Θέμος Αναστασιάδης

Ηταν π.χ. την πρώτη φορά έτοιμη να μας πετάξει έξω η Γερμανία; Τους κλάταραν Ισπανία και Ιταλία, και κοντοστάθηκαν λιγάκι, μη γίνει «μύλος» της χρεοκοπίας. Την επόμενη που ήμασταν μεταξύ ζωής και θανάτου, ξαναχρεοκόπησε η Αργεντινή, που το ’χει κάπως σαν επετειακό, ας πούμε! Μετά άρχισε να κλονίζεται η Τουρκία.

Λες και ματιάσαμε όλη τη γειτονιά. Κι ενώ μαζευόντουσαν και πάλι τα κοράκια από πάνω μας, σπαρταράει και πάλι η Γαλλία. Χαίρε ω χαίρε Μέρκελ, αναφώνησε μέχρι και ο σοσιαλιστής Ολάντ, όμως η lady Κάγκα (απ’ την καγκελαρία) δεν είναι και τόσο χαρούμενη αφού τα οικονομικά στοιχεία της Γερμανίας δείχνουν αυτό που όλοι οι μη χοντροκέφαλοι έλεγαν από την αρχή: Η άγρια λιτότητα σ’ όλη την υπόλοιπη Ευρώπη θα χτυπήσει την αγορά της! Οπερ και εγένετο. Εξ ου κι απ’ ό,τι θα φανεί αύριο στο Παρίσι, αν δεν κάνουν καμιά χοντράδα οι δικοί μας, θα πετύχουν κάποιες διευκολύνσεις ακόμα, δεν θα πέσουν σε ντουβάρι, θα ανοίξει περαιτέρω το παραθυράκι για κατιτίς ακόμα, και γενικά... όχι μόνο δεν θα μας βγάλουν τα σωληνάκια, αλλά θα μας βάλουν και μπαλονάκι να μην τους μείνουμε στα χέρια! Τυχαίο; Δεν νομίζω. Οταν λέγαν όλοι ότι είμαστε τελειωμένοι, δεν είχαν υπ’ όψιν τους ότι ένας απ’ τους «εθνικούς μας ύμνους» στηρίζεται στο «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», που μάλιστα γράφτηκε όταν ήμασταν ντιπ για ντιπ «πεθαμένοι»!

Το κατόρθωμα της σημερινής κυβέρνησης αλλά και όσων από τις προηγούμενες συνέβαλαν προς αυτή την κατεύθυνση είναι ότι μας κράτησαν με νύχια και με δόντια (παρότι μας έγδερναν φορολογικά) εντός Ε.Ε., έως ότου αρχίσει να γυρίζει ολόκληρη η Ευρώπη, υπό την πίεση της γερμανικής μπότας λιτότητας. Ηταν ένα Στοίχημα με τον χρόνο που δόθηκε πολύ συνειδητά, τουλάχιστον από τον Σαμαρά με τη στήριξη Βενιζέλου, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι τα πάντα μπορεί να ανατραπούν εναντίον μας ή υπέρ μας από τριτογενείς άσχετους ή σχετικούς παράγοντες.

Ακόμα και το νέο ακραίο φαινόμενο με τους σφαγείς της Τζιχάντ, τα κινήματα περί ισλαμικού κράτους και όλα αυτά τα φρικιαστικά που συγκλονίζουν την πολιτισμένη ανθρωπότητα λειτουργούν «υπέρ μας» με την έννοια ότι όντως, ναι, είμαστε μια ακριτική γραμμή μεταξύ βαλκανικής -έστω- Δύσης και τρέχα-γύρευε Ανατολής. Εδώ ακόμη και οι αραβικές... «Ανοίξεις», τρομάρα τους (η άνοιξη- … οι «ανοίξεις», μάλλον δεν υπάρχει πληθυντικός, κύριοι διορθωτές, καταχρηστικά όμως;), έδωσαν ένα μπουστ («ώθηση», άσχετε) παραπάνω στον ελληνικό τουρισμό, που φέτος ήταν στα καλύτερά του. (Από έσοδα μιλάμε, γιατί από πλευράς ποιότητας καλύτερα ακόμη να μην το συζητάμε. Ευτυχώς που οι νεόπλουτοι Κινέζοι είναι ακόμη στη φάση «Γάμος στη Σαντορίνη» και όχι διαζύγιο στο Λας Βέγκας! Αλλά και γι’ αυτό έχουμε τη Μύκονο.)

Ολα αυτά δεν γράφονται με την έννοια ότι εντάξει, ΟΚ, don’t worry, «καθαρίσαμε», γιατί μόνο έτσι δεν έχουν τα πράγματα. Υπενθυμίζονται υπό το πρίσμα του ότι «όλο το σύμπαν συνωμότησε υπέρ μας, αλλά εμείς εξακολουθούμε να συνωμοτούμε εις βάρος του εαυτού μας» και θα είναι πράγματι τραγικό, παρότι «μας πάει» ο άνεμος και το ρεύμα, και ενώ δημιουργούνται οι πιο απίθανες συγκυρίες για να τη σκαπουλάρουμε, να πάμε να πηδήξουμε από μόνοι μας απ’ το τρένο ενώ κινείται. Κι αυτό συντελείται αυτή την ώρα που μιλάμε με δύο τρόπους: ο ένας είναι η προσπάθεια πολιτικής αποσταθεροποίησης εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή την Προεδρία της Δημοκρατίας. Αν είναι να παίζουμε τις κουμπάρες για το ποιον θα θέλαμε για Πρόεδρο και... πότε ακριβώς, και να φθείρονται άνευ λόγου υπολήψεις με τα παιχνιδάκια γύρω από τα ονόματα (όπως γίνεται με του Κουβελη), ας ρωτάγαμε καλύτερα με... κόντρα-δημοψήφισμα τον λαό: «Θέλετε εκλογές ή όχι;».

Δεδομένου ότι δεν έχει βγει ΟΥΤΕ ΜΙΑ δημοσκόπηση στον αιώνα τον άπαντα που να δείχνει ότι ο κόσμος θέλει εκλογές, για ποιο λόγο επιμένει να συντηρεί την αβεβαιότητα η Κουμουνδούρου; Επειδή έτσι επιτάσσει το κομματικό σαβουάρ βιβρ; Αφού στο μεταξύ μας και οι ίδιοι λένε ότι προτιμάνε χίλιες φορές να βγάλει τα κάστανα απ’ τη φωτιά ο Σαμαράς, τι θέλουν και το στριφογυρίζουν το πράγμα; Αντε πάλι να φάμε κάνα εξάμηνο με το «στήνουμε δεν στήνουμε κάλπη» και να αναβάλουν όλοι όσοι έχουν κάποια σχέδια για δουλειές και επενδύσεις στην Ελλάδα για του παραχρόνου;... ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ; Μεγαλύτερη όμως κι από την ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, που εντέλει αριστερή αντιπολίτευση είναι, αυτά (και τόσα) ξέρει, αυτά (και τόσα) κάνει, είναι η ευθύνη της κυβέρνησης που αδικεί τον εαυτό της.

Οσα κερδίζει σε αξιοπιστία προς τα έξω τα χάνει διπλά προς τα μέσα, εξακολουθώντας την πολιτική λιτότητας και φορολογίας... Τζιχάντ προς τον πολίτη. Πώς περιμένουμε από τη Μέρκελ να συμπονέσει τη συμφορά του μέσου Ελληνα όταν το ελληνικό κράτος είναι απέναντί μας ΠΙΟ ΑΝΑΛΓΗΤΟ απ’ όσο το Βερολίνο έναντι της Αθήνας σε κρατικό επίπεδο; Η φορολογική ΥΣΤΕΡΙΑ, και κυρίως η ανακολουθία, η προχειρότητα, οι αντιφάσεις και οι ακρότητες που χαρακτηρίζουν τη συμπεριφορά των ΔΙΩΚΤΙΚΩΝ (κυριολεκτικά) αρχών απέναντι στον απλό πολίτη είναι ο ισχυρότερος παράγοντας συντήρησης της αποσταθεροποίησης. Εχουμε εσωτερική Τζιχάντ! Σαν να έχουν ορκιστεί να αφανίσουν την οικονομία. Απελπισμένος ο κόσμος, δεν πιστεύει πια κανέναν και ζει στη λογική του «δος ημίν σήμερον» πριν τα δώσουμε, θέλουμε δεν θέλουμε, αλλού.

Αν θέλει να πετύχει κάτι στη ΔΕΘ ο Σαμαράς, να βρει έναν τρόπο να εξαγγείλει το ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗΣ. Καθαρά, κάθετα και (καλαματιανά) σταράτα. Να ανακοινώσει πόσοι φόροι ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ άπαξ και διά παντός - και όχι πόσες δόσεις θα μας κάνουν σε ακόμη περισσότερους. Τι νόημα έχουν οι δόσεις αν δεν έχεις να δώσεις. Αυτό που χρειαζόμαστε σαν ανάσα ζωής είναι μία ΤΖΙΧΑΝΤ εναντίον του κρατικισμού που ζει και βασιλεύει, προκαλεί και εμπαίζει. Αυτός μας σκοτώνει τώρα, όχι πια το Μνημόνιο.