Γιάννης Μακρυγιάννης

Ωστόσο η εμπειρία των τελευταίων μηνών δεν δικαιώνει αυτή την τακτική πλέον. Ίσως γιατί στη χώρα που ζει τα μεγαλύτερα αδιέξοδα, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, τα μισόλογα και οι δηθενιές δεν έχουν καμία τύχη.

Ο Κουβέλης ήθελε να περνάει και ως αριστερός, αλλά και να κυβερνά με τον Σαμαρά. Ήθελε να εφαρμόσει προοδευτικές αλλαγές, αλλά με τον Μπαλτάκο δίπλα. Ήθελε να «απαγκιστρώσει» τη χώρα από το μνημόνιο, αλλά μετέχοντας σε μία κυβέρνηση που έχει ως θεά τη Μέρκελ. Αυτά λοιπόν δεν γίνονται. Και επειδή δεν γίνονται έφτασε η ΔΗΜΑΡ σε ποσοστά που παίρνουν στις εκλογές κάτι νούμερα σαν τον Τζήμερο και παλιότερα ο Βεργής.

Κι αν στις ευρωεκλογές η ήττα της ΔΗΜΑΡ σήμανε καμπανάκι ότι έρχεται το πολιτικό τέλος, έτσι όπως εξελίσσεται η υπόθεση με την προεδρία της Δημοκρατίας ο Κουβέλης κινδυνεύει και με την πλήρη απαξίωση ή και εξευτελισμό.

Παλιά καραβάνα στην πολιτική ο Κουβέλης θα έπρεπε να αντιληφθεί ότι όποιο όνομα βγαίνει τόσο νωρίς στην πιάτσα και το ξέφωτο είναι για να καεί, όχι για να προωθηθεί. Μέχρι την τελευταία ώρα έλεγαν στον ΠΑΣΟΚ ότι θα είναι ο Καραμανλής υποψήφιος Πρόεδρος το 1985 και ήρθε ο Σαρτζετάκης για να τους ξεράνει όλους. Τα ίδια και το 2005 με τον Παπούλια, το όνομα του οποίου έμεινε επτασφράγιστο μυστικό μέχρι που ανακοινώθηκε επίσημα.

Τον Κουβέλη θα τον ήθελε το Μαξίμου και το ΠΑΣΟΚ με την προϋπόθεση ότι τους πήγαινε όλη τη ΔΗΜΑΡ στην προεδρική ψηφοφορία. Επειδή όμως δεν μπορεί να τους την πάει, ψάχνουν για άλλον. Δεν είναι όμως μόνον αυτό: Ο Κουβέλης συζητά με τον ΣΥΡΙΖΑ και είναι εν δυνάμει σύμμαχος σε μια αυριανή κυβέρνηση με τον Τσίπρα. Είναι λογικό ο Σαμαράς να κάνει ό,τι μπορεί ώστε, αφού δεν μπορεί να τον έχει ο ίδιος σύμμαχος, να μην τον έχει ούτε ο αντίπαλος – όπως στην ταινία «οι Ειδοί του Μαρτίου» με τον Ράιαν Γκόσλινγκ, που τον καίει ο Τζιαμάτι επειδή δεν θέλει να τον έχει αντίπαλο, αφού δεν ήταν εξαρχής μαζί του.

Του Κουβέλη λοιπόν του κάνουν το εξής: Βγάζουν το όνομά του νωρίς στον αέρα. Τον εμφανίζουν να νταραβερίζεται ή να θέλει να νταραβεριστεί με μια κυβέρνηση, από την οποία έφυγε κακήν κακώς και διαφωνεί πλήρως με την πολιτική της. Πρώτο χτύπημα. Μετά στρέφεται το μισό κόμμα εναντίον του διαμαρτυρόμενο γιατί συζητά την υποψηφιότητά του, ενώ είναι εναντίον της κυβέρνησης και δεν παραμένει σταθερός στην άποψη ότι πρέπει να γίνουν εκλογές το συντομότερο. Έτσι δίνει την ευκαιρία και τον χρόνο στους αριστερόστροφους βουλευτές του να τα βρουν με τον ΣΥΡΙΖΑ άνετα και ωραία. Δεύτερο χτύπημα αυτό. Τρίτον, δίνουν την ευκαιρία και το χρόνο, όσο μάλιστα ο Κουβέλης τηρεί στάση αμφίσημη, να βρουν όσοι από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τον συμπαθούν να τον επικρίνουν, ου μην και να τον διασύρουν. Έτσι κόβονται και γέφυρες με τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε για να μπει σε μια κυβέρνηση συνεργασία αύριο, είτε για να τον προτείνει ο Τσίπρας μετά τις εκλογές για την προεδρία. Τρίτο χτύπημα, επίσης σημαντικό.

Και τα τρία τελευταία χτυπήματα θα τα απέφευγε εάν έβγαινε από την αρχή που έπεσε το όνομά του στην πιάτσα και έλεγε ότι δεν ενδιαφέρεται και ότι προτεραιότητα έχει το πολιτικό και κοινωνικό θέμα, να αλλάξει δηλαδή η πορεία της χώρας. Να βρει ένα τρόπο δηλαδή και να θέσει θέμα να φύγει η κυβέρνηση. Και να κόψει τη συζήτηση, έστω προσεκτικά, της υποψηφιότητάς του.

Αλλά όταν ο οπορτουνισμός είναι στη φύση στου, δύσκολα μπορείς να αντιληφθείς τα αυτονόητα… Καλά ξεμπερδέματα κυρ Φώτη…