Γιώργος Παπασταφίδας

Όμως η εξήγηση μπορεί να είναι πολύ πιο απλή, αρκεί να διαθέτει κάποιος ένα μεταφορικό μέσο με γεμάτο ντεπόζιτο βενζίνης και μερικά χρήματα για τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια.

«Οι δύο Ελλάδες», όπως αρέσει σε ορισμένους να χαρακτηρίζουν την κοινωνιολογική και οικονομική διαστρωμάτωση της κοινωνίας μας, είναι εδώ και συνεχίζουν τους παράλληλους βίους, τηρουμένων πάντα των αναλογιών της εποχής μας. «Σιγά το συμπέρασμα» θα πείτε, «τον τελευταίο καιρό όλοι οι αρθρογράφοι των εγχώριων ΜΜΕ μας έχουν μπουχτίσει να αραδιάζουν αναλύσεις για τη χλιδή της Μυκόνου, την αριστοκρατία της Πάτμου και των Σπετσών, τα καμώματα των Ρώσων μεγιστάνων σε Ελούντα και Ρωμανό και τα σκάφη των εκατομμυρίων ευρώ που αρμενίζουν στο Ιόνιο και το Αιγαίο μεταφέροντας τους ακριβοθώρητους επισκέπτες μας».

Δεν μιλώ γι’ αυτή την Ελλάδα, μιλώ για την άλλη μισή Ελλάδα, τα υπόλοιπα νησιά του Αιγαίου, την Κρήτη, την Πελοπόννησο, την Στερεά Ελλάδα, την Εύβοια, τη Μαγνησία, τη Χαλκιδική, την Πιερία, την Καβάλα, την Πρέβεζα, τη Λευκάδα κλπ., η οποία, μεσούσης της  βαθύτερης οικονομικής κρίσης των τελευταίων δεκαετιών, δεν έχει αλλάξει δραματικά τις συνήθειές της.

Στο χωριό οι αγρότες συνεχίζουν να εισπράττουν, όσο και αν γκρινιάζουν, τις αγροτικές επιδοτήσεις... Συνεχίζουν, όπως έκαναν και στο παρελθόν, να πηγαίνουν στα καφενεία, τις ταβέρνες και τα πανηγύρια να διασκεδάζουν, χωρίς να τους περνά από το μυαλό να ζητήσουν απόδειξη, στις μικρότερες πόλεις τα ξενοίκιαστα καταστήματα είναι κατά πολύ λιγότερα απ’ αυτά των μεγαλουπόλεων, ανά  δύο οικογένειες ντόπιων ή θα λειτουργούν μια οικογενειακή επιχείρηση (καφέ, ενοικιαζόμενα δωμάτια κ.ά.) ή θα είναι δημοτικοί ή δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι συμπληρώνουν το εισόδημά τους από την περιουσία (μικρή ή μεγάλη, δεν έχει σημασία) που τους άφησαν οι γονείς τους. Αρκετοί δε, απ' αυτούς, έχουν επενδύσει και στην... καινούργια μόδα, τα φωτοβολταϊκά, που, παρόλα τα κουρέματα των εγγυημένων τιμών και τις καθυστερήσεις στις πληρωμές, μπορούν να υπολογίζουν σε ένα ικανοποιητικό συμπλήρωμα στο εισόδημα τους.

Πολλοί θα με κατηγορήσουν ότι βγάζω αυθαίρετα συμπεράσματα από λίγες ημέρες διακοπών στην περιφέρεια και δεν μπορώ να καταλάβω πόσο δύσκολη και σκληρή είναι η ζωή το χειμώνα στις περιοχές που προανέφερα. Μπορεί να είναι και έτσι, αλλά αναφέρομαι σε συνήθειες.
 

Ο κάτοικος του χωριού ή της μικρής πόλης, αν έχει σοβαρό οικονομικό πρόβλημα, είτε καλοκαίρι είτε χειμώνα, δεν παίρνει το αυτοκίνητο για να διανύσει τα 100 μέτρα από το σπίτι στο καφενείο, δεν πάει στην ταβέρνα του χωριού του ή στα πανηγύρια της ευρύτερης περιοχής σχεδόν μέρα παρά μέρα, έστω και το καλοκαίρι.

Δεν επιδεικνύει με υπερηφάνεια το σπίτι των 150 ή 200 τετραγωνικών το οποίο το ανακαίνισε τις «καλές εποχές» ή δεν κάθεται σε παρακείμενο ουζερί της μικρής του επιχείρησης, έχοντας στο πόδι του τον αλλοδαπό ανασφάλιστο υπάλληλό του να εξυπηρετεί τους πελάτες.

Αυτές και πολλές άλλες, είναι εικόνες που έχουμε δει και συνεχίζουμε να βλέπουμε, όλοι μας. Φυσικά, υπάρχουν εξαιρέσεις και μάλιστα πολλές, αλλά δυστυχώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.