Γιάννης Μακρυγιάννης

Είναι η συζήτηση για το κόστος των εξαγγελιών του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ.

Υποτίθεται λοιπόν ότι ο Τσίπρας έταξε τον ουρανό με τ’ άστρα. Και ότι δεν υπάρχουν χρήματα για να γίνουν τα όσα υπόσχεται. Είναι όμως έτσι; Είναι παροχές και υποσχέσεις και λαϊκισμός τα όσα είπε;

Παραβλέπω το ότι ο Σαμαράς ως και τις παραμονές των εκλογών του 12 υποσχόταν διπλάσια και ς πάρουμε μερικά από τα μέτρα που εξήγγειλε ο Τσίπρας τώρα: Ρεύμα σε νοικοκυριά που δεν μπορούν να πληρώσουν αποδεδειγμένα – δεν είναι δύσκολο να βρεθούν. Προγράμματα δωρεάν σίτισης σε λιμοκτονούντες. Δηλαδή σαν αυτά που κάνει η εκκλησία, η τοπική αυτοδιοίκηση και άλλες οργανώσεις. Πρόγραμμα εξασφάλισης μικρών κατοικιών σε όσους είναι στα πρόθυρα να πάνε κάτω από γέφυρες. Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για ανθρώπους που ταλαιπωρούνται – και από την κρίση – και βρίσκονται επίσης στο όριο επιβίωσης. Δωρεάν μετακίνηση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς για τους ανέργους. Α, και μια σύνταξη για τους πλέον χαμηλοσυνταξιούχους. Επίσης πετρέλαιο θέρμανσης σε λογική τιμή.

Δηλαδή μιλάμε για τα πιο βασικά για ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας που είναι στο περιθώριο. Να μην πεθαίνει ο κόσμος στο δρόμο, να μην λιποθυμούν τα παιδιά στο σχολείο από την πείνα, να μην κλείνεται στο σπίτι του ο άνεργος. Να έχει για ένα καφές ο συνταξιούχος, να μπορεί να ζεσταίνεται κάπως μια φτωχή οικογένεια το χειμώνα.

Αυτό το ονομάζουμε τώρα «παροχές»; Και ψάχνουμε να βρούμε πόσο κοστίζει; Εδώ μιλάμε για πολιτικές που αποτρέπουν από το να μετατραπεί μια κοινωνία σε ζούγκλα και ανθρώπινο σκουπιδότοπο, όχι για επανάσταση και αναδιανομή πλούτου.

Όταν μια συντεταγμένη πολιτεία δεν μπορεί να υλοποιήσει ούτε τέτοια στοιχειώδη πράγματα ποιο το νόημα της ύπαρξής της; Ποιο το νόημα να κάνει κανείς πολιτική και να θέλει να… σώσει τη χώρα, όταν τέτοιου είδους ανθρωπιστικές παρεμβάσεις μπαίνουν στο κρεβάτι του Προκρούστη; Είναι δυνατόν να μιλάμε με λογιστικούς όρους για αναγκαίες παρεμβάσεις, που χαρακτηρίζουν όχι μόνο το επίπεδο ευαισθητοποίησης μιας κοινωνίας, αλλά και τον πολιτισμό και την αξία της;

Κι αν δεν υπάρχουν λοιπόν τα χρήματα με τα σημερινά δεδομένα, ας κόψουν το λαιμό τους να τα βρουν. Όταν δεν υπάρχει δρόμος προς τα εκεί που θέλεις να πας – γιατί σημασία έχει πού θέλεις να πάς – τότε απλά τον ανοίγεις…

Κι η πλάκα είναι ότι όλα αυτά στο μεταξύ δεν κοστίζουν ούτε δύο δις στον κρατικό προϋπολογισμό. Στην πραγματικότητα μπορεί να μην κοστίζουν και τίποτα, αν υπολογίσει κανείς τις ευεργετικές επιπτώσεις τους στην οικονομία.  

Για παράδειγμα τρεις φορές να αλλάξουν χέρια στην αγορά τα χρήματα της 13ης σύνταξης που θα πάρει ο συνταξιούχος – και ο οποίος θα τα διοχετεύσει στην πιάτσα της γειτονιάς του, δεν θα τα κάνει κουμπαρά στην Ελβετία – θα φέρουν στα κρατικά ταμεία 200 εκατομμύρια, δηλαδή σχεδόν τα μισά απ’ όσα θα δώσει το ίδιο το κράτος. Μπορεί και περισσότερα.

Επίσης κακώς υπολογίζουν το κόστος της δωρεάν μετακίνησης στα 120 εκατομμύρια. Είναι πολύ μικρότερο: τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ πάνε που πάνε και ελάχιστοι από τους δικαιούχους τα χρησιμοποιούν αν είναι να πληρώσουν. Άρα δεν στερούν σοβαρά έξοδα ούτε επιβαρύνουν ιδιαίτερα.

Άλλο παράδειγμα: Εάν κάποιος έχει σοβαρή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, κοστίζει τελικά περισσότερα ή λιγότερα στο κράτος;

Δεν είναι πλέον καθαρό ότι η μείωση στο πετρέλαιο θέρμανσης θα φέρει επιπλέον έσοδα στο κράτος;

Το να κινηθεί ένα κομμάτι της κοινωνίας με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και να αναζητήσει με καλύτερους όρους ευκαιρίες, κοστίζει περισσότερο ή λιγότερο στο κράτος;

Μα, σε λίγο εάν συνεχίσει αυτή η πολιτική να αραδιάζει στο περιθώριο απελπισμένους ανθρώπους θα θέλει η κοινωνία διπλάσιο κόστος για τη δημόσια ασφάλεια και την πάταξη της εγκληματικότητας! Σαν τις υπανάπτυκτες χώρες, που οι πλούσιοι ζουν σε παραδείσους περιφραγμένους με ηλεκτροφόρα σύρματα για να μην ορμήσουν οι απόκληροι μέσα.

Τέτοιες κοινωνίες θέλουν αυτοί που κόπτονται για το… κόστος; Δηλαδή, η χώρα είναι τόσο ανίκανη που θα καταστραφεί και θα πέσει στα βράχια από ένα στοιχειώδες πρόγραμμα ανθρωπιστικής βοήθειας;

Τα υπόλοιπα που είπε ο Τσίπρας τα συζητάμε. Αλλά μην ακούω και αηδίες περί «παροχών» και «λαϊκισμού» στο ανθρωπιστικό πρόγραμμα…