Θέμος Αναστασιάδης

Λογαριασμός χωρίς τον ξενοδόχο. Τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε μόνοι μας με τον «μαύρο Κένεντι» Ομπάμα, μόνο που τις αποφάσεις θα τις πάρει ο Τραμπ - ΑΝ ασχοληθεί καθόλου μ’ εμάς! Από τη μία κάνουμε τεμενάδες στον Ολάντ, ο οποίος σύντομα θα αποτελεί παρελθόν, κι από την άλλη πάμε και θυμόμαστε τη Μέρκελ που τη βρίζαμε, παρότι τότε μας υποστήριζε. Ενώ σήμερα για να την εμπιστευτεί ξανά ο λαός της πρέπει να ακολουθήσει την ίδια τακτική με εμάς, δηλαδή να μας βρίζει πατόκορφα! Αν βάλετε μέσα Αγγλία και Ιταλία και όλες τις φάσεις που θα ακολουθήσουν, φαίνεται πεντακάθαρα ότι ναι, ο γιαλός είναι αυτός που παντού στραβά αρμενίζει! Εμείς όμως εκεί, σταθεροί - κι ας φεύγει κάτω απ’ τα πόδια μας ολόκληρη η γη.
Οταν το περιβάλλον αλλάζει, πρέπει, αν μη τι άλλο, να προσαρμόζεσαι. Και αν ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα ήταν ολίγον απροσάρμοστος σε σχέση με τον Δυτικό Πολιτισμό παρά την αβάντα που του έκαναν ΗΠΑ και Βρυξέλλες, πιστεύει κανείς ότι θα ’χουμε καλύτερη τύχη απέναντι σ’ έναν υπερ-νεοφιλελεύθερο Τραμπ; Είναι λογικό ή παρηγοριά στον άρρωστο η ιδέα ότι μοναδική λύση σωτηρίας είναι μια... πανίσχυρη Γερμανία, η οποία μάλιστα θα γέρνει ακόμη πιο δεξιά και ανθελληνικά; Πόσο μάλλον που ποτέ στην Ιστορία μια πανίσχυρη Γερμανία δεν ήταν κάτι το θετικό - ούτε για τον εαυτό της. Αυτά για να ξέρουμε τι συζητάμε. Ή μήπως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μια αναβαθμιζόμενη Τουρκία, που όλοι θέλουν για σύμμαχο, ενώ εμάς δεν μας θέλει πια κανείς δίνοντας μάλιστα προβάδισμα μέχρι και στην Αλβανία;

Δυστυχώς για την Ελλάδα, η κυβέρνηση Τσίπρα ανάλωσε το όποιο εθνικό πολιτικό κεφάλαιο μας είχε απομείνει με τους ψευτοτσαμπουκάδες του Βαρουφάκη, για να καταλήξουμε σήμερα σε υπουργούς-πολιτικά «συνοδούς πολυτελείας» του Κουαρτέτου, όπως αυτή η νέα... εργαζόμενη κοπέλα, η Αχτσιόγλου, που αν δεν προσέξει τι υπογράφει φοβάμαι μην καταλήξει να κυκλοφορεί με ξυρισμένο κεφάλι και ταμπέλα στον λαιμό. Οπως άλλωστε υπάρχει κίνδυνος να συμβεί αργά ή γρήγορα μ’ όλους τους Συριζαίους νεομνημονιακούς προύχοντες που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι βαδίζουν ήδη το «ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΙΛΙ» τους. Ο κύκλος τους ήδη έφτανε στη δύση του, αλλά μετά το Brexit και την εκλογή Τραμπ κλείνει ακόμα πιο γρήγορα. Οσο επικρατεί παγκοσμίως η τάση «έκαστος τα του οίκου του» -που άλλοι ονομάζουν «εθνικιστικό παροξυσμό» και άλλοι «πατριωτικό ρεαλισμό»-, θα τελειώνει το οξυγόνο για τους περιφερόμενους τζαμπατζήδες και αιώνιους ζήτουλες, οι οποίοι το μόνο που ξέρουν να λένε είναι πότε θα τους χαριστεί το ένα και πότε το άλλο. Οσες ελπίδες έχει ο συνταξιούχος να πάει στο ΤΕΒΕ και να ζητήσει αύξηση, ή ο κακοπληρωτής αλλά και ο χιλιοφεσωμένος να πάρουν νέο δάνειο σήμερα από ελληνική τράπεζα, άλλες τόσες έχει και η σημερινή κυβέρνηση... να της χαρίσουν αληθινά το χρέος! Σε ποιους να κάνουν τη χάρη; Σε αυτούς που σιχαίνονται ακόμη και να τους βλέπουν μπροστά τους, μίζερους, χωρίς γραβάτες, με τα πουκάμισα έξω, ταπεινωμένους βαλκανόμαγκες της σφαλιάρας, που δεν θα τους επέτρεπες να μπουν στο σπίτι σου ούτε καν ως πλασιέ;...

Τώρα, αν πάνω στην αναμπουμπούλα τούς χαρίσουν κάνα... τέταρτο Μνημόνιο για το οποίο κιόλας θα πρέπει να πούμε και ευχαριστώ, παρότι θα συνοδεύεται από ακόμη πιο σκληρά μέτρα, εντάξει... ΟΚ, υπάρχουν και όρια στο παραμύθιασμα και τις οβιδιακές μεταμορφώσεις. Παρότι σίγουρα δεν έχουν κανένα ηθικό δίλημμα να κάνουν κωλοτούμπα και υπέρ Τραμπ για να μην κάνει κραχ η καρέκλα τους! Εδώ γιόρτασαν το Πολυτεχνείο αγκαλιά με τους πράκτορες της CIA και γέλασε και το αριστερό κατσίκι! Ελα όμως που και τις κωλοτούμπες κάποτε τις βαριούνται οι ισχυροί του κόσμου...

Οι διεθνείς συνθήκες έχουν διαμορφωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε όλοι σήμερα κοιτάνε την πάρτη τους και το πώς θα φυλάξουν... την πλάτη τους. Οι Αμερικάνοι πρέπει να φέρουν τον θυελλώδη Τραμπ στα μέτρα τους, γιατί αρκεί ένας απρόβλεπτος χειρισμός του για να γκρεμιστεί συθέμελα ό,τι χτίστηκε με πολύ κόπο μετά τη μεγάλη κρίση χρέους του 2008.

Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης σημειώνεται μια πιο δεξιά στροφή, ενίοτε και ακραία, που βάζει τέρμα στα μεγάλα αριστερά... «αφηγήματα», ότι η Γηραιά Ηπειρος θα γίνει η Ντίσνεϊλαντ των απανταχού λαθρομεταναστών και περιθωριακών, και προτάσσει τον Νόμο και την Τάξη μετά από απαίτηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών. Καλό του κεφαλιού τους. Σε όλα αυτά, εμείς τι έχουμε να αντιπαραθέσουμε; Τα χάλια στα HOT-SPOT του Μουζάλα, ή το κάψιμο της Αθήνας με την Αστυνομία σε ρόλο απλού παρατηρητή και τη μισή κυβέρνηση σχεδόν να... χειροκροτεί; Αν παλαιότερα απείχαμε κάποια χρόνια από τη λοιπή Ε.Ε., τώρα, σταδιακά, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, αλλάζουμε ήπειρο. Δεν χρειάζονται καν τα πλάνα και οι συγκρίσεις που έγιναν με τον Ομπάμα, για να αντιληφθεί και ο πιο καλοπροαίρετος ότι είμαστε πιο... τριτοκοσμικοί από ποτέ. Το ότι αλλοδαποί και ημέτεροι επενδυτές προτιμούν ξεκάθαρα Βουλγαρία δεν μας λέει τίποτα;

Μας ευλόγησε δύο φορές ο Θεός («God bless America») και την κρίσιμη στιγμή που θα μας πέταγαν από την Ευρώπη μάς έσωσε το αμερικάνικο ιππικό! Τη μία με τον Γκάιτνερ (τον άνθρωπο που χειρίστηκε και το ΚΡΑΧ του 2008) και την άλλη με τον Τζακ Λιου, που έτρεχε στη Μέρκελ όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μάς έσπρωχνε στο GREXIT. Ο ίδιος ο Ομπάμα χρειάστηκε να μπει στη μέση για να συνέλθει ο Τσίπρας ύστερα από εκείνο το καλοκαιριάτικο 17ωρο «διαπραγματεύσεων» και να υπογράψει... να μη βγει από την Ευρωζώνη. Τώρα όλοι αυτοί, ζωή να ’χουν, είναι παρελθόν. Εμείς, όμως, έτσι ορφανοί, μόνοι και τσακωμένοι με το σύμπαν, τι κάνουμε; Σαν την κατσαρίδα μες στο ξινισμένο, έστω, γάλα μοιάζουμε.

Αν μη τι άλλο, με τις καταιγίδες που καταγράφονται στα ραντάρ μας, αυτές που έρχονται καταπάνω μας, θέλουμε κανονικούς ηγέτες. Το πώς είναι οι κανονικοί και πώς δεν είναι, το 'δαμε. Μπροστά μας, live. Σε όλο του το μεγαλείο.