Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Τα κρούσματα αλλεπάλληλα και γυρνούν όλα γύρω από το ίδιο μοτίβο: Όσο πιο συνεπής είναι κάποιος στις φορολογικές του υποχρεώσεις, τόσο πιο άδικο γιαυτόν είναι το σύστημα.

Όσοι δήλωναν τα εισοδήματά τους στο παρελθον υπερφορολογούνται συστηματικά, γιατί... αυτούς “βρήκε” η εφορία, αυτούς φορολόγησε.

Οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, που σε γενικές γραμμές δεν μπορούσαν να αποκρύψουν εισοδήματα είναι κατά τεκμήριο τα μεγάλα κορόιδα.

Τα αποτελέσματα  στη μάχη της φοροδιαφυγής είναι ανύπαρκτα επί της ουσίας και η αύξηση των εσόδων προέρχεται από υπερφορολόγηση των πάντων -δικαίων και αδίκων.

Οι φοροφυγάδες παραμένουν ανενόχλητοι, ενώ όσοι έβγαλαν λεφτά στο εξωτερικό ελέγχονται με ρυθμούς χελώνας.

Στην αρχή οι αρμόδιοι επικαλέστηκαν διάφορες δικαιολογίες του τύπου: “δεν έχουμε χρόνο να ψάξουμε και χρειάζονται έσοδα εδώ και τώρα”.

Πέρασαν, όμως, τρισήμιση χρόνια μνημονίου. Πόσο χρόνο χρειάζεται ο μηχανισμός για να λειτουργήσει;

Αφού δεν μπορούν να εντοπίσουν τους φοροφυγάδες, “τσακίζουν” τα ακίνητα.

“Θα τους πιάσουμε με την ακίνητη περιουσία”, σκέφτηκαν οι φωστήρες, χωρίς να υπολογίσουν ότι υπάρχουν και τα κορόιδα που απέκτησαν ένα ακίνητο, πλήρωναν κανονικά τους φόρους εισοδήματος στο παρελθον και τώρα καλούνται να τριπλοπληρώσουν σε φόρους ακινήτων.

Την ίδια στιγμή, όσοι ήταν συνεπείς σε παλαιότερες ρυθμίσεις οφειλών, δεν μπορούν να ενταχθούν στις νέες που παρέχουν περισσότερες δόσεις.

Και όσοι λάβουν το φετεινό εκκαθαριστικό με καθυστέρηση, ας κόψουν το λαιμό τους να πληρώσουν σε δύο ή και σε μια δόση.

Κατά καιρούς, ορισμένοι ερευνητές υποστήριξαν την άποψη ότι μια από τις αιτίες που η φοροδιαφυγή ενδημεί στην Ελλάδα είναι και η παραδοσιακή επιφύλαξη απέναντι στα “χαράτσια” των Τούρκων, η οποία έχει περάσει στα “γονίδια” της φυλής.

Το Κράτος ήταν εχθρός για 400 χρόνια, ενώ ο φόρος ερχόταν ως τιμωρία του κατακτητή αντί για ανταποδοτικό τέλος.
Αν ισχύει κάτι τέτοιο, η σημερινή φορολογική λαίλαπα στην ίδια κατεύθυνση θα λειτουργήσει, πολύ περισσότερο που όταν στους κυβερνώντες τίθεται το ερώτημα γιατί ο ένας φορολογικός παραλογισμός διαδέχεται τον άλλον, η απάντηση είναι μία: Δεν μας αφήνει η τρόικα να κάνουμε διαφορετικά, γιατί δεν θα πιάσουμε τους στόχους των εσόδων”.

Ασφαλώς η αύξηση των φορολογικών εσόδων είναι μια αναγκαιότητα. Όμως όταν επιτυγχάνεται με “τυφλή” επιβολή φόρων, και ισοπεδωτικές διαδικασίες είσπραξης (από κατασχέσεις μέχρι φυλακίσεις) οι οποίες δεν διαχωρίζουν ανάμεσα στους φοροκλέφτες και τους συνεπείς φορολογούμενους, η κοινωνία φτάνει στα όριά της και θα αντιδράσει.
Και αντί να υποστηρίξει την -αναγκαία- εξυγίανση του συστήματος, θα είναι εχθρική σε μια γενικευμένη επίθεση η οποία γεννά πολλές κοινωνικές παρενέργειες.

Το τραγικό είναι ότι με λίγες απλές και λογικές κινήσεις, θα μπορούσε το σύστημα να κινηθεί σε λογικότερη κατεύθυνση και οι φορολογούμενοι να νιώσουν ότι χαρατσώνονται μεν, αλλά, επιτέλους, γίνονται βήματα στην κατεύθυνση της φορολογικής δικαιοσύνης.

Θα πληρώναμε και πάλι, αλλά δεν θα είχαμε την αίσθηση ότι μας κοροϊδεύουν και από πάνω.

Φαίνεται, όμως, ότι η απλή λογική είναι κάτι που δύσκολα βρίσκει τη θέση της στα υπουργεία Οικονομικών.