Παντελής Καψής

Σήμερα το κλίμα έχει αλλάξει. Η Νέα Δημοκρατία δείχνει να έχει επιστρέψει στα ποσοστά που είχε πριν από το δυστύχημα στα Τέμπη. Όσο για τη διαφορά από τον Σύριζα, σε όλες σχεδόν τις δημοσκοπήσεις, κινείται κοντά στις 6 μονάδες. Ο τελευταίος ωστόσο που ευθύνεται για αυτή την ανάκαμψη του κόμματος της συμπολίτευσης, είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Η προεκλογική του εκστρατεία δεν παρουσιάζει κάτι το ιδιαίτερο, πολλοί θα την θεωρούσαν μάλλον άχρωμη. Έχει ωστόσο απέναντι του μια αυτοκαταστροφική αντιπολίτευση. Τα τρία κόμματα που θα μπορούσαν να συγκροτήσουν την θρυλούμενη προοδευτική κυβέρνηση, ηθελημένα ή αθέλητα, κάνουν ότι μπορούν για να την εξευτελίσουν.

Η αρχή, πρέπει να το πούμε, έγινε από τον Βαρουφάκη. Λίγο τυχαία ενδεχομένως, υποκύπτοντας στην πίεση των δημοσιογράφων, ο εκπρόσωπος του κόμματος μίλησε για την πιθανότητα να κλείσουν οι τράπεζες. Αντί να τον αδειάσει, ο αρχηγός του Μέρα 25 προτίμησε να υπερθεματίσει, κι έτσι φτάσαμε στη «Δήμητρα». Για τον ίδιο δεν ήταν καταστροφή, ίσως το αντίθετο. Η προοπτική μιας κυβέρνησης όμως που θα έβαζε ξανά τη χώρα στις περιπέτειες του 2015, δεν αποτελεί μια βιώσιμη πρόταση εξουσίας για τις εκλογές. Απέκλεισε έτσι εμπράκτως το κόμμα του από ενδεχόμενη συνεργασία και μαζί έκανε αριθμητικά αδύνατο το σχηματισμό κυβέρνησης με κορμό τον Σύριζα. Τουλάχιστον με τα σημερινά δημοσκοπικά δεδομένα.

Η συνέχεια δόθηκε από το Νίκο Ανδρουλάκη. Ήδη εδώ και καιρό, είχε προκαλέσει σύγχυση για τη μετεκλογική του στάση, θέτοντας ως όρο για συνεργασίες τον αποκλεισμό των κ. Μητσοτάκη και Τσίπρα από τη θέση του πρωθυπουργού. Ο «άγνωστος Χ» όπως προσφυώς αποκάλεσαν την πρόταση του τα άλλα κόμματα, πρόσθεσε ένα ακόμα εμπόδιο στις συνεργασίες. Τα πράγματα τα έκανε χειρότερα όταν την ίδια σχεδόν μέρα που έδινε στη δημοσιότητα το πρόγραμμα του, μπήκε σε έναν καυγά με τον Τσίπρα για το ποιο κόμμα δικαιούται την κληρονομιά του Αντρέα.

Τακτικά ήταν γκάφα, ο καλύτερος τρόπος να περάσει απαρατήρητο το πρόγραμμα. Επί της ουσίας, τα δύο κόμματα που θέλουν να στείλουν τη ΝΔ στην αντιπολίτευση, βρέθηκαν να τσακώνονται για ένα ζήτημα που ελάχιστα απασχολεί τους ψηφοφόρους.

Ο κ. Τσίπρας τα έκανε χειρότερα μπαίνοντας σε ένα καυγά και με το ΚΚΕ, για το αν το σύνθημα «τι Πλαστήρας τι Παπάγος» έχει δικαιωθεί ή όχι. Σίγουρα θα έστειλε την πλειονότητα των νέων ψηφοφόρων στην Wikipedia, όσων νοιάστηκαν τουλάχιστον, προκειμένου να καταλάβουν ποιο είναι το ζήτημα. Παράλληλα ο Σύριζα έστησε και έναν τρίτο καυγά, απαιτώντας συγγνώμη από τον δημοσιογράφο του Σκάι Π. Λάμψια, για μια γνώμη που διατύπωσε.

Ο εξάδελφος Τσίπρας μάλιστα, φρόντισε να μας θυμίσει τον Σύριζα προηγουμένων ετών, αποχωρώντας από το πάνελ. Το ίδιο, να μας θυμίσουν δηλαδή τον Σύριζα της εποχής της αυταπάτης, κάνουν και άλλα στελέχη επιδιδόμενα στο προσφιλές τους σπορ, την αμφισβήτηση των δημοσκοπήσεων. Στην προκειμένη περίπτωση όλων των δημοσκοπήσεων, οι οποίες λίγο πολύ συμπίπτουν στα βασικά συμπεράσματα.

Όλα μαζί αυτά βέβαια, συνθέτουν μια εικόνα της αντιπολίτευσης που βρίσκεται στον κόσμο της. Αντί να προσπαθήσει να προβάλει μια πειστική εναλλακτική πρόταση στην αυτοδυναμία της ΝΔ, ανοίγει καυγάδες για το τίποτα. Δεν βοήθησε είναι αλήθεια και το ίδιο το «πρόγραμμα» του Σύριζα. Αντί για πρόταση εξουσίας, ήταν ένας κατάλογος παροχών στη λογική του καλύτερα νέος πλούσιος και υγιής. Ακόμα χειρότερα έκανε μια σειρά από χτυπητές λαθροχειρίες, οι οποίες, για όποιον λίγο παρακολουθεί τους αριθμούς, καθιστούν την πρόταση του παντελώς αναξιόπιστη.

Στον τομέα των εσόδων χρησιμοποιεί τα συγκυριακά υπερκέρδη για να χρηματοδοτήσει μόνιμες δαπάνες. Στις δαπάνες πάλι, από τον Σεπτέμβριο που δόθηκε στη δημοσιότητα το πρόγραμμα ως σήμερα, προστέθηκαν καινούργιες «δεσμεύσεις», το κόστος του προγράμματος όμως παρέμεινε το ίδιο. Ένα μικρό θαύμα.

Ίσως μια ξεχωριστή αναφορά αξίζουν και ορισμένες δηλώσεις υποψηφίων του. Όχι ότι θα αλλάξουν την γενική εικόνα, άλλωστε και οι βουλευτές της ΝΔ δεν πάνε πίσω. Για μια συγκεκριμένη κατηγορία ψηφοφόρων ωστόσο έχουν ενδιαφέρον γιατί επιβεβαιώνουν το αντιΣύριζα μέτωπο. Η πρώτη είναι του Ζουράρη για τα «κωλόπαιδα» που δείχνει πώς χάνεται το ηθικό πλεονέκτημα στη διαδρομή από την αριστερά στους ανελ και πίσω στην αριστερά. Η δεύτερη είναι του Όθωνα Ηλιάδη ο οποίος έδειξε πώς ένας αριστερός μπορεί να ακολουθεί στην προσωπική του ζωή θέσεις εντελώς αντίθετες από αυτές που ζητά για τους άλλους. Δεν είναι ο πρώτος, η υποψηφιότητα του ωστόσο παρουσιάστηκε ως τομή στην πολιτική του Σύριζα σε σχέση με την αριστεία. Τελικά ο καλός μύλος όλους τους αλέθει.