Μπάμπης Κούτρας

Το μόνο που καταφέρνω όμως, τελικά, είναι να ξεμακραίνω από την απάντηση και να μένω στην εξής απλή απορία: Τι θα γινόταν εάν ο Αλέξης Τσίπρας αποδεχόταν την πρόσκληση του πρωθυπουργού να παραστεί στην τελετή αποκαλυπτηρίων της αναθηματικής επιγραφής εις μνήμην των νεκρών της Marfin; Τιμώντας τη θεσμική του ιδιότητα θα έπαιρνε τη θέση του δίπλα στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας και ανάμεσα στην πολιτική ηγεσία του τόπου. Αλλωστε, βάσει των θεμελιωδών αρχών και του εθιμοτυπικού κώδικα του πολιτεύματός μας, εκεί του αρμόζει να βρίσκεται.

Απαντώντας στην απορία μου, αυτό που θα γινόταν εάν ο κ. Τσίπρας παρίστατο στην τελετή, θα ενίσχυε το κύρος του. Θα επιβεβαίωνε στην πράξη ότι έχει απεγκλωβιστεί από τη διχαστική ρητορική, που του ήταν, ομολογουμένως, χρήσιμη για να αναρριχηθεί ως το Μαξίμου, σήμερα όμως είναι εντελώς εκτός εποχής. Εάν πήγαινε στην τελετή, ο κ. Τσίπρας, ιδιαίτερα στην τρέχουσα συγκυρία, θα έδειχνε ότι επιθυμεί να είναι μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος. Αντί γι’ αυτά όμως τα καίρια συμβολικά ωφελήματα, εκείνος επέλεξε να προβάρει ξανά το προσωπείο του ασυμβίβαστου μπροστάρη στον υποτιθέμενο αντισυστημικό αγώνα.

Προτίμησε να μείνει με το 3% του βαθέος χρονικά ΣΥΡΙΖΑ και να γυρίσει την πλάτη του στον ελληνικό λαό που έχει ανάγκη όσο τίποτε άλλο, περισσότερο από ποτέ, τη συνεννόηση και τη συναίνεση ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις. Ο κ. Τσίπρας επέλεξε να γίνει και πάλι ο καθ’ έξιν αντιρρησίας, αυτός που καταγγέλλει τα βρόμικα παιχνίδια του καπιταλισμού, του τραπεζικού κυκλώματος και ό,τι άλλο αριστερότροπο ηχηρό παρόμοιο μπορεί να ακούγεται σαν μελωδία στ’› αυτιά του σκληροπυρηνικού ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, η επιστροφή του «αντι-συστημικού» Αλέξη, ενός πολιτικού που δεν θέλει να μολυνθεί από την επαφή του με την καθεστηκυία τάξη, μεταφράζεται σε πολιτική παλινδρόμηση.

Ο κ. Τσίπρας υπέγραψε και εφάρμοσε κατά γράμμα μνημόνιο, κι εκεί έχει τελειώσει οριστικά κάθε συζήτηση για το πόσο ενάντια στο σύστημα θα μπορούσε να χαράξει την πορεία του στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Περιέργως, με σπασμωδικές κινήσεις όπως η αποχώρηση από τη Βουλή κατά τη συζήτηση του περιβαλλοντικού νομοσχεδίου και η απόφασή του να απέχει από τη Marfin το Σάββατο, δείχνουν πως ο ίδιος ο κ. Τσίπρας ξύνει την πληγή της κωλοτούμπας. Με άλλα λόγια, θα λέγαμε πολύ απλά ότι ο τέως πρωθυπουργός αρνείται να ωριμάσει. Αρνείται να μεγαλώσει. Αφότου απώλεσε τη διακυβέρνηση -διότι την εξουσία, όπως μας έχει εξηγήσει η Μπέτυ Μπαζιάνα, ουδέποτε την κατέκτησε- φαίνεται πως έχει έναν ιδεασμό με το χαμηλό μονοψήφιο ποσοστό από όπου ξεκίνησε.

Το σημείο αναφοράς του, το «target group» του, δεν είναι πια η περιβόητη δεξαμενή ψηφοφόρων και στελεχών του παλιού ΠΑΣΟΚ, αλλά οι ιδεοληπτικοί κρυπτο-σταλινικοί της μακάριας μειοψηφίας εντός ΣΥΡΙΖΑ. Το ότι ο Αλέξης Τσίπρας πήγε και δεν πήγε στη Marfin για να τιμήσει τη μνήμη των αδικοχαμένων θυμίζει έντονα συμπεριφορά κακομαθημένου, πεισματάρικου παιδιού, το οποίο παίρνει την μπάλα του και φεύγει όταν το παιχνίδι δεν εξελίσσεται όπως του αρέσει - όταν δηλαδή δεν κερδίζει. Ενίοτε όμως, μια απόπειρα αποφυγής της ήττας οδηγεί σε μια ακόμη μεγαλύτερη. Και η συμπεριφορά του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ιδιαίτερα όταν περιπίπτει σε παιδιάστικα καπρίτσια όπως η αυτόνομη κατάθεση στεφάνου δυόμισι ώρες πριν από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον πρωθυπουργό της χώρας, είναι ήττα με βαρύ σκορ. Και με πολλά αυτογκόλ.