφιλους από κεκτημένη ταχύτητα, οπαδούς του μαοϊκού ρητού «μεγάλη αναταραχή, ωραία κατάσταση». Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του λεγόμενου «κόμματος της δραχμής» δρούσε μέσα στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ. Τι μυαλά κουβαλούσαν οι δραχμιστές;

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ PODCAST ΕΔΩ