Μάκης Πολλάτος

Ουκρανοί από την πόλη της Μπούτσα έχουν αναγνωρίσει πολλούς από τους νεκρούς σαν αγνοούμενους κατοίκους, γείτονες, φίλους ή συγγενείς τους.

Υποθέτω ότι δεν χωρά συζήτηση ότι ο θάνατος των 300 αμάχων είναι μια φρικιαστική, αποτρόπαια πράξη. Ενα στυγερό έγκλημα πολέμου.

Στις κατηγορίες των Ουκρανών ότι ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις δολοφόνησαν αναίτια αμάχους, η Μόσχα απαντά ότι πρόκειται για προβοκάτσια. Ή Μόσχα υποστηρίζει ότι οι κάτοικοι της Μπούτσα δεν έπεσαν θύματα βίαιης συμπεριφοράς από τις δυνάμεις του Πούτιν και διαψεύδει ότι οι δολοφονίες ήταν πράξεις αντεκδίκησης από Τσετσένους του Καντίροφ ή άλλους Ρώσους στρατιωτικούς στις επιχειρήσεις κατάληψης της πόλης ή κατά τη διάρκεια της αναδίπλωσης των εισβολέων εκτός της περιφέρειας του Κιέβου.

Πολύ σύντομα θα πρέπει να υπάρξει ανεξάρτητη έρευνα από κάποιον διεθνή οργανισμό ώστε να διασαφηνιστεί πώς έχασαν τη ζωή τους οι 300 άμαχοι στην Μπούτσα. Οι αυτόπτες μάρτυρες, που σήμερα μιλούν στα Διεθνή Μέσα Ενημέρωσης δίνοντας μόνο τα μικρά τους ονόματα, πρέπει να αποκαλύψουν όλα όσα γνωρίζουν ώστε να φτάσουμε στην αλήθεια και να αποδοθούν ευθύνες στους άνανδρους δολοφόνους. Οι Ουκρανοί κάτοικοι της Μπούτσα κατηγορούν τον ρωσικό στρατό για τις δολοφονίες. Οι Ρώσοι μιλούν για σκηνοθετημένες κατηγορίες και αρνούνται ότι εκτέλεσαν αμάχους.

Αυτό που προκαλεί θυμό είναι η στάση ορισμένων ρωσόφιλων που όχι μόνο αμφισβητούν τις μαρτυρίες των Ουκρανών, αλλά φτάνουν στο σημείο να ισχυριστούν ότι πρόκειται για προπαγανδιστική επιχείρηση του Ζελένσκι με τη συνδρομή των Αμερικανών. Κάποιοι απ' αυτούς που αμφισβητούν τις καταγγελίες των Ουκρανών ισχυρίζονται ότι ουδείς μπορεί να είναι σίγουρος για το ποιος διέπραξε τις δολοφονίες. Άλλοι κατηγορούν ευθέως το Κίεβο, ισχυριζόμενοι ότι οι εκτελέσεις διευκολύνουν την αντιρωσική υστερία και την προπαγάνδα. Άλλοι αμφισβητούν ακόμη και την ύπαρξη των νεκρών, με το επιχείρημα ότι δίπλα σε κάποιους νεκρούς δεν φαίνονται ίχνη αίματος.

Ένα είναι σίγουρο. Στον πόλεμο το πρώτο θύμα είναι η αλήθεια. Η κάθε πλευρά θέλει να προπαγανδίσει τη δική της αλήθεια και να δαιμονοποιήσει τον αντίπαλο. Οι ψυχολογικές επιχειρήσεις, η διαχείριση της κοινής γνώμης, η ευαισθητοποίηση των πολιτών, είναι όπλα στη φαρέτρα τόσο των εισβολέων όσο και των αμυνόμενων. Και στον πόλεμο είναι δύσκολο να αποκαλυφθεί όλη η αλήθεια.

Γνωρίζουμε όμως με βεβαιότητα ποιοι είναι αυτοί που εισέβαλαν σε μια ανεξάρτητη, κυρίαρχη χώρα. Δεν υπάρχει αμφιβολία για το ποιοι βομβαρδίζουν κατοικημένες περιοχές, ποιοι ισοπέδωσαν την Μαριούπολη, το Μικολάγιεβ, την Μποροντιάνκα κι άλλες ουκρανικές πόλεις. Φωτογραφίες και βίντεο έχουν δείξει πέραν πάσης αμφιβολίας ποιος στρατός πλιατσικολογούσε στην χώρα που εισέβαλε.

Αναρωτιέμαι ποιος μπορεί να εμπιστευθεί εκείνους που συμφωνούν με την άποψη της Μόσχας ότι δεν πρόκειται για πόλεμο και εισβολή στην Ουκρανία αλλά για δήθεν «ειδική στρατιωτική επιχείρηση». Και μου φαίνεται απάνθρωπο να μην αντιλαμβανόμαστε ότι οι εικόνες και τα βίντεο των νεκρών και εκτελεσμένων Ουκρανών δείχνουν ένα αδιαμφισβήτητο έγκλημα πολέμου που πρέπει να ερευνηθεί από ανεξάρτητους και αξιόπιστους διεθνείς οργανισμούς για να δικαστούν οι υπεύθυνοι και να αποδοθεί δικαιοσύνη.