Θανάσης Τσεκούρας

. Οι ενθουσιασµένοι µειώνονται, χωρίς όµως αυτό να σηµαίνει ότι αυξάνονται οι απογοητευµένοι. Απλώς φαίνεται ότι ενισχύονται οι επιφυλακτικοί, αυτοί που αρχίζουν πλέον να κρίνουν την κυβέρνηση µε βάση τα πεπραγµένα της. Ως κυβέρνηση δηλαδή.

Βέβαια υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Πολλοί, ανάµεσά τους και κατά τεκµήριο έξυπνοι συµπολίτες µας, προτιµούν να ζουν σε µια χώρα που δεν έχει κυβέρνηση. Αλλά µόνο αντιπολίτευση. Ολοι αυτοί στον φαντασιακό τους κόσµο συνεχίζουν τον πόλεµο στον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να δίνουν σηµασία σε κάποιες «λεπτοµέρειες». ∆ηλαδή ότι έγιναν εκλογές πριν από επτά µήνες, ο ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε τις αµαρτίες του και η χώρα άλλαξε κυβέρνηση. Τι να κάνεις, υπάρχουν κι αυτά τα περιστατικά, µε την ιατρική έννοια του όρου. Ορισµένες βασικές θεραπείες της ψυχανάλυσης για την καθήλωση σε στάδια και τις εµµονές µπορεί να αποδειχτούν πολλαπλά χρήσιµες.

Ο κόσµος των επιφυλακτικών είναι άνθρωποι που ψήφισαν τη Ν.∆. όχι µόνο για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επίσης γιατί πίστεψαν ότι µια νέα κυβέρνηση θα βελτίωνε την καθηµερινότητά τους. Αρα το αρχικό ερώτηµα αν «πηγαίνει καλά η κυβέρνηση» ταυτίζεται σχεδόν µε το ερώτηµα αν «βελτιώνεται η καθηµερινότητα». Εδώ αρχίζουν οι δυσκολίες. Και οι επιφυλάξεις. Μέσα στην ασαφή έννοια της κανονικότητας κυριαρχεί η επιθυµία των ordinary people, των απλών ανθρώπων για βελτίωση της οικονοµικής κατάστασης και του επιπέδου ζωής τους. Υπάρχει λοιπόν βελτίωση; Αν κοιτάξουµε το επίπεδο της µακρο-οικονοµίας, οι εξελίξεις είναι θετικές.

Αυξητικοί ρυθµοί ανάπτυξης για το 2020 και το 2021, σταθερή δηµοσιονοµική κατάσταση, υπό έλεγχο το ισοζύγιο πληρωµών. ∆υστυχώς όµως όλα αυτά δεν µεταφράζονται σε κάτι σηµαντικό στην οικονοµία των πολιτών, τον σκληρό πυρήνα της καθηµερινότητας. Για να µην αναλωνόµαστε σε θεωρητικές αναλύσεις, η αίσθηση παραµένει ότι λεφτά δεν υπάρχουν. Σε όλους τους παράγοντες της οικονοµίας, τους µισθωτούς, τους επαγγελµατίες, τους µικρούς και µεγάλους επιχειρηµατίες.

Λεφτά δεν υπάρχουν γιατί οι τράπεζες παραµένουν ζόµπι, άταφοι νεκροί, ενώ οι επενδύσεις κοντεύουν να καταντήσουν σύντοµο ανέκδοτο. Και για να µην υπάρχει παρεξήγηση, εννοούµε µια κρίσιµη µάζα επενδύσεων η οποία θα αλλάξει το επίπεδο της οικονοµίας και θα δηµιουργήσει τις προϋποθέσεις για έναν δυναµικό κύκλο ανάπτυξης της τάξης του 5%, ανάλογο δηλαδή µε αυτόν της περιόδου 2000-2006. Αυτή λοιπόν η θεµελιώδης αλλαγή δεν διακρίνεται στην άκρη του τούνελ. Το µόνο που διακρίνεται είναι ένα ατελείωτο τούνελ: µια µακρά πορεία αναιµικής ανάπτυξης, µε φτωχές επενδύσεις, λίγες και κακοπληρωµένες θέσεις εργασίας.

Αν η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν καταφέρει να ανακόψει αυτόν τον αργόσυρτο χορό της παρακµής, πολύ σύντοµα θα βρεθεί απέναντι σε µια σκληρή πραγµατικότητα: οι επιφυλακτικοί θα έχουν µεταµορφωθεί σε απογοητευµένους. Με τα αυτονόητα πολιτικά αποτελέσµατα.

Η κυβερνητική ατζέντα µοιάζει υπερβολικά γεµάτη από θέµατα: το Μεταναστευτικό, οι σχέσεις µε την Τουρκία, η Novartis, τα Εξάρχεια, το ποδόσφαιρο. Ολα είναι σηµαντικά, αλλά δεν θα ήταν άσκοπο να θυµηθεί µια φράση που έκανε µεγάλη καριέρα πριν από 30 χρόνια στις ΗΠΑ: “It’s the economy, stupid”. Το «είναι η οικονοµία, ηλίθιε» χρειάζεται κάποιος να το εισαγάγει εµφατικά στην ατζέντα της κυβέρνησης. Γιατί παραµένει το καθοριστικό εργαλείο για την επιτυχία της. Ή την αποτυχία της.
Του