Κώστας Μπουρούσης

Είναι τα ψητά στο αλουμινόχαρτο, ο μουσαμάς με το καρό μοτίβο, τα κλαρίνα και τα τουμπελέκια, η μονοκατοικία του ‘50 με τα ελενίτ στη στέγη και τον ασβεστωμένο κήπο που μοιάζει με επιστημονική φαντασία ανάμεσα στις θεόρατες πολυκατοικίες με την αισθητική του κιλού; Είναι η πατρίδα μας μια μονομπλόκ πλαστική λευκή καρέκλα, η οποία παρεμπιπτόντως πριν από λίγες εβδομάδες συμπεριλήφθηκε στα πιο σημαντικά design αντικείμενα του 20ου αιώνα από τους New York Times, παρότι ποτέ κανείς δεν εντόπισε το δημιουργό της; Είναι η εικόνα των δύο video clip της Μαρίνας Σάττι για το «Ζάρι» – του επίσημου με τα 7,5 εκατομμύρια views στο YouTube και του γυρισμένου στο Περιστέρι unplugged που κυκλοφόρησε στις 9 του μήνα και βρήκε αμέσως μια θέση στη λίστα των trending- ο καθρέφτης της χώρας του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, αυτής την οποία δόξασε με το τραγούδι της το 1993 στη Eurovision η Καίτη Γαρμπή;

Η ελληνική τηλεόραση και το ελληνικό Twitter – δύο έννοιες εφάμιλλα χαώδεις, αόριστες αλλά με ελέω θεού κατοχή της απόλυτης αλήθειας- απεφάνθησαν. Η Ελλάδα δεν είναι φραπές, πλαστική καρέκλα και τσιφτετέλια σε μια συνοικιακή αυλή των δυτικών προαστίων. Και έριξαν σχεδόν ομόθυμα ανάθεμα στην Μαρίνα Σάττι που στέλνει αυτή τη σχεδόν γραφική καρτ-ποστάλ από την χώρα μας στους θιασώτες και τους συμμετέχοντες του 68ου Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision.

Ναι, εντός των συνόρων μπορούμε να κάνουμε ό,τι γουστάρουμε. Να κάνουμε όσο κακή τηλεόραση θέλουμε, να περνάμε την αισθητική από τη μηχανή του κιμά μέχρι κονιορτοποίησης, να προβάλλουμε (και εμμέσως να προωθούμε) οτιδήποτε και οποιονδήποτε φυτρώνει στις παρυφές του γραφικού ή ακόμα καλύτερα του ψεκασμένου, αλλά έξω έχουμε την άρρητη – σχεδόν εθνικής σημασίας υποχρέωση- να βαφτίζουμε τον φραπέ φρέντο. Οτιδήποτε λιγότερο ισοδυναμεί με μειοδοσία.

Η Μαρίνα Σάττι μίλησε με περίσσευμα τιμιότητας και υπερασπίστηκε με ειλικρίνεια την επιλογή της να αναδείξει στην εικονογραφία του τραγουδιού της σκηνές μιας Ελλάδας που πολλοί έχουν λησμονήσει πως όχι μόνο υπήρξε αλλά εξακολουθεί να υπάρχει – ίσως γιατί έχουν εθιστεί να θεωρούν ως πραγματικό μόνο ό,τι διυλίζεται μέσα από το φίλτρο του Instagram, όπου ως γνωστόν όλα και όλοι είναι όπως θα θέλανε/θέλαμε να είναι. Αυτό που για κάποιους μοιάζει κακόγουστο ή κιτς είναι τωόντι υπαρκτό, χωρίς βεβαίως έτσι να αμβλύνονται ή να απαλείφονται οι προσδιορισμοί του κακόγουστου ή του κιτς.

Προφανώς και το αισθητικό σύμπαν που δημιουργεί (ευφυώς και αποτελεσματικά) η τραγουδίστρια και οι συνεργάτες της με άξονα το «Ζάρι» είναι ένα σχόλιο για έναν κόσμο που πιστεύουμε ότι εξέλειψε. Όμως είναι εκεί έξω και συνεχίζει να πίνει φραπέ – εδώ που τα λέμε, τι κακό έχει ο φραπέ; Ο ντόρος για το «Ζάρι», την πλαστική καρέκλα και το ψητό στο αλουμινόχαρτο δεν είναι στην πραγματικότητα ζήτημα γιουροβιζιονικό. Αλλά υπαρξιακό. Για ένα λαό που θέλει να κυκλοφορεί με περιβολή black tie κι ας συνεχίζει να φορά κατάσαρκα λευκό αμάνικο φανελάκι.