Γιώργος Κυριακός

Σε 61 μέρες μπαίνουμε στο 2021. Για πολλούς -δικαιολογημένα- το 2020 είναι μια χρονιά που γρήγορα θέλουμε να φύγει. Να φύγει, αλλά δεν μπορεί και δεν θα πρέπει να ξεχαστεί. Δοκιμαστήκαμε και δοκιμαζόμαστε όλοι και για πολλούς η χρονιά αυτή είναι ιδιαίτερα επώδυνη σε όλα τα επίπεδα. Ενα είναι σίγουρο. Η νέα πραγματικότητα που σύντομα θα έρθει -γιατί θα έρθει- δεν θα είναι ίδια. Θα είναι καλύτερη; Θα είναι χειρότερη; Καθένας -ανάλογα με τις προσλαμβάνουσές του- θα το κρίνει. Η ζωή όμως «θα τραβήξει την ανηφόρα της». Σε έναν χρόνο από σήμερα όλα δείχνουν ότι ο κορωνοϊός θα αποτελεί έναν εφιάλτη που πέρασε, καθώς το ανθρώπινο γένος και ιδιαίτερα οι επιστήμονες θα έχουν εξασφαλίσει τη θεραπεία του. Ηδη πολλά εμβόλια βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο μελέτης και όλες οι ενδείξεις συνηγορούν ότι γύρω στις αρχές του 2021 θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Οι παγκόσμιες οικονομίες θα πάρουν μπρος, όσες επιχειρήσεις έχουν επιβιώσει θα είναι πλέον πιο δυνατές, και νέες ευκαιρίες θα παρουσιαστούν. Νέες δουλειές, νέες τεχνολογίες, νέοι τρόποι επικοινωνίας. Ενα νέο μέλλον. Σε έναν χρόνο από σήμερα θα ετοιμαζόμαστε για τα Χριστούγεννα του 2021 και θα συζητάμε -ενώ τα κόμματα θα διαφωνούν ακόμα και στα πιο προφανή- στη Βουλή έναν πιο αισιόδοξο Προϋπολογισμό. Παρακολούθησα την πρόσφατη συζήτηση (πρόταση μομφής κατά του υπουργού Οικονομικών Χρήστου Σταϊκούρα) στη Βουλή. Σε κάποια στιγμή της ομιλίας του ο κ. Μητσοτάκης αναφέρθηκε στη δωρεά της Βουλής 50 Μονάδων Εντατικής Θεραπείας. Μόνο οι βουλευτές της κυβέρνησης χειροκρότησαν. Δικαιολογημένα ο πρωθυπουργός παρατήρησε ότι κανονικά μια τέτοια πρωτοβουλία θα έπρεπε να τη χειροκροτήσουν όλα τα κόμματα. Αντιπολίτευση σε τέτοια θέματα δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Λέτε σε έναν χρόνο από σήμερα να υπάρχει ομοφωνία σε τέτοια θέματα; Προσωπικά έχω τις αμφιβολίες μου. Σε έναν χρόνο από σήμερα θα μπορούμε να ταξιδεύουμε πιο ελεύθερα, πολλοί θα εξακολουθούν να εργάζονται με τηλεργασία, ο νέος Αμερικανός πρόεδρος θα κλείνει έναν χρόνο από την εκλογή του, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο θα έχουν μόλις ολοκληρωθεί, και το πιο σημαντικό είναι ότι τα παιδιά μας θα πηγαίνουν στο σχολείο με λιγότερο άγχος και η καθημερινότητα θα είναι τελείως διαφορετική.

Σήμερα, λοιπόν, έναν χρόνο πριν, είμαστε στο πιο δύσκολο κομμάτι στη διαδρομή προς την Ιθάκη ή -ίσως πιο ρεαλιστικά- στον τερματισμό ενός μαραθωνίου δρόμου 500 ημερών. Εναν μαραθώνιο που κληθήκαμε όλοι να τρέξουμε χωρίς προετοιμασία, αλλά και χωρίς να ξέρουμε τη διαδρομή. Ο δε τερματισμός στον μαραθώνιο που όλοι ξεκινήσαμε στις 23 Μαρτίου του 2020 -όχι τρέχοντας αλλά περπατώντας- δεν έμοιαζε ξεκάθαρος. Εχω αναφερθεί ξανά στον μαραθώνιο. Θαυμάζω απεριόριστα όσους συμμετέχουν και καταφέρνουν να τερματίσουν. Ο χρόνος τερματισμού δεν έχει σημασία. Ο μαραθώνιος -το μεγαλύτερο δείγμα πειθαρχίας και στοχοπροσήλωσης- δεν είναι εύκολη υπόθεση. Στατιστικά όσοι εγκαταλείπουν είτε υπερεκτιμούν τις φυσικές τους δυνάμεις, είτε δεν είναι πνευματικά δυνατοί, ή ακόμα χειρότερα υποτιμούν τον αγώνα και τις δυσκολίες του. Κάπου στο 30ό χιλιόμετρο της διαδρομής, δε, το σώμα και το πνεύμα διστάζουν. Και τότε έρχεται η ανηφόρα. Τότε το πνεύμα και η ψυχή υπερισχύουν και γύρω στα 10 χλμ. μετά έρχεται η απόλυτη ευτυχία. Μου λένε ότι σε κάθε μαραθώνιο ο δρομέας χάνει πάνω από 3 κιλά. Ο σωματικός πόνος είναι μεγάλος, αλλά η νίκη ακόμα μεγαλύτερη. Εμείς ως χώρα αλλά και ως ανθρωπότητα είμαστε σήμερα στο 30ό χλμ. στον μαραθώνιο με τον κορωνοϊό. Με δικαιολογημένη κούραση του καθενός μας, με φόβο, με ανασφάλεια. Οι πιο νέοι άνθρωποι έχουν κουραστεί πιο πολύ, θέλουν να τελειώνει ο αγώνας, ενώ μερικοί υποτιμούν τον εχθρό.

Μία πολύ μεγάλη ανηφόρα βρίσκεται μπροστά μας. Αλλά με εμφανές το φως στο τούνελ. Το Παναθηναϊκό Στάδιο -σημείο τερματισμού του μαραθωνίου- μας περιμένει. Ας κρατήσουμε δυνάμεις. Ας προετοιμαστούμε για τη στιγμή του τερματισμού. Ας πειθαρχήσουμε. Ας ονειρευτούμε τη στιγμή του τερματισμού. Ας κάνουμε τα σχέδιά μας για την επόμενη μέρα. Εχουμε όλοι κουραστεί. Ανθρώπινο. Εχουμε όλοι φοβηθεί. Ανθρώπινο. Ογδόντα χρόνια πριν, οι πατεράδες και οι μητέρες μας (αντίστοιχα οι παππούδες και οι γιαγιάδες των πιο νέων) έμπαιναν σε μια εθνική μάχη ενάντια στον εισβολέα. Είπαν ένα μεγάλο «ΟΧΙ» σε έναν αγώνα άνισο, αλλά και μεγάλο. Χωρίς να γνωρίζουν πότε θα τελειώσει ο πόλεμος. Αντεξαν, υπέμειναν και σιγά-σιγά η Ελλάδα μας ξαναγεννήθηκε. Κάθε μέρα που ανακοινώνεται αυξημένος αριθμός κρουσμάτων είναι φυσικό να επικρατούν φόβος, ανασφάλεια, πολλές φορές και θυμός. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχουμε μπει στην τελική ευθεία της διαδρομής. Ας σκεφτούμε τη στιγμή που θα τερματίζουμε νικητές στο Παναθηναϊκό Στάδιο έχοντας ξεπεράσει τον εαυτό μας. Οπου η ψυχή μας θα έχει κερδίσει το σώμα. Μεμιάς η κούραση και οι θυσίες θα εξαφανιστούν.

Αυτόν τον μαραθώνιο δεν μπορούμε να μην τον τερματίσουμε. Θα τα καταφέρουμε και μετά όλοι μαζί θα ανέβουμε την ανηφόρα της δημιουργίας της Ελλάδας που όλοι ονειρευόμαστε.