Γρ. Νικολόπουλος

Προχθές, όμως, μίλησε ο ηθοποιός-βουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων Παύλος Χαϊκάλης και είπε ότι «δεν θα ψηφίσουμε Πρόεδρο εκτός αν υπάρχει εθνικός λόγος». Και εξήγησε ότι εθνικό λόγο εννοεί, π.χ., το κλείσιμο των ΑΤΜ των τραπεζών. Η πρόταση αφ’ εαυτής «δεν θα ψηφίσουμε Πρόεδρο εκτός αν υπάρχει εθνικός λόγος» ακούγεται παράξενη - αν όχι εξωφρενική (αφού υπάρχουν 1.000 εθνικοί λόγοι ήδη). Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι αυτό το ζήτημα, αλλά ότι ο Χαϊκάλης αποκαλύπτει ότι οι Ανεξάρτητοι Ελληνες είναι έτοιμοι να ψηφίσουν Πρόεδρο, αλλά είναι εγκλωβισμένοι στη λαϊκίστικη αντιμνημονιακή ρητορική τους και ψάχνουν μια αφορμή για να ψηφίσουν. Δεν ψάχνουν δηλαδή εθνικό λόγο, αλλά μια αφορμή. Και κατά πάσα πιθανότητα, θα την έχουν. Διότι αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, πράγματι θα κλείσουν οι αγορές, θα εκτιναχθούν τα spreads σε πρωτοφανή ύψη, μπορεί να αδειάσουν και μερικά ΑΤΜ, μπορεί να βγει και ο Σόιμπλε να κάνει καμιά παράξενη απειλητική δήλωση ότι απορρίπτονται συλλήβδην όλες οι «εναλλακτικές» προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και αν θέλουμε, μπορούμε να φύγουμε και να πάμε στη δραχμή, και αμέσως ο κ. Χαϊκάλης θα έχει την αφορμή που ζήτησε, δηλαδή ο «εθνικός λόγος» θα είναι απολύτως ορατός. Συνεπώς, μετά τη δεύτερη αποτυχημένη ψηφοφορία που δεν θα μαζεύονται 200 ψήφοι και πριν από την τρίτη που απαιτεί 180 ψήφους, ο εθνικός λόγος θα είναι ορατός σε όλους τους Χαϊκάληδες της Βουλής, δηλαδή σε όλους όσοι θέλουν να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ αλλά ντρέπονται να το πουν. Θα έπρεπε όλοι αυτοί από την πρώτη ψηφοφορία να ήξεραν τι θα κάνουν και γιατί θα το κάνουν και όχι να περιμένουν από τον Σαμαρά, τον Σόιμπλε και τις αγορές να τους δώσουν την αφορμή για να πουν ένα «Ναι» ή ένα «Οχι» σε ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα και σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα.

Παρεμπιπτόντως, να επισημάνω στον κ. Χαϊκάλη και στον κάθε αναποφάσιστο που ψάχνει για αφορμή ότι αυτή και μόνο έχει πολύ μεγάλο κόστος για την οικονομία, που μεταφράζεται σε κόστος για τους πολίτες.

Δεν θα σχολιάσω το επίπεδο των βουλευτών που προβληματίζονται και δεν ψηφίζουν «Ναι» ή «Οχι» από την πρώτη ψηφοφορία - θεωρώ ότι εκ θέσεως έχουν όλη την πληροφόρηση που χρειάζονται για να κρίνουν την κατάσταση, είχαν και όλο τον χρόνο μέχρι σήμερα. Αυτό που δεν έχουν είναι το θάρρος της γνώμης τους που λέγαμε και στο Δημοτικό, ούτε την παιδεία για να καταλάβουν ότι οφείλουν να έχουν διαμορφώσει ξεκάθαρες και σταθερές θέσεις επί των σοβαρών (τουλάχιστον) ζητημάτων αντί να λαϊκίζουν και να παίζουν παιχνίδια για το θεαθήναι. Πιστεύουν ίσως ότι το να είσαι βουλευτής είναι απλώς ένας τίτλος τιμής, σαν να τους το χρωστάει η κοινωνία, ότι μοναδική τους υποχρέωση είναι να χαϊδεύουν τα αυτιά των ψηφοφόρων στη Βουλή, να «αφουγκράζονται το λαϊκό αίσθημα» και να δίνουν θεατρικές παραστάσεις στα έδρανα του Κοινοβουλίου παίζοντας πότε τους οργισμένους και πότε τους απελπισμένους. Αυτό θεωρούν ότι είναι πολιτική, αυτό θεωρούν ότι είναι το καθήκον του βουλευτή, αυτό κάνουν. Γι’ αυτό και εμείς ως ψηφοφόροι πρέπει να προσέχουμε ποιον ψηφίζουμε.

Αν λοιπόν όντως έτσι είναι τα πράγματα, ενδέχεται στην τρίτη ψηφοφορία να εκλεγεί Πρόεδρος, και μάλιστα με περισσότερους από 180 βουλευτές αν ψηφίσουν όλοι οι ΑΝΕΛ, οι περισσότεροι ανεξάρτητοι βουλευτές και κάποιοι της ΔΗΜ.ΑΡ. (οι περισσότεροι από τους οποίους επίσης θέλουν Πρόεδρο αλλά ντρέπονται να το πουν μήπως χάσουν τα υπολείμματα της «αριστεροσύνης» τους).

Πού κολλάει τώρα ο Γιώργος Παπανδρέου σε όλα αυτά; Ο Παπανδρέου είπε ξεκάθαρα ότι θέλει την εκλογή Προέδρου, μας «απείλησε» επίσης ξεκάθαρα ότι αν δεν εκλεγεί Πρόεδρος θα κάνει κόμμα για να παίξει σταθεροποιητικό ρόλο και, εντέλει, είπε αυτό που όλοι οι Ελληνες λένε: «Συνεργαστείτε!». Και αυτό είναι αναγκαίο είτε εκλεγεί Πρόεδρος είτε όχι. Για να ληφθούν οι αποφάσεις ενώπιον των οποίων βρισκόμαστε σήμερα χρειάζεται ευρύτατη πολιτική συναίνεση.

Στην περίπτωση που εκλεγεί Πρόεδρος ο Σαμαράς χρειάζεται ευρεία συναίνεση για να υπογράψει το νέο μνημόνιο και να διαπραγματευτεί το χρέος. Αν δεν εκλεγεί Πρόεδρος, ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται ευρεία συναίνεση για να διαπραγματευτεί και ενδεχομένως να αποφασίσει να τραβήξει το σκοινί στις σχέσεις μας με την Ευρώπη και τη διεθνή κοινότητα.

Ο Παπανδρέου, λοιπόν, είπε το σωστό, αυτό που πρέπει να ακούσουν και ο Σαμαράς και ο Τσίπρας, και αυτό που είναι ο μόνος τρόπος για να προχωρήσουμε προς μια κατεύθυνση - προς την όποια κατεύθυνση διαμορφωθεί μέσα από τη συνεργασία και τη συνεννόηση του πολιτικού κόσμου.

Χωρίς συνεννόηση και συνεργασία, ούτε ο Σαμαράς ούτε ο Τσίπρας μπορούν να προχωρήσουν. Η μοίρα τους είναι κοινή.