Γρηγόρης Τζιοβάρας

Το θυμήθηκα πολλές φορές αυτές τις μέρες διαβάζοντας και ακούγοντας τα στερεότυπα (δήθεν) επιχειρήματα με τα οποία στελέχη αλλά και φίλοι των συγκυβερνώντων κομμάτων προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα στις καταγγελίες για τα... αντιμνημονιακά “εργολαβικά” του αναπληρωτή υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης Γιώργου Κατρούγκαλου.
    
“Γιατί τώρα;”, ήταν το δήθεν αθώο ερώτημα που με προφανή δαιμονολογική διάσταση υποβαλλόταν ως εισαγωγή στη βαριά καταγγελία περί της σκοτεινής συνωμοσίας που εξυφάνθηκε με στόχο να αποτύχει η συνάντηση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με τη Γερμανίδα Άνγκελα Μέρκελ. Χωρίς, ωστόσο, να διευκρινίζεται αν οι -αντεθνικώς δρώντες- συνωμότες προέρχονταν ή όχι από τις τάξεις των (παλαιότερων ή των νεότερων, άραγε;)... μερκελιστών.
    
“Τό ήξεραν από μέρες ο Γεωργιάδης με τον Βορίδη”, είναι ο αμέσως επόμενος  ισχυρισμός που διατύπωναν όσοι ήθελαν να αποφύγουν την ουσία της συζήτησης για το κατά πόσο οι... αγωνιστές κατά του Μνημονίου αμείβονταν με ποσοστά. Και επειδή κι αυτό δεν φαινόταν να κάνει και τόσο μεγάλη εντύπωση, για να εκτραπεί η κουβέντα πετούσαν κι ένα “ναι, αλλά δεν είχε πάρει μεγάλη δημοσιότητα ότι ο Βορίδης ως κυβερνητικός βουλευτής είχε αναλάβει συνήγορος των επιχειρηματιών που πρωταγωνίστησαν στο σκάνδαλο της Energa”.
    
Το σουρεαλιστικό της υπόθεσης είναι ότι οι ίδιοι που -σωστά, ίσως- θεωρούν έγκλημα καθοσιώσεως την ανάληψη της υπεράσπισης από κυβερνητικό βουλευτή κατηγορουμένων που είναι σε αντιδικία με το δημόσιο (υπόθεση Βορίδη – Energa), δεν βρίσκουν τίποτε το επιλήψιμο στη δράση ευρωβουλευτή, ο οποίος, ενώ διεκδίκησε την ψήφο των πολιτών για να αγωνιστεί κατά του... επονείδιστου μνημονίου, συνήπτε εργολαβικά με εργαζομένους στο δημόσιο για ποσοστιαία αμοιβή από τις διεκδικήσεις τους.
    
Το χειρότερο όλων, όμως, δεν είναι ούτε η ακραία συνωμοσιολογία, με την οποία,άλλωστε, έχτισαν καριέρα πολλοί από τους σημερινούς κυβερνώντες. Ούτε η σουρεαλιστική μονομέρεια που κάνει αρκετούς εξ αυτών να δυιλίζουν των κώνωπα και να καταπίνουν την κάμηλο, καταφεύγοντας σε επιχειρήματα του τύπου “κι εσείς βασανίζετε τους μαυρους”.
    
Εκείνο που περισσότερο από όλα εντυπωσιάζει στην προκειμένη περίπτωση είναι οι ευθείες, όσο και γενικευμένες, απειλές κατά των μέσων εμημέρωσης που εκτοξεύονται από όσους κυβερνητικούς, αυτόκλητοι ή όχι, αισθάνονται την ανάγκη να τοποθετηθούν αν η επαγγελματική δραστηριότητα του κ. Κατρούγκαλου, πριν αλλά και μετά την υπουργοποίησή του, εκτός από νόμιμη, είναι και ηθική.
    

Τι σχέση, άραγε, έχει η -δίκαιη ή άδικη- κριτική για τα εργα και τις ημέρες ενός κυβερνητικού στελέχους με τις άδειες των καναλιών που 25 χρόνια τώρα δεν χορηγούνται; Και πως, άραγε, σχετίζεται το δημοσίευμα μιας εφημερίδας με τα συσσωρευμένα χρέη με τα οποία βαρύνονται τα περισσότερα -πλην “ΘΕΜΑτος”- εγχώρια μέσα ενημέρωσης;  
    
Η ώρα της εξυγίανσης στον χώρο της ενημέρωσης έχει σημάνει από πολύ καιρό. Το τεράστιο αυτό ζήτημα, όμως, που αφορά τις άδειες, τα χρέη, τα πνευματικά δικαιώματα και τόσα άλλα, δεν μπορεί να συγχέεται με το αν τα μέσα καταπίνουν αμάσητη την κυβερνητική προπαγάνδα ή αν ασκούν κριτική για πράξεις και παραλείψεις της εξουσίας και των ανθρώπων της.  
    
Ας μην ξεχνούν, άλλωστε, οι σημερινοί κυβερνώντες τα παθήματα των προακατόχων τους. Και, αν έχουν αμφιβολίες, ας αποτανθούν στα τόσο φιλικά προς εκείνους στελέχη της καραμανλικής διακυβέρνησης για να τους πληροφορηθούν την κατάληξη που είχαν τα κουτοπόνηρα σχέδια για τον περιβόητο “βασικό μέτοχο”.
    
Στην εποχή του διαδικτύου, ειδικά, ας μην τρέφουν αυταπάτες ότι, συντηρώντας το άθλιο καθεστώς της ομηρίας που δημιούργησαν οι προηγούμενοι, θα καταφέρουν να καθυποτάξουν ολοκληρωτικά την ενημέρωση και θα επιβάλουν την ομοιόμορφη δημοσιογραφία των non paper η οποία καταχρηστικά ασκείται το τελευταίο δίμηνο.               
    
Αν είναι στις προθέσεις τους να βάλουν τάξη στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο και αν αισθάνονται σίγουροι ότι όντως αυτό θέλουν να κάνουν, ας νομοθετήσουν τώρα που διαθέτουν το απαραίτητο πολιτικό κεφάλαιο, θεσπίζοντας κανόνες με γνώμονα τη διαφάνεια και αφήνοντας κατά μέρος τις απειλές οι οποίες, εν είδει δαμόκλειας σπάθης, επισείονται.
    
Το ότι το έκαναν και οι άλλοι, όπως προοιωνίζονται οι αντιδράσεις στην υπόθεση με το “Κατρούγκαλος gate”, που θυμίζουν εκείνη του Σοβιετικού από το γνωστό ανέκδοτο με το οποίο ξεκινήσαμε, δεν είναι λόγος για να συνεχιστεί το φαινόμενο. Είναι λόγος για να τερματιστούν και να μην επαναληφθούν.
    
Γι΄ αυτό και οι πιέσεις στο παρασκήνιο, για να μην αναδειχθούν αστοχίες, ή οι συνεννοήσεις κάτω από τα τραπέζι, για να διαστραφούν πραγματικότητες, αργά ή γρήγορα, θα έρθουν στο φως. Και θα γίνουν μπούμερανγκ. Που θα πλήξουν, όπως και στο παρελθόν, θανάσιμα όλους όσοι αλλαζονικά νομίζουν ότι έχουν τον έλεγχο των πάντων.