Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Ξεκαθάρισε ότι το Δημόσιο θα ασκήσει τα δικαιώματά του στις τράπεζες, σεβόμενο όμως τα δικαιώματα των επενδυτών, με στόχο την σταθεροποίησή τους και την άνοδο της μετοχικής τους αξίας. Άφησε σαφώς να εννοηθεί ότι η κυβέρνηση προσδοκά στις παραγωγικές επενδύσεις, αλλά δεν δίνει και μεγάλη σημασία στα hedge funds που «μπαινοβγαίνουν» στο χρηματιστήριο.

Θα κάνουμε διάλογο με τους ιδιώτες μετόχους, είμαστε ανοιχτοί σε προτάσεις, ανέφερε μιλώντας για τις τράπεζες.

Με λίγα λόγια ο κ. Δραγασάκης έβαλε τα θέματα σε μια σειρά, μιλώντας τη γλώσσα της αγοράς και της οικονομίας, διατηρώντας ταυτόχρονα ανέπαφη την αριστερή λογική η οποία χαρακτηρίζει το περιεχόμενο των δράσεων οι οποίες προβλέπονται στο πρόγραμμα της νέας κυβέρνησης.

Ο Γιάννης Βαρουφάκης, από την πλευρά του, κατά την παραλαβή του υπουργείου είχε μιλήσει κι αυτός με τη γλώσσα της λογικής παρουσιάζοντας τη γενική θέση στη διαπραγμάτευση, η οποία βασίζεται σε μια οικονομική πραγματικότητα την οποία αναγνωρίζουν οι εγκυρότεροι οικονομολόγοι. Εξήγησε ότι το «τοξικό» όπως το χαρακτήρισε λάθος έγινε το 2010, όταν ένα πρόβλημα πτώχευσης αντιμετωπίστηκε ως πρόβλημα ρευστότητας και αντί για κούρεμα, δόθηκαν νέα δάνεια, με αποτέλεσμα να αναπαράγεται το αδιέξοδο.

Επιπλέον, έχοντας ένα αδιαμφισβήτητο επικοινωνιακό χάρισμα αλλά και διεθνή απήχηση, ο Γιάννης Βαρουφάκης βρίσκεται στα πρωτοσέλιδα διεθνώς, διακηρύσσοντας το απολύτως λογικό, ότι η Ελλάδα αναζητεί μια λύση η οποία θα συμφέρει και τον Έλληνα αλλά και τον Ευρωπαίο φορολογούμενο, κόντρα στην -δυστυχώς παγιωθείσα στο εξωτερικό- λογική του «τεμπέλη Έλληνα» που επωφελείται των εταίρων του.

Έχει κι αυτό τη σημασία του, όσο κι αν είναι αλήθεια ότι οι εταίροι - δανειστές δεν κάμπτονται από τις εικόνες, την επικοινωνία και τους συμβολισμούς.

Ούτε βέβαια θα πειστούν από τη δύναμη της πειθούς και του λόγου, αφού η τακτική τους υπαγορεύεται κυρίως από τα συμφέροντά τους, τα οποία θεωρούν ότι συγκρούονται με τα δικά μας.

Είδαμε επίσης χθες τον Παναγιώτη Λαφαζάνη να απορρίπτει τις ιδιωτικοποιήσεις σε στρατηγικούς τομείς, όπως η ΔΕΗ, ο ΑΔΜΗΕ (δίκτυα ηλεκτρικού ρεύματος) και τα Ελληνικά Πετρέλαια, εταιρείες δηλαδή που μπορούν να διαδραματίσουν στρατηγικό ρόλο στην αναπτυξιακή προσπάθεια και την παραγωγική ανασυγκρότηση την οποία σχεδιάζει η κυβέρνηση.

Είναι αλήθεια ότι ήταν πρωτόγνωρες οι καταστάσεις κατά τη χθεσινή πρεμιέρα της νέας κυβέρνησης.

Είναι όμως πρωτόγνωρο και το εγχείρημα, καθώς στην ουσία επιχειρείται το πιο ενδιαφέρον πολιτικό και κοινωνικό πείραμα των τελευταίων δεκαετιών σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Πώς, δηλαδή, θα εφαρμοστεί μια αριστερή πολιτική, σε μια χώρα υπερχρεωμένη και “δεμένη” στο ζουρλομανδύα του Συμφώνου Σταθερότητας, με σχεδόν κατεστραμμένη οικονομία, η οποία επιπλέον υστερεί σχεδόν σε όλους τους τομείς, έχοντας χάσει το τρένο των μεταρρυθμίσεων που έγιναν σε όλη την Ευρώπη τις δεκαετίες του 1960 και του 1970.

Αν πετύχει το πείραμα, το πιθανότερο είναι ότι η χώρα θα γίνει το νέο υπόδειγμα διεθνώς, κάτι αντίστοιχο με το σκανδιναβικό πρότυπο στο παρελθόν.

Και σίγουρα αυτό δεν θα είναι εύκολο. Υπάρχει μεγάλη “ανηφόρα” προτού σταθεροποιηθεί η κατάσταση, ώστε στη συνέχεια να μπορέσει η κυβέρνηση να προωθήσει το σχέδιό της.