Σπύρος Γκουτζάνης

Η πρωτοβουλία αποσκοπεί στην δημιουργία ενός ενδιάμεσου πολιτικού φορέα που θα καλύψει το κενό που αφήνει το εν αποσυνθέσει βενιζελικό ΠΑΣΟΚ και η στάσιμη ΔΗΜΑΡ και θα ανακόψει την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία. Σύμφωνα με την λογική που στηρίζει την πρωτοβουλία ο ΣΥΡΙΖΑ εάν κερδίσει τις εκλογές δεν θα μπορέσει να κυβερνήσει με τις θέσεις που έχει και τις αποστάσεις που έχει πάρει από το μνημόνιο και που τον φέρνουν σε σύγκρουση με τους ευρωπαίους εταίρους.

Το κείμενο απευθύνει έκκληση στο ΠΑΣΟΚ και στην ΔΗΜΑΡ αλλά ακόμη και στο μετριοπαθές κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ να συμμετάσχει στο νέο φορέα.

Σύμφωνα με την ίδια λογική τα πρόσωπα που μετέχουν στην κίνηση και όσοι ανταποκριθούν από το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ έχουν τεχνογνωσία εξουσίας και μπορούν να συνεχίσουν την διάσωση της χώρας παίρνοντας την σκυτάλη από την δεξιά του κ. Σαμαρά. Φυσικά εάν βρει κοινά αποδεκτό ηγέτη και πάρει την μορφή πολιτικού κόμματος η “κεντροαριστερή” κίνηση των 57 θα συνεργαστεί με την δεξιά όποια μορφή κι αν πάρει μετά την ηγεσία Σαμαρά και όχι με την Αριστερά αφού οι περισσότεροι παθαίνουν αλεργία με το κόμμα της Κουμουνδούρου.

Η πρωτοβουλία έχει άρωμα ανακύκλωσης. Όχι μόνο των προσώπων -ειδικά από την στιγμή που την στηρίζουν ο κ. Σημίτης και ο κ. Γιαννίτσης και απευθύνεται στο ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου- αλλά κυρίως των πολιτικών ιδεών. Είναι η ίδια ευρύτερη πολιτική αντίληψη που οδήγησε την χώρα μέχρι τα μνημόνια και εν συνεχεία διαπνέει την χειρότερη δυνατή διαχείριση για τα συμφέροντα της χώρας εν μέσω μνημονίων. Το βασικό στοιχείο της είναι ότι δεν διανοείται καν την χώρα εκτός Ευρωπαικής Ένωσης και άρα αξιωματικά απορρίπτεται σε κάθε περίπτωση η ρήξη. Μόνο που η ΕΕ έχει μεταλλαχθεί σε ένα ακραίο νεοφιλελεύθερο μόρφωμα υπό την πολιτική ηγεμονία του γερμανικού εθνικισμού.

Το πειραματόζωο αυτής της ακραίας μετάλλαξης είναι η Ελλάδα. Πώς είναι δυνατόν να ανακτήσεις την εθνική σου αξιοπρέπεια αποδεχόμενος τον ταπεινωτικό ρόλο του παρία είναι κάτι που μόνο ο κ. Μπίστης και η κα Τριανταφύλλου μπορούν να εξηγήσουν. Φυσικά δεν απαντούν στα τρέχοντα ζητήματα. Από θα βρεθούν οι πόροι για την Ανάπτυξη χωρίς σύγκρουση με το ευρωιερατείο; Θα αποκατασταθεί ο εργασιακός πολιτισμός που βάρβαρα καταλύθηκε την τελευταία τριετία; Θα αποκατασταθεί το κοινωνικό κράτος ή θα μείνουν οι βασικές λειτουργίες του στο έλεος του ιδιωτικού τομέα; Πέρα από το ανάθεμα στην Χρυσή Αυγή τί θα γίνει με τους μετανάστες; Αλλά αυτά είναι δύσκολα πράγματα εκείνο που φαίνεται να ζητούν οι 57 είναι η διαχείριση της εξουσίας στο νέο πλαίσιο της επιτήρησης που μετά την λήξη των μνημονίων θα βάλλουν πάλι Βερολίνο και Βρυξέλλες.