Χρ. Ι. Στεφανάδης

Σε αντίθεση με την Πολιτική, που αναφέρεται στο σύνολο των μεθόδων και των μέτρων που λαμβάνονται, μέσω των οποίων, οι κοινωνίες λειτουργούν, ο όρος Μεταπολιτική , αναφέρεται στην μετεξέλιξη της παραδοσιακής πολιτικής και αφορά τα πολιτικά πρόσωπα, τις παραδοσιακές πολιτικές πρακτικές και την επικοινωνία.
Ειδικότερα, ως προς τα πολιτικά πρόσωπα, για στους οπαδούς της Μεταπολιτικής, η διακυβέρνηση θα πρέπει να ασκείται , όχι από το παραδοσιακό πολιτικό προσωπικό, αλλά από τεχνοκράτες , από οικονομικά ισχυρούς και από ανθρώπους με χάρισμα στην επικοινωνία.

Η ιδέα είναι, ότι τα πρόσωπα αυτά, είτε προέρχονται από την αγορά, είτε από την επιστήμη και την τεχνολογία, είτε από τον κόσμο του θεάματος, έχουν την δυνατότητα επίλυσης των κοινωνικών προβλημάτων με αποτελεσματικότερο τρόπο από ότι το παραδοσιακό πολιτικό προσωπικό. Και τούτο, γιατί το τελευταίο, πολλές φορές έχει αναπτύξει μια ιδιότυπη σχέση με το εκλογικό σώμα ,με στόχο την διαιώνισή του στην εξουσία.

Όμως σήμερα , στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, αυτή η σχέση δεν είναι λειτουργική ,γιατί κυρίως δημιουργεί προβλήματα πολλές φορές στην δημοκρατική διακυβέρνηση.
Είναι επόμενο, με την συζήτηση για την Μεταπολιτική, να αρχίσει αναγκαστικά και η συζήτηση για το μέλλον της Δημοκρατίας, όπως αυτή την γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.
Μήπως δηλαδή, οδηγούμαστε σε νέα μορφή της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, την Μεταδημοκρατία;
Μήπως, οι πολίτες, απογοητευμένοι σε πολλές περιπτώσεις από την αδυναμία των παραδοσιακών πολιτικών προσώπων να επιλύσουν τα προβλήματά τους, πιστέψουν ότι μη πολιτικοί θα μπορούσαν να είναι πλέον αποτελεσματικοί;

Σε αυτή όμως την εξέλιξη, όπου δηλαδή το παραδοσιακό πολιτικό προσωπικό θα δώσει την θέση του στην διακυβέρνηση σε τεχνοκράτες, οικονομικά ισχυρούς και ανθρώπους του θεάματος και της επικοινωνίας, υπάρχει ο κίνδυνος απώλειας της άμεσης επαφής με τον Λαό, επαφής που οι παραδοσιακοί πολιτικοί γνωρίζουν πολύ καλύτερα…
Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα , όπως προαναφέραμε, να οδηγηθούμε σε μια νέα μορφή Δημοκρατίας, όπου οι κυβερνώντες, μη πολιτικοί, θα αποφασίζουν, θα νομοθετούν και θα προσπαθούν να εφαρμόσουν μέτρα επωφελή μεν για τον Λαό , αλλά ο Λαός δεν θα τα αποδέχεται, γιατί η πειθώ που οι παραδοσιακοί πολιτικοί θα μπορούσαν να ασκήσουν , ελλείπει…

Ίσως βέβαια στο μέλλον, με την αλματώδη εξέλιξη της επιστήμης της επικοινωνίας, να γίνει εφικτό, ώστε ο Λαός να αντιλαμβάνεται αντικειμενικά το άμεσο και το διαχρονικό συμφέρον του, χωρίς παραπλανήσεις ή στρεβλώσεις της πραγματικότητας.

Τότε, οι τεχνοκράτες, οι οικονομικά ισχυροί και οι άνθρωποι της επικοινωνίας και του θεάματος, θα μπορέσουν να κυβερνήσουν αποτελεσματικά, χωρίς τους παραδοσιακούς πολίτικούς. Σε αυτή όμως την Μεταδημοκρατία του μέλλοντος, θα υπάρχουν πολλά προβλήματα, πολλές φορές ανυπέρβλητα. Για παράδειγμα , πόσο ηθικό είναι, να επιβάλλονται σε ένα Λαό μέτρα στο οικονομικό, εκπαιδευτικό και κοινωνικό πεδίο, όσο παραγωγικά και να είναι αυτά, χωρίς αυτός ο Λαός να έχει κατά πλειοψηφία πεισθεί, ότι αυτά είναι προς το συμφέρον τού;

Μια τέτοια μορφή Δημοκρατίας, με τα σημερινά δεδομένα, δεν θα είναι συμβατή με τις βασικές αρχές της ισότητας, της συμμετοχής στην εξουσία και της λογοδοσίας της εξουσίας.
Επομένως, θα πρέπει να επινοηθεί ένα σύστημα διακυβέρνησης, μεταξύ Μεταπολιτικής και Μεταδημοκρατίας. Ένα σύστημα, που θα χρησιμοποιεί την τεχνογνωσία των τεχνοκρατών, των οικονομικά ισχυρών και των ανθρώπων της επικοινωνίας , με την εμπειρία του παραδοσιακού πολιτικού προσωπικού και την ικανότητα του να “επικοινωνεί” με τον Λαό τα θετικά μέτρα που λαμβάνονται και γενικότερα τον τρόπο διακυβέρνησης.

Ένα τέτοιο σύστημα κυβερνησιμότητας, πιστεύω ότι είναι το λεγόμενο Επιτελικό Κράτος. Δηλαδή μια ομάδα ειδημόνων που θα επεξεργάζεται τις αλλαγές που απαιτούνται για την καλύτερη λειτουργία του κράτους, που θα επεξεργάζεται τα νομοθετήματα και κυρίως θα παρακολουθεί στενά την εφαρμογή τους.
Σε ένα τέτοιο σύστημα, το πολιτικό προσωπικό, εκτός από την συμμετοχή στην διαμόρφωση της κυβερνητικής πολιτικής , θα έχει το καθήκον της επικοινωνίας του κυβερνητικού έργου με τον Λαό και κυρίως την εφαρμογή του, χωρίς τα κωλύματα που δημιουργούνται από το λεγόμενο ατομικό πολιτικό κόστος…
Η εμπειρία από την λειτουργικότητα ενός τέτοιο συστήματος υπάρχει!

Η παρούσα Κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός, με αυτό τον τρόπο έχει καταφέρει να ψηφίσει εκατοντάδες νομοθετήματα, πολλά από τα οποία είναι εμβληματικά!
Και κυρίως , έχει καταφέρει να τα εφαρμόσει .
Είναι το Επιτελικό Κράτος , που αρχικά, πολλοί ήταν επιφυλακτικοί για την αποτελεσματικότητά του , ενώ άλλοι, κυρίως από την αντιπολίτευση, ήταν επικριτικά αρνητικοί…

*Χριστόδουλος Ι. Στεφανάδης
Καθηγητής Καρδιολογίας