Οι ταινίες της εβδομάδας

ΑΘΗΝΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ



(*** ) Το κάστρο της αγνότητας / El Castillo de la pureza
Του Αρτούρο Ριπστάιν. Αλληγορικό δραματικό θρίλερ, 1973, Μεξικό, 1 ώρα και 50 λεπτά.
H εταιρεία New Star, αποφάσισε όχι από την καλή της την καρδιά προφανώς, να μας λύσει επιτέλους το ερώτημα του αν όντως ο «Κυνόδοντας» υπήρξε ή όχι αντιγραφή της δημιουργίας του μεγάλου μεξικανού σκηνοθέτη κυκλοφορώντας στις αίθουσες την πέτρα του σκανδάλου. Όχι τυχαία, μόλις λίγες μέρες μετά τη συμμετοχή του «Κυνόδοντα» στα Όσκαρ. Η ιδέα πίσω από το «Κάστρο» είναι όντως ακριβώς ίδια με την ιδέα πίσω από τον «Κυνόδοντα» και μερικές  σκηνές, φανερώνουν το ότι «ναι», ο Γιώργος Λάνθιμος έχει δει και έχει αγαπήσει την ταινία αλλά σε αυτό δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό. Γιατί πολύ απλά, αν η οικειοποίηση μιας ιδέας συνιστά αντιγραφή και κλοπή, τότε όλη η σύγχρονη μυθοπλασία, πρέπει να στηθεί στο δικαστήριο ή για να σας το πω πολύ πιο απλά, πρέπει να απαγορευτεί για παράδειγμα διά ροπάλου σε κάποιον να σκηνοθετήσει μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σε δύο νέους που ανήκουν σε αντίπαλες φατρίες γιατί θα τους ζητήσουν δικαιώματα οι κληρονόμοι του Σέξπιρ για το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα».



Στην όμορφη αλλά ξεπερασμένη σε διάφορα επίπεδα δουλειά του Ριπστάιν που γυρίστηκε πριν από 37 χρόνια, ένας πατέρας, έχει κλείσει εδώ και 18 χρόνια από τον έξω κόσμο τα τρία του παιδιά και τη γυναίκα του σε ένα παρατημένο αρχοντικό, προκειμένου να τους κρατήσει αγνούς από τον έξω κόσμο. Η οικογένεια, ντυμένη ομοιόμορφα, παρασκευάζει ποντικοφάρμακο το οποίο και ο πατέρας εμπορεύεται στον έξω κόσμο βγάζοντας τα προς το ζην. Όλη τους η εκπαίδευση, τα παιχνίδια και τα διαβάσματα ελέγχονται από τον πατέρα, το διαιτολόγιο τους είναι αυστηρά χορτοφαγικό και η ανυπακοή τιμωρείται με ξύλο και φυλάκιση. Καθ’ όλου τυχαία η επιλογή του ποντικοφαρμάκου, εφ’ όσον για τον πατέρα τα ποντίκια με την ανεξέλεγκτη αναπαραγωγική τους δύναμη, και την ταύτιση τους με την αστική ανάπτυξη, συμβολίζουν ακριβώς αυτό που θέλει να εξαφανίσει από την οικογένεια του, το γενετήσιο ένστικτο. Το οποίο φυσικά κάποια στιγμή θα εκδηλωθεί αιμομικτικά, σημαίνοντας την αντίστροφή μέτρηση για την εξέγερση των μελών της οικογενείας. Φροντισμένος εικαστικά και παραφορτωμένος συμβολικά ο «λόγος» του Ριπστάιν, συντελεί στη δημιουργία ενός ιδιαίτερου (και ενίοτε κουραστικά επαναλαμβανόμενου) φιλμικού αξιοπερίεργου, που αξίζει να ανακαλυφθεί. Όμως προσωπικά θεωρώ ότι η εντελώς διαφορετική προσέγγιση του Λάνθιμου στο ίδιο θέμα, διακρίνεται από μια εξαιρετικά λεπτή και υπέροχα διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ, αδιαφορεί για την επιδεικτικότητα του παλιομοδίτικου διδακτισμού και διανθίζεται από έξυπνα εμβόλιμες ποπ αναφορές, που καθιστούν την ταινία του, για το σήμερα, πολύ πιο καίρια, καυστική και φυσικά πολύ πιο μοντέρνα. – Τ.Θ.

( X ) Οι Ρυθμιστές  / The adjustment bureau
Toυ Τζορτζ Νόλφι. Ρομαντική περιπέτεια φαντασίας. 2011, Η.Π.Α.,  1 ώρα και 47 λεπτά.
Ώρα για ποίηση. «Ωραία που φύσηξε ο Μπάτης και σβήστηκε η γραφή. Με τι καρδιά με τι πνοή τι πόθο και τι πάθος, πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή» έγραψε ο Σεφέρης αλλά νογάνε μωρέ οι Αμερικάνοι από ποίηση; Δηλαδή ο Φίλιπ Ντικ που έγραψε το διήγημα πάνω στο οποίο βασίζεται αυτό το τερατούργημα νογάει και παρανογάει, οι δημιουργοί της ταινίας όμως προφανώς έχουν το ακαταλόγιστο.


Νέος και φιλόδοξος γερουσιαστής συναντάει τυχαία τη γυναίκα της ζωής του, και εκεί ακριβώς επεμβαίνουν οι δυνάμεις του έξω από ‘δω που ρυθμίζουν τα όσα γίνονται εδώ για να τον εμποδίσουν να τα φτιάξει μαζί της επειδή δεν του είναι γραμμένο αλλά αυτό το έρμο είναι καψουρεμένο. Αυτές οι δυνάμεις είναι ντυμένοι σαν πράκτορες του FBI από τη δεκαετία του 60 και μπαινοβγαίνουν από αλλούτερες πόρτες. Δηλαδή μπορεί να σου ανοίξει την πόρτα του γραφείου σου και να σε βγάλει τσουπ στο Σκαραμαγκά. Εγώ πάντως καλού κακού, βλέποντας και την τρομάρα του Ματ Ντέιμον και της Έμιλι Μπλάντ με την κουλαμάρα που τους έβαλαν να παίξουν, έβαλα σπίτι μου συρόμενες και ησύχασα. – Τ.Θ.



( *** ) Πώς τελείωσε αυτό το καλοκαίρι / Kak ya provyol etim letom
Tου Αλεξέι Πομπογκρέμπσκι. Ψυχολογικό θρίλερ, 2010, Ρωσία, 2 ώρες και 4 λεπτά.
Παλιός και νέος με διαφορετικές ηλικίες και χούγια βρίσκονται απομονωμένοι σε μετεωρολογικό σταθμό της ανταρκτικής. Νέος μαθαίνει άσχημα νέα για τον παλιό από τον ασύρματο αλλά επειδή τον έχει κόψει λίγο ζοχάδα και ψυχωτικό, αποφασίσει να του τα κρύψει για να μην έχουμε παρατράγουδα.



Ψέμα στο ψέμα όμως η κατάσταση γίνεται θρίλερ κανονικό. Αριστουργηματική η κινηματογράφηση, εντομολογική η ψυχογραφία συμπεριφορών και μαθηματικά μετρημένη η κλιμάκωση των εντάσεων. Όμως κάπου ανάμεσε σε μια πρέζα χίτσκοκ και άλλη μια ρωσικοσοβιετική αλληγορία, μπαίνει σφήνα κι ένας κομματάκι εξαντλητικός κινηματογραφικός ρυθμός, και το βλέμμα μου χάνεται στον ορίζοντα της Ανταρκτικής που εκ των πραγμάτων είναι ωραίο πράγμα. – Τ.Θ.


( ** ) Κανένας
Του Χρήστου Νικολέρη. Δραματική, Ελλάδα, 2010. 1 ώρα και 35 λεπτά



Ωραιότατη παραλλαγή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, σε ελληνικό έδαφος, με τον έρωτα μεταξύ δυο δεύτερης γενιάς νεαρών μεταναστών. Ο Χρήστος Νικολέρης χρησιμοποιεί την εμπειρία του από το χώρο της διαφήμισης, και προσδίδει νεύρο και ζωντάνια στη γνωστή ιστορία (και μια ανατροπή, την οποία δε θα μαρτυρήσω), κερδίζοντας πόντους περισσότερο για την χημεία που δημιουργεί (ή καταγράφει) μεταξύ των δυο νέων πρωταγωνιστών του. Μην αναμένετε πολλά σε επίπεδο πρωτοτυπίας, αλλά μια αξιοπρεπή αφήγηση, χαριτωμένα προσωπάκια και νεανική διάθεση. –Ε.Χ.

 

( ** ) Ο τρόπος του Μπάρνι / Barney’s Version
Του Ρίτσαρντ Τζ. Λούις. Δραματική κομεντί, Καναδάς/Ιταλία, 2010. 2 ώρες και 14 λεπτά
Λίγοι ηθοποιοί μπορούν να κουβαλήσουν μια ολόκληρη ταινία, πόσο μάλλον μια δίωρη και βάλε ταινία, όπως ο Πολ Τζιαμάτι, αυτός ο συμπαθητικός, άσχημος, γοητευτικός και υπερταλαντούχος πιθηκάνθρωπος. Στον «Τρόπο του Μπάρνι», κουβαλά βαρύ φορτίο με φαινομενική ευκολία, καθώς η κάμερα κολλά πάνω του για να τον ακολουθήσει σε μια περίεργη ιστορία ζωής.



Το δύσκολο κομμάτι δεν είναι ο ίδιος ο χαρακτήρας του Μπάρνι, ο οποίος παντρεύεται ξανά και ξανά, ερωτεύεται μια γυναίκα που δεν είναι σύζυγός του, βλέπει τον κολλητό του να πεθαίνει, και κατηγορείται στη συνέχεια για το φόνο του, ασχολείται με μια δουλειά που δεν του αρέσει, και άλλα πολλά, αλλά το σενάριο που θέλει να μιλήσει για εκατοντάδες πράγματα ταυτόχρονα και πάνω που ζεσταίνεται και σε διασκεδάζει, αλλάζει ρότα, ύφος και διάθεση τόσες φορές που σε κουράζει και, μετά από λίγο, σταματά να σε αφορά. Αδιαμφισβήτητο ατού της ταινίας, η Μίνι Ντράιβερ στο ρόλο της υστερικής δεύτερης γυναίκας του – Α, παίζει κι ο Ντάστιν Χόφμαν. -Ε.Χ.


Παρουσιάσεις



Ο Νίκολας Κέιτζ επιστρέφει από την κόλαση και οδηγεί 3D θυμωμένα γκάζια αντιμέτωπος με σατανιστές  κι έχοντας στο πλευρό του το τρυφερό μαναράκι Άμπερ Χερντ, σε ένα b movie που υπόσχεται εντυπωσιακό 3D και τόνους ταπεινών απολαύσεων, όπερ μπανιστήρι και βία. Στο «Μην πυροβολείτε τη γιαγιά: Πατέρας και γιος εν δράσει / Big Mommas: Like father and son», ο ενοχλητικά γελοίος Μάρτιν Λόρενς συνεχίζει να μας γυρνάει τα άντερα ενώ  το αργεντίνικο θρίλερ «Το αρπαχτικό / Carancho» του Πάμπλο Τραπέρο, για έναν δικηγόρο που αποφασίζει να σταματήσει να βγάζει λεφτά από τα αυτοκινητιστικά ατυχήματα όταν ερωτεύεται μια γιατρό, αλλά δεν έχει υπολογίσει τον ξενοδόχο, ίσως και να μπορεί να κάνει τη διαφορά.