Μπάμπης Κούτρας

Είναι η εικόνα «κόπωσης» που εμφανίζει το τελευταία διάστημα, η αίσθηση πως... ό,τι ήταν να δώσει το έδωσε, και τώρα αυτοπεριορίζεται σε αγώνα οπισθοφυλακής για να διατηρήσει κατά το δυνατόν ακέραιο το πολιτικό της κεφάλαιο.

Αν εξαιρέσουμε τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τρεις-τέσσερις υπουργούς, όλοι οι άλλοι μοιάζει να έχουν κατεβάσει ταχύτητα. Πιθανόν να ξέμειναν από ιδέες και ενέργεια, να υποεκτιμούν τις δυνατότητες της αντιπολίτευσης, να υπερεκτιμούν την ιδεολογική κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας, να είναι δυσαρεστημένοι από κάποιες κεντρικές επιλογές ή απλώς να χόρτασαν από την εξουσία και να βαρέθηκαν. Ο,τι κι αν ισχύει, θα πρέπει να θυμούνται ότι η πολιτική είναι σαν το ποδήλατο: αν σταματήσεις το πεντάλ, θα πέσεις.

Τις οκτώ εβδομάδες που απομένουν μέχρι τις ευρωεκλογές καλό θα ήταν η κυβέρνηση να μην τις αναλώσει αμυνόμενη στην... αντιπολίτευση, αλλά να προσπαθήσει να αντιστρέψει την εικόνα της. Η μεταρρυθμιστική ατζέντα για την οποία ψηφίστηκε όχι μόνο δεν τελείωσε, αλλά έχει τουλάχιστον άλλα τρία χρόνια μπροστά της και επιβάλλεται να υλοποιηθεί με ακόμη πιο γρήγορα και τολμηρά βήματα. Αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι πρέπει να αφήσει τα κόμματα της αντιπολίτευσης να προπαγανδίζουν τις θέσεις τους, να ενθαρρύνουν ακραίες, λαϊκίστικες απόψεις, να παπαγαλίζουν ανεφάρμοστες υποσχέσεις και παραμύθια για εθνικές εκλογές. Πέρυσι τέτοια εποχή την ίδια αντιπολίτευση έκανε και ο Τσίπρας, αλλά κανείς δεν το άκουγε γιατί η κυβέρνηση ήταν πιο αποτελεσματική και, κυρίως, έδειχνε ότι έχει ιδέες και δυνάμεις να τις υλοποιήσει. Και τα αποτελέσματα είναι γνωστά.

Αν κρίνουμε από τον τρόπο που κινείται ο πρωθυπουργός και τις προτεραιότητες που βάζει στον προεκλογικό αγώνα, μπορούμε να καταλάβουμε και τι φοβάται και πώς προσπαθεί να το αντιμετωπίσει. Αυτό, όμως, δεν φτάνει. Για παράδειγμα, τις τελευταίες ημέρες παρατηρούμε πως σχεδόν οι μισοί... υπουργοί έχουν ένα ταξίδι στις ΗΠΑ. Μοιάζει παράλογο να αναδεικνύεται ως υψηλότερη προτεραιότητα η επιστολική ψήφος των ομογενών αντί για την ηχηρή αποστασιοποίηση ενός μεγάλου μέρους της εκλογικής βάσης της Νέας Δημοκρατίας στη Βόρεια Ελλάδα.

Οι επισκέψεις του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν φτάνουν για να επουλωθούν οι πληγές. Υποθέτω ότι κάθε υπουργείο θα έπρεπε να έχει έτοιμο ένα σχέδιο, μια πρωτοβουλία για την ανεργία, τις υποδομές, την ανασφάλεια, την περίθαλψη, τις επενδύσεις, την αποκατάσταση των καμένων, για να στηρίξει τη Μακεδονία και τη Θράκη και να δώσει ελπίδα στους πολιτικά αναποφάσιστους.

Η κοινωνία μπορεί να κατανοήσει τα λάθη, τις παραλείψεις και τις αστοχίες μιας κυβέρνησης. Πολλές φορές θα δώσει και δεύτερη και τρίτη ευκαιρία. Εκείνο που δεν μπορεί να συγχωρήσει είναι η αλαζονεία κι αυτό που θα την οδηγήσει σε αλλαγή κομματικής σελίδας είναι η κόπωση μιας κυβέρνησης. Μια κόπωση που εκδηλώνεται, κυρίως, με την έλλειψη πρωτοβουλιών και την αναποτελεσματικότητα. Εχουμε πολλές φορές πει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης οφείλει την επιτυχία του στη δυνατότητα που έχει να βλέπει γρήγορα τα λάθη του, να στρίβει ταχύτατα, να εργάζεται εντατικά και να τα διορθώνει αποτελεσματικά. Δυστυχώς όλο και πιο συχνά, τελευταία, ορισμένοι συνεργάτες του δεν μπορούν να ακολουθήσουν σε αυτούς τους ρυθμούς. Τα ίδια προβλήματα, τα ίδια λάθη επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά χωρίς τίποτα να αλλάζει.

Η ακρίβεια επιμένει, η εγκληματικότητα συνεχίζεται, η Αστυνομία στα ίδια, το Δημόσιο επίσης. Η μεταρρυθμιστική δυναμική χάθηκε, οι ιδέες εξαντλήθηκαν, οι πρωτοβουλίες απέτυχαν, τα ψέματα τελείωσαν. Αυτά τα συμπτώματα αποτελούν τον... ορισμό μιας κουρασμένης κυβέρνησης (είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι τη μεγαλύτερη ζημιά στον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή την έκανε η λέξη «κουρασμένος»).

Η λογική λέει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα προχωρήσει σε ανασχηματισμό μετά τις ευρωεκλογές για να δείξει ότι πήρε τα μηνύματα και προσαρμόζεται στις απαιτήσεις της κοινής γνώμης. Πιθανόν, όμως, τότε να είναι πολύ αργά. Και για να το πω με ποδοσφαιρικούς όρους, οι αλλαγές μετά το 90’ δεν αποδίδουν τίποτα. Πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι τα αποτέλεσματα των ευρωεκλογών θα έχουν βαριές πολιτικές επιπτώσεις για όλους τους χαμένους. Είναι άδικο για την κραταιά κυβερνητική παράταξη να γίνει η χλεύη των ηττημένων, όπως είχε πει και πριν από ακριβώς 60 χρόνια ο Γεώργιος Παπανδρέου.