Το πρωτότυπο αγωνιστικό Lancia Delta ECV

Λίγο πριν την απόλυτη κυριαρχία της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι με την κατάκτηση έξι συνεχόμενων πρωταθλημάτων (1987-1992) η Lancia παρουσίασε την Delta ECV. Πιο συγκεκριμένα, το πρωτότυπο αγωνιστικό μοντέλο έκανε την παρθενική του παρουσία στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Μπολόνια, κερδίζοντας ασφαλώς το ενδιαφέρον των επισκεπτών. Και όχι άδικα. Πέρα της εξωφρενικής της εμφάνισης η Delta ECV διέθετε μία πρωτόγνωρη για τα δεδομένα της εποχής τεχνολογία, κυρίως στα μηχανικά μέρη. Αρχικά να αναφέρουμε ότι το αρκτικόλεξο ECV σημαίνει «Experimental Composite Vehicle» ή ένα πρωτότυπο όχημα με εκτενή χρήση ελαφρών υλικών. Στόχος της αγωνιστικής ομάδας της πάλαι ποτέ θρυλικής ιταλικής φίρμας με την Delta ECV ήταν να παρουσιάσει τον αντικαταστάτη της «S4», στο πρωτάθλημα ράλι του 1988, που όμως ποτέ δεν έγινε. Ο λόγος ήταν η απαγόρευση των αγωνιστικών του Group B, όπως και του Group S. Για το τελευταίο να αναφέρουμε ότι εάν και εφόσον υπήρχε, οι ομάδες θα είχαν μεγάλη ελευθερία στην χρησιμοποίηση «εξωτικών» υλικών και τεχνολογικών καινοτομιών. Επιστρέφοντας στη Delta ECV, η έρευνα των μηχανικών επικεντρώθηκε στους δύο παραπάνω άξονες. Το αμάξωμα και το πλαίσιο (συμπεριλαμβανομένων και των ζαντών της Speedline) κατασκευάστηκαν από σύνθετα υλικά, όπως το carbon και το Kevlar, αλλά και αλουμίνιο με αποτέλεσμα το συνολικό βάρος να μειωθεί σημαντικά (930 kg).

Κάτω από το εντυπωσιακό κέλυφος οι Ιταλοί τεχνικοί τοποθέτησαν έναν κινητήρα 1,8 λίτρων, ο οποίος διέθετε τεχνολογία twin–turbo, διπλά intercooler, όπως και κυλινδροκεφαλή με τέσσερις βαλβίδες/κύλινδρο, σχεδιασμένη έτσι ώστε οι βαλβίδες εισαγωγής να εναλλάσσονται με αυτές της εξαγωγής μ’ έναν πρωτοποριακό τρόπο που περιγραφόταν ως «cross-over». Αλλά το highlight ήταν η πατέντα «Triflux» που εφαρμόστηκε στο εσωτερικού του κυλίνδρου, όπου και υπήρχαν τρεις ροές (δύο οριζόντιες από τα καυσαέρια και μία κάθετη από το καύσιμο μείγμα), προσφέροντας πλεονέκτημα στην ομαλή λειτουργία των turbo. Το αποτέλεσμα ήταν μία απίστευτη ισχύς, που έφτανε τους 600 ίππους. To 1988, η Fiat–Abarth αποφάσισαν να εξελίξουν την Delta ECV, χρησιμοποιώντας ως βάση το ανθρακονημάτινο σασί. Το όλο πρότζεκτ με κωδικό «Lancia Delta ECV2» το ανέλαβε ο σχεδιαστής Carlo Gaino. Ο κινητήρας ήταν ο ίδιος της ECV1, ενώ τοποθετήθηκαν intercooler αέρα-νερού, όπως και ανασχεδιασμένη βαλβίδα διαφυγής (waste gate). Παράλληλα, το βάρος μειώθηκε στα 910 kg. Μετά τους νέους κανονισμούς της FIA, το πρότζεκτ «Delta ECV» έμεινε στο χρονοντούλαπο, ενώ το πρωτότυπο «ECV2» αποτελεί πλέον έκθεμα στο μουσείο της εταιρείας στο Τορίνο.

Τι απέγινε όμως το πρώτο μοντέλο; Το 2010 ο θρυλικός μηχανικός Giuseppe Volta και τυχερός ιδιοκτήτης δύο εκ των κινητήρων Triflux συγκεντρώνει μία ομάδα ανθρώπων με σκοπό την αναβίωση της Delta ECV. Ανάμεσά τους ο Cesare Fiorio, που διετέλεσε αγωνιστικός διευθυντής των Lancia και Ferrari, ο Claudio Lombardi, αρχιμηχανικός και αργότερα τεχνικός διευθυντής της αγωνιστικής ομάδας της Lancia, ενώ στο ρόλο οδηγού εξέλιξης ο δύο φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής, Miki Biasion. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Μπορεί βέβαια το σασί να μην είναι το ορίτζιναλ, καθώς υπάρχει ήδη στην εκθεσιακή «ECV2», αλλά οι γνωριμίες του Volta του έδωσαν την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει την πλατφόρμα της S4 EVO2. Η τωρινή Delta ECV διαθέτει επίσης αναβαθμισμένο κινητήρα με νέα turbo και ECU, που δυστυχώς δεν θα έχουμε την ευκαιρία να τον ακούσουμε, καθώς το αυτοκίνητο χρησιμοποιείται αποκλειστικά για εκθεσιακούς σκοπούς. Κρίμα.