Κώστας Τσαούσης

Μια δεύτερη ανάγνωση, όμως, θα μας έβαζε (τουλάχιστον) σε σκέψεις. Στην πρώτη γραμμή αυτών των σκέψεων οι συνέργειες, η δυνατότητα επίτευξης συνεργειών. Το πως και το γιατί θα το δούμε στη συνέχεια…

Ας ξεκινήσουμε, όμως, από τα δεδομένα. Την περασμένη Παρασκευή στη πόλη της Θεσσαλονίκης ξεκίνησαν ένα Φεστιβάλ ( το 21ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ) και μια κλαδική έκθεση (η Detrop-Oenos του 2019 για τα τρόφιμα και τα ποτά). Από την μια το Φεστιβάλ διαρκώς με ανανεωτική διάθεση να πλαισιώνεται κατά βάση από ένα νεανικό κοινό και να επιδιώκει σε σταθερή βάση να έχει έναν εξωστρεφή προσανατολισμό και από την άλλη, η Έκθεση (μια από τις μεγάλες και παλαιότερες ( τουλάχιστον η Detrop με ζωή 28 χρόνων) κλαδικές της Helexpo στο Εκθεσιακό και Συνεδριακό Κέντρο της Θεσσαλονίκης να αποτελεί μια σκιά του ευατού της, συντηρούμενη κατά κύριο λόγο από τα Περίπτερα των συμμετοχών των Περιφερειών της χώρας και άλλες κρατικές συμμετοχές όπως το Agrofood του Digital Greece (μια πρωτοβουλία της ΔΕΘ και του ψευδεπίγραφου υπουργείου με ημερομηνία λήξης …).

Στις κινηματογραφικές αίθουσες της Πλατείας Αριστοτέλους όπως και σε εκείνες στο Λιμάνι το πολύβουο νεανικό κοινό ( από τους πρόθυμους και φιλότιμους εθελοντές έως τους θεατές και τους δημιουργούς) έδινε χαρακτήρα και φυσιογνωμία. Τις ίδιες ώρες, στο χώρο της ΔΕΘ τα πάντα είχαν ρυθμό και τόνο διεκπεραίωσης μιας κάποιας υποχρέωσης… Αφήστε που η τοποθέτηση των οινοποιών στο συνεδριακό Ι.Βελλίδης έμοιαζε με εξοντωτική εξορία.

Και όμως θα υπήρχαν δυνατότητες συνεργειών μεταξύ τους. Το Φεστιβάλ διαθέτει μια πολύ ενδιαφέρουσα ενότητα ταινιών που επιγράφεται Food Vs Food και έχει αναφορά στο φαγητό και την κουλτούρα του. Για σκεφτείτε, μια προβολή του ντοκιμαντέρ της Μαριάννας Οικονόμου Όταν ο Βάγκνερ συνάντησε τις ντομάτες στο κεντρικό περίπτερο της Detrop παρουσία και του Αλέξανδρου Γκουσιάρη, του καινοτόμου παραγωγού από τον Ηλιά Ιτέας Καρδίτσας που κατάφερε να εξάγει το γυάλινο βαζάκι με την «τομάτα στραγγιστή» σε δύσκολες αγορές όπως η Αγγλία.

Με άλλα λόγια, η τέχνη του κινηματογραφιστή συναντά τον πολιτισμό του τοπικού παραγωγού και η συνομιλία τους δεν μπορεί παρά να έχει ενδιαφέρον. Την ίδια στιγμή μια μικρή γιορτή με τοπικά προϊόντα –τρόφιμα και κρασιά- στο Λιμάνι θα έδινε μια άλλη διάσταση σε έναν εμπορικό θεσμό που αναζητά διέξοδο πέραν από την απαρχαιωμένη διαμεσολάβηση των κλαμπ των αρχιμαγείρων με τα παράσημα και τους σκούφους.

Και όμως πιστέψτε με υπάρχουν ιδέες. Για παράδειγμα, το απόγευμα του περασμένου Σαββάτου συμμετείχα σε μια εκδήλωση του προγράμματος «Νέα Γεωργία για τη Νέα Γενιά» ( με επικεφαλής το Πανεπιστήμιο Rutgers σε συνεργασία με το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και την Αμερικανική Γεωργική Σχολή και με αποκλειστική δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος) στο συνεδριακό κέντρο Helexpo Θεσσαλονίκης (αίθουσα Αιμίλιος Ριάδης). Θέμα της εκδήλωσης «Creative Couples: Ιστορίες παραγωγών και δημιουργών στον αγροδιατροφικό κλάδο».

Η ιδέα απλή και έξυπνη: Τρία ζευγάρια δημιουργών και παραγωγών, μοιράστηκαν μαζί μας καλές πρακτικές αλλά και λάθη προς αποφυγή στην κοινή τους πορεία για τη δημιουργία ενός brand αλλά και την καθιέρωση του, την ανανέωση του κλπ. Π.χ ένας επαγγελματίας της ψηφιακής επικοινωνίας με έδρα την Θεσσαλονίκη μαζί με την υπεύθυνη marketing ενός παραδοσιακού τυροκομείου στα Τρίκαλα (που είναι και μέλος της οικογένειας των ιδιοκτητών του) μας μίλησαν ανοικτά και με ειλικρίνεια για την συνεργασία τους.

Με λίγα λόγια, η εκδήλωση είχε ψυχή και μεράκι – στοιχεία που έλειπαν από την Έκθεση.