Γιάννης Μακρυγιάννης

Αν δεν περίμενε να κερδίσει και δεύτερες εκλογές με το ισχύον σύστημα της υπερ-ενισχυμένης αναλογικής, αλλά προωθούσε αμέσως την αντικατάστασή της από ένα άλλο δικαιότερο και αναλογικότερο σύστημα, τότε όλοι θα πείθονταν ότι οι προθέσεις του είναι ειλικρινείς.

Αν δεν περίμενε να δει ποιες θα είναι οι επιπτώσεις από την εφαρμογή του «αριστερού» μνημονίου και κυρίως να διαπιστώσει ότι οι δημοσκοπήσεις τον δείχνουν πολύ πίσω από τη ΝΔ, αλλά είχε εκδηλώσει την πρωτοβουλία για την απλή αναλογική πολύ νωρίτερα, σε χρόνο σαφώς πιο «ανύποπτο» και «ουδέτερο» από τον σημερινό, κατά τον οποίο «βασανίζεται», τότε θα μπορούσε όντως να φέρει σε δύσκολη θέση όσους από την κεντροαριστερά διαφωνούν με την πρότασή του.

Όμως, δεν τα έκανε όλα αυτά. Για την ακρίβεια έκανε το ακριβώς αντίθετο: αφού αξιοποίησε στο έπακρο και χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό την ενισχυμένη αναλογική, με την οποία κυβερνά χωρίς κανένα πρόβλημα «συνείδησης» για τις 50 εξτρά έδρες του μπόνους, τώρα προσπαθεί να αλλάξει να αλλάξει τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού, καθώς βλέπει ότι δεν τον βολεύουν.

Θεμιτό, λογικό και κατανοητό. Το πολιτικό παίγνιο είναι κατά βάθος μία αλληλουχία οπορτουνιστικών κινήσεων. Αλλά γιατί να μην κάνουν και οι άλλοι το ίδιο; Γιατί να δώσουν οι δυνάμεις της κεντροαριστεράς για παράδειγμα τη δυνατότητα στον ΣΥΡΙΖΑ να διατηρήσει την κυριαρχία του στο πέρα του συντηρητικού πόλου πολιτικό χώρο; Γιατί να του δώσουν την ευκαιρία να καθορίσει τους κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού και άρα να διαμορφώσει τα νέα δεδομένα, τώρα που έρχεται αντιμέτωπος με τη σειρά του κι αυτός, με τις επιπτώσεις από την εφαρμογή του δικού του μνημονίου. Για ελάχιστες έδρες, που μπορούν να κερδίσουν επιπλέον από την αλλαγή του συστήματος κατανομής; Μα το πρόβλημά τους δεν είναι τρεις, τέσσερις ή πέντε έδρες που μπορούν να πάρουν παραπάνω στις επόμενες εκλογές με βάση τα ποσοστά που πήραν στις προηγούμενες, αλλά να πάρουν πραγματικά πολύ μεγαλύτερα ποσοστά από εκείνα που είχαν μέχρι τώρα. Κι αυτό δεν θα το πετύχουν συρόμενοι στους σχεδιασμούς του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά διαμορφώνοντας δικό τους πολιτικό στίγμα. Κι αυτό δεν είναι επίσης θεμιτό, λογικό και κατανοητό;

Διότι όταν η πολιτική δεν ασκείται με βάση σταθερές αξίες και αρχές, όταν δεν υπακούει σε δεσμεύσεις και απαράβατους πυλώνες, αλλά ασκείται με τακτικισμούς και την επιδίωξη κάθε φορά του επιμέρους «καλού και συμφέροντος» είναι λογικό ο καθένας να τραβά το δρόμο του με κριτήριο τις στενές κομματικές επιδιώξεις και τη διατήρηση ή κατάκτηση της εξουσίας, ανεξαρτήτως θεωριών και φιοριτούρων.  Τα υπόλοιπα είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, ή καλύτερα θέατρο για να κοροϊδεύονται μεταξύ τους οι πολιτικές δυνάμεις…