Σπύρος Γκουτζάνης

Το πρώτο ερώτημα είναι γιατί να βιαστεί η ελληνική κυβέρνηση να πει ότι με την πρόταση του Τσίπρα για το χρέος οι Γερμανοί θα μας βγάλουν από την ΕΕ και δεν αφήνει τους Γερμανούς να το πούνε. Δυσυχώς οι Γερμανοί μόνο φειδωλοί δεν είναι όταν θέλουν κάτι. Από την Bild μέχρι τον επικεφαλής της Eurostat ή τον υπάλληλό τους Ντάισενμπλουμ επιστρατεύουν. Άσε που ο ομοιδεάτης του κ. Βενιζέλου αντιπόεδρος της κυβέρνησης της Μέρκελ λέει ότι είμαστε για τον τρίτο κόσμο, σιγά μήπως δεν βρίσκαν τρόπο να επαναφέρουν την απειλή. Διαπραγματευτικά έχει κάθε λόγο η κυβέρνηση να αφήνει την “ακραία” πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για το κούρεμα να προχωρεί παράλληλα με την δική της συζήτηση για να αποσπάσει ότι περισσότερο μπορεί για την χώρα.

Είναι εμφανές ότι υποπίπτει σε διαπραγματετικό φάουλ προκειμένου να χτυτήσει τον κομματικό της αντίπαλο. Τότε όμως η κυβέρνηση τί κάνει; ενδιαφέρεται για την σωτηρία της χώρας χρησιμοοιώντας ότι μέσο διαθέτει ακόμη και τον φόβο της αντιπολίτευσης ή απεμπολεί διαπραγματευτικές δυνατότητες προκειμένου να κατεβάσει καμιά μονάδα την Κουμουνδούρου στις δημοσκοπήσεις. Η κυβέρνηση αντί να επικεντρώνει στην προβολή του έργου της και να προσπαθήσει να κερδίσει την κοινωνία με την πολιτική της αναλώνει το σύνολο των δυνάμεών της εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. 

Φυσικά η προπαγάνδα θα μας κατηγορήσει για Συριζαίους. Μονίμως το κάνει σε όποιον δεν συμφωνεί μαζί της. Ακόμη και τους Αριστερούς που θεωρούν τον ΣΥΡΙΖΑ “οπορτουνιστές”, όταν κάνουν κριτική στην κυβένρηση “συριζαίους” του λέει. 

Ωστόσο το σημαντικό είναι ότι η συζήτηση όπως και η πολιτική αντιπαράθεση δεν μπορεί να γίνεται σε αυτό το φτηνό επίπεδο, αυτού του είδους η πόλωση δεν ωφελεί την χώρα και δεν περιποιεί τιμή ούτε καν στους ενοίκους του Μαξίμου.