Ηρακλής Ρούπας

Συζήτηση ακόμα και για το αν θα μπορούσε ο πολίτης μέσα στην δυστυχία της καθημερινότητας να έχει το «γλαστράκι» του στο μπαλκόνι, του υπό κατάσχεση πιθανώς διαμερίσματος του. Βέβαια με την προστασία στης πρώτης κατοικίας να βαίνει προς αχαρτογράφητα περάσματα προστασίας, η καλλιέργεια κάνναβης στο μπαλκόνι μπορεί σε όσους χάνουν τα σπίτια τους να δημιουργεί περίεργους συνειρμούς.

Βέβαια, στην περίεργη εποχή που ζούμε, ίσως για να επαναφέρουμε τις αξίες ή να αντικρίσουμε την πραγματικότητα μας χρειάζεται το «κάτι τις» μας . Μία καλή … τζούρα δηλαδή. Κατά τον τρόπο αυτό η πραγματικότητα που θα επιθυμούμε, θα εμφανίζεται κατ΄ επιλογή μέσα από την ανάδειξη της προσωπικής «καλλιέργειας» κάνναβης. Της εικονικής πραγματικότητας δηλαδή που ο κάθε πολίτης οδηγείται εξ ανάγκης να πλάθει για τον εαυτό του. Αφού λοιπόν το ψωμί και τα θεάματα λείπουν λόγω γενικότερης φτώχιας ή φτωχοποίησης, η ανάδειξη μίας «φτιαγμένης» πραγματικότητας φαίνεται να είναι πλέον η νέα πολιτική στόχευση.

Μίας πραγματικότητας φαινομενικά ήρεμης. Μία περίεργη ηρεμία όμως, που ίσως προκαλείται από τα καθημερινά και απανωτά κτυπήματα που δέχεται ο πολίτης. Βέβαια, η οικονομία, η ανεργία και οι δυσκολίες της καθημερινότητας, αποτελούν την μία πτυχή του σοκ που δέχεται η κοινωνία. Η άλλη που δυστυχώς καθημερινά διογκώνεται, αφορά την συνεχή πληροφόρηση για διαφθορά που επικρατούσε τόσα χρόνια και που φαίνεται να επικρατεί ακόμα. Το γνωστό «λαδάκι» επί το λαϊκότερων. Δυστυχώς, όσο μεγαλώνει ο κατάλογος των πραγματικών ή πλασματικών σκανδάλων και αυξάνονται και οι «λίστες» του ξεπλύματος και της φοροδιαφυγής, τόσο εντείνεται η απάθεια και η μοιρολατρική αποδοχή των πολιτών μίας λυπηρής πραγματικότητας για την χώρα. Και ο αέναος κύκλος αντιπαραθέσεων για το επίπεδο της διαφθοράς θα ταλανίζει ακόμα την καθημερινότητα.

Αυτή η απώλεια ηθικής δίνει βάση στην προσπάθεια πολιτικής ανέλιξης και μονιμοποίησης εκείνων που κατέλυσαν κάθε κώδικα αξιών μετατρέποντας την βάση επιτυχίας ως «ζύγι» χρηματικών δεδομένων, καταγγελιών και ειδικού τύπου «ελαίου». Μία προσωποπαγής προσέγγιση, προκειμένου ο καθένας να «κάνει την δουλειά» του. Αλλά η κρίση, κρίση. Με αυτό ως βάση η κοινωνική διαφοροποίηση έχει αρχίσει να μεταλλάσσεται από την μία παραδοσιακή πλευρά σε φτωχούς και πλούσιους. Από την άλλη σε όσους διέφυγαν τους ελέγχους του πόθεν έσχες και εκείνους τους προνομιούχους που «δεν πρόλαβε» το σύστημα να καταγράψει. Εκείνους που πρόλαβαν να κρυφτούν, πολλοί των οποίων σήμερα από τις ασφαλείς καρέκλες τους εμφανίζονται ως οι ανανεωτές της κοινωνικής ευαισθησίας. Ένα σύστημα όμως που τίποτα δεν κάνει για να μας απαλλάξει από αυτά που σήμερα μας ταλανίζουν. Εκτός από το να βασίζεται στην συνεχή καταστολή μέσω ίσως της νόμιμης … κάνναβης.

Μέσα από αυτή την νέα «φτιαγμένη» πραγματικότητα, μας παρουσιάζονται εικόνες για την ανάπτυξη, την μείωση της ανεργίας, τις επενδύσεις, την ενίσχυση της οικονομίας, νέα πανεπιστημιακά ιδρύματα, σπίτια πλουσίων μόνον που πλειστηριάζονται, τράπεζες που σώζονται, αλλά και κυριαρχικά μας δικαιώματα που αμφισβητούνται. Την ίδια στιγμή που οι «μπαχαλάκιδες» κάθε φύσεως και μορφής έχουν αναγάγει τις ενέργειές τους σε «θεσμικές παρεμβάσεις» με την ανοχή πολλές φορές των κυβερνόντων. Οι «μπαχαλάκιδες» κυβερνούν λοιπόν. Το «έλαιον» ραίει και η κάνναβης … ομορφαίνει. Όλα καλά...

Πότε όμως θα γίνει αντιληπτό –πραγματικά αντιληπτό όμως- πως η καθημερινότητά μας, αλλά και το μέλλον μας δεν είναι δυνατόν να βασίζεται σε στρεβλότητα εν είδη μπαχαλοποίησης κάθε μορφής. Εκτός αν κάποιο πολιτικό αφήγημα βρει αξιόπιστους παραμυθάδες να το «πουλήσουν» στον πολίτη. Οι συντάξεις όμως κόβονται αλλά επιδόματα δίνονται. Οι τράπεζες σώθηκαν αλλά τα σπίτια πλειστηριάζονται. Η ανεργία μειώνεται αλλά ο αριθμός των νέων που ξενιτεύονται μεγαλώνει. Δυστυχώς, η κρίση δημιούργησε σύγχυση στην ανάδειξη διαφοροποιημένων πολιτικών. Ένα φιλοσοφικό «μπάχαλο» της πολικής. Χωρίς την χρήση κάνναβης βέβαια.

Τι είναι αριστερά και τι δεξιά έχει καταλήξει να προσεγγίζεται μόνον ως προς τον βαθμό προώθησης μνημονιακών μέτρων και της έντασης του «τσεκουρώματος» μισθών και συντάξεων. Σε μία χώρα όπου η κεντροαριστερά στην ουσία διαμόρφωσε το κοινωνικό και αναπτυξιακό περιβάλλον, η κυβέρνηση επίμονα προσπαθεί να αναδείξει την αριστεροσύνη της μέσα από τρόπους επιδοματικών πολιτικών –ελεημοσύνης- στους ποιο φτωχοποιημένους Έλληνες. Οι δε κοινωνικές πολιτικές που στην ουσία έχουν εξαφανισθεί, αρχίζουν να αποτελούν αφήγημα εταιρόκλητων πολιτικών δυνάμεων.

Αποτελεί ιστορική ειρωνεία όμω,ς να κινδυνεύει το διαχρονικό πολιτικό αφήγημα της κεντροαριστεράς ή του προοδευτικού κέντρου να υιοθετηθεί από δυνάμεις που αδυνατούσαν χρόνια τώρα να το ασπασθούν. Τι μένει λοιπόν για να κάνει η κεντροαριστέρα; Ίσως το σημαντικότερο. Να πείσει για την πατρότητα νέων κοινωνικά υποστηρικτικών προτάσεων. Για την πραγματική δυνατότητα να εφαρμοσθούν άλλες πολιτικές με «ειλικρινές» κοινωνικό πρόσημο. Στα πλαίσια όμως της γενικής απαξίωσης πως είναι δυνατόν να γίνουμε πειστικοί ως πολιτικοί; Όταν δεν υπάρχει δρόμος σε ένα χωριό για να πάνε τα παιδιά στο σχολείο και οι γέροντες στο νοσοκομείο, τότε για να είμαστε ειλικρινείς πρώτα με τον εαυτό μας…ο δρόμος είναι μακρύς και επίπονος.