Γιώργος Δ. Ανδρέου

Δε δικαιολογείται διαφορετικά η  τόση διάσταση ανάμεσα στις   επικοινωνιακές επιλογές τους  και  σε  αυτά που πιστεύει η κοινωνία,  για όσα λένε και κάνουν. Είναι αδιανόητο να πιστεύουν αυτοί, που κάποιοι τους θεωρούν ακόμα μαέστρους στη διαστρέβλωση και την επικοινωνιακή παραπλάνηση,  πως μπορεί  ο μέσος   Έλληνας  υπήκοος,  να εξακολουθεί να  είναι τόσο εύπιστος και αφελής και να πιστεύει όσα του λένε οι Συριζανέλ. Την προηγούμενη εβδομάδα βομβαρδιστήκαμε  με  φιέστες,    Ζάππεια,   γραβάτες,  πανηγύρια,   διεθνείς  αναλύσεις,     θριαμβολογίες για  το λαμπρό  μέλλον της χώρας και την επικείμενη, τώρα  μεθαύριο τον Αύγουστο, «εθνική απελευθέρωση» από τα μνημονιακά δεσμά.

Εικόνες  ευδαιμονίας,   αγαλλίασης και   θριάμβου της εξουσίας.  Κι αυτά την παραμονή των εκκαθαριστικών της Εφορίας,  εν μέσω  δυσβάστακτων ασφαλιστικών εισφορών, αύξησης του ΕΝΦΙΑ και λίγους μήνες πριν μειωθούν επισήμως όλες οι συντάξεις. Τους είδαμε να   θριαμβολογούν στην ευδαιμονία της  καρακοσμάρας τους , με την πεποίθηση ότι  η κοινωνία  δέχεται   και παρασύρεται  από τέτοιες αστειότητες.  Ότι  δια μαγείας,  ξεχάστηκε   «το μάρμαρο» που πρέπει να πληρώσουν σε λίγες μέρες οι συνέλληνες  και  μάλιστα  αυξημένο. «Των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν»  έλεγε ο πάντα επίκαιρος  Θουκυδίδης.  Αυτά μέχρι προχθές  την Τρίτη, που    ενέσκηψε νέο επικοινωνιακό φρούτο. «Αποστασία».  Έσπευσαν τα χαλκεία,  Μαξίμου και  Καμενείο,  να μιλήσουν, σχεδόν κατονόμασαν και μέχρι πρότινος εκλεκτό τους,  για  «ολιγάρχες»,  που συνωμοτούν με την αντιπολίτευση και απεργάζονται αποστασία για να ρίξουν «τη λαοπρόβλητη κυβέρνηση των εθνικών επιτυχιών». Συκοφαντώντας βάναυσα, ως εξωνημένο, τον   βορειοελλαδίτη βουλευτή των ΑΝΕΛ, που τόλμησε να αποστασιοποιηθεί.

Οι  επικοινωνιολόγοι τους επέλεξαν να διαχειριστούν το πρόβλημα ,  δημιουργώντας  αντιπερισπασμό και συνειρμό με το όνομα του φόβου τους,  Μητσοτάκης. Ανακάλεσαν   μνήμες του   1965, που ο Κυριάκος ήταν αγέννητος (γεννήθηκε το 1968). Για να αφυπνίσουν  την υπνώτουσα συνείδηση των λεγόμενων «δημοκρατικών» πολιτών, τους οποίους  ναρκισσεύονται πως  αντιπροσωπεύουν. Το 2018, που από τους τότε ενήλικες που  μπορούν να θυμούνται, ζουν  ελάχιστοι. Ας αφήσουμε  ότι  η  ιστορία διέψευσε πολλούς από τους τότε μύθους και ότι ειδικά οι ΑΝΕΛ είναι οι τελευταίοι που θα μπορούσαν να επικαλούνται  τους «δημοκρατικούς πολίτες» του ‘65. Που λοιπόν στηρίζουν    τη επικοινωνιακή  αυτή επιλογή  τους οι  κυβερνώντες;

Προφανώς δεν είναι μόνο η σκοπιμότητα να φοβηθούν οι επίδοξοι μιμητές του βουλευτή  τον δικό τους διασυρμό. Πως όμως και γιατί νομίζουν ότι θα πιστέψει και θα εισπράξει θετικά  η κοινωνία την αναφορά σε   συνωμοσία    σκοτεινών  κέντρων  «ολιγαρχών», κατά   την κομουνιστική φρασεολογία της νιότης τους; Μεγάλων επιχειρηματιών δηλαδή, που τους κατηγορούν ότι πολεμούν λυσσαλέα  και προσπαθούν να ανατρέψουν «την κυβέρνηση του λαού».  Φαίνεται πως στη φυμέ γυάλα της εξουσίας   δεν φτάνουν    τα μηνύματα, για το τι σκέφτεται και πιστεύει ο λαός γι αυτούς. Ειδικά για τις σχέσεις τους με τους  «ολιγάρχες».  Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι η κοινωνία  όχι μόνο δεν δέχεται  πως η κυβέρνηση  αυτή είναι «του λαού», τίποτα άλλωστε στην πολιτική της δεν το επιβεβαιώνει , αλλά, αντίθετα,  είναι πεπεισμένη πως είναι η εκλεκτή  των «ολιγαρχών», που την στηρίζουν; Αυτών που, όπως έλεγαν οι ίδιοι κάποτε,  νέμονται τον πλούτο της χώρας   και ανακατεύονται   στη διανομή της  εξουσίας.  Αυτών που  τους  «σύστησαν»   διεθνώς σαν   καλά και υπάκουα παιδιά (και το επιβεβαίωσαν). Ακούγοντας λοιπόν  να λένε οι κυβερνώντες  ότι οι «ολιγάρχες»   συνωμοτούν με την αντιπολίτευση ,για να «ρίξουν» τη  λαϊκή «αριστερή» κυβέρνησή τους,  εξαγοράζοντας βουλευτές , οι πολίτες γελάνε. Να ρίξουν ποιους, σκέπτονται,  τους εκλεκτούς  τους;  Κι όταν  αυτά τα λένε, ανερυθρίαστα, στην κοινωνία αυτή, που την έχουν  κάνει με την πολιτική τους,  τις παλινωδίες και τα ψέματα,  να πιστεύει  πως η κυβέρνηση αυτή είναι η μακράν η πιο υπάκουη στα μνημονιακά χρόνια, οι πολίτες  εξανίστανται.  

Πως νομίζουν   πως θα ασπαστούν τις θεωρίες τους για συνωμοσίες και κουραφέξαλα, οι πολίτες που πιστεύουν πλέον  ακράδαντα πως η κυβέρνηση αυτή είναι η εκλεκτή των «ολιγαρχών», αφού  δεν είχε στη διαδρομή της  κανέναν ενδοιασμό να ικανοποιήσει απαιτήσεις και δεσμεύσεις , που άλλοι, για τον   φόβο της αριστεράς, δεν διανοούνταν ούτε καν να σκεφτούν. (Αν και αποδείχθηκε  ότι ο φόβος αυτός της αριστεράς ήταν μόνο στο μυαλό των κεντροδεξιών γιαυτό και επιλέγουν ως χρησιμότερη την αριστερά που δεν  φοβάται την αντίδραση των αριστερών, στις δεξιές επιλογές της.) Έχουν αυτοί λόγο να τους  ρίξουν και μάλιστα συνωμοτώντας;  

Τι είναι αυτό λοιπόν που τους κάνει να πιστεύουν ότι πιάνουν αυτά σήμερα στον κόσμο; Θράσος, αφέλεια, παλαιοκομουνιστική αντίληψη για τον τρόπο ποδηγέτησης και ελέγχου του φρονήματος των μαζών; Ή μήπως εν τέλει γνωρίζουν  κάτι που δεν ξέρουν ή δεν καταλαβαίνουν  όλοι οι άλλοι,    όσοι  νομίζουμε πως  η κοινωνία έχει ωριμάσει  από τα λάθη της, πως δεν παρασύρεται πλέον από  γυαλιά και  χάντρες, πως  μπάφιασε  στο   σανό, πως υπάρχει ελπίδα υγιών επιλογών;  Μήπως εν τέλει ο ποιητής φανφάρας,  εξακολουθεί να θριαμβεύει στα σαλόνια της εξουσίας; Ο χρόνος  θα το δείξει και η νεκροψία, οι εκλογές δηλαδή. Σάββατο κοντή γιορτή.

Ο Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος

ΜΟΤΟ: Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι η κοινωνία  όχι μόνο δεν δέχεται  πως η κυβέρνηση  αυτή είναι «του λαού», τίποτα άλλωστε στην πολιτική της δεν το επιβεβαιώνει , αλλά, αντίθετα,  είναι πεπεισμένη πως είναι η εκλεκτή  των «ολιγαρχών», που την στηρίζουν;