Δημήτρης Παγαδάκης

Δεν εξηγείται αλλιώς η έξαψη των επικοινωνιακών μηνυμάτων “γυρίζουμε σελίδα- βγαίνουμε στο ξέφωτο” που εκπέμπονται από το μέγαρο της Ηρώδου Αττικού.  Ωστόσο παρά τον εκτεταμένο ρητορικό οίστρο, κάποια κυβερνητικά στελέχη στριφογυρίζουν ανήσυχα στα κρεβάτια τους. Πριν βολευτούν ήρεμα στην αριστερή τους πλευρά.

Αιφνιδίως, ο Νίκος Φίλης με μετωνυμίες, αγκυλώσεις και αυθαίρετες οικειοποιήσεις του δημόσιου χώρου, εισάγει στη πολιτική πρακτική πρωτοφανή και απαράδεκτα ήθη. Με μια οξύτατη φάρσα  μικρότητας και άσκησης κρατικού δεσποτισμού μέσω της  οποίας επιχειρείται   αθέμιτα η φαλκίδευση  αναφαίρετων δικαιωμάτων των πολιτών. Όπως η ελεύθερη  συγκέντρωση και η ειρηνική διαδήλωση υπέρ  των απόψεων  τους.

Ήδη ως αυτόκλητος μετρ των ερμηνειών του συντάγματος, αποφάνθηκε ότι  η προσεχής αντικυβερνητική διαδήλωση  του κινήματος  "Παραιτηθείτε" είναι περίπου ημιπαράνομη και στα όρια της συνταγματικής ανοχής. Απλώς διότι αυτή η κινητοποίηση  λειτουργεί υπονομευτικά για την κυβέρνηση!

 Και αφού χαρακτήρισε συλλήβδην τους διοργανωτές της διαμαρτυρίας ως ακροδεξιούς, τους αναθεμάτισε περιγράφοντας τους ως ένα είδος Φαντομά. Κρατώντας, ενδεχομένως,  για τον εαυτό του το ρόλο του Λουί Ντε Φινές, ο οποίος στην κινηματογραφική εκδοχή του ασύλληπτου ομώνυμου ληστή υποδυόταν τον νευρωτικό διώκτη του.

Εν προκειμένω, δεν πρόκειται για ένα ακατέργαστο επικοινωνιακό φάουλ μιας, έτσι κι αλλιώς, αντινομικής κυβέρνησης. Ούτε για στομφώδη θραύσματα λεκτικών ασυναρτησιών των αστοιχείωτων στελεχών  της για όσα ορίζονται στο θεμελιώδη νομικό χάρτη της χώρας,
Η ασύλληπτη κωμικοτραγική εκδραμάτιση του υπουργού Παιδείας ξεπερνά ένα σύνηθες τρολάρισμα εκ μέρους του. Αναπαριστά τη στρεβλή για τη δημοκρατία αντίληψη της πρωτοδεύτερης φορά αριστερά, η οποία ενεργοποιείται επιλεκτικά  από  κακόγουστες ιδεοληψίες και αμιγώς λαϊκιστικά  κίνητρα .

Σαφώς και δεν είναι αφελής ή νεοφώτιστος στη πολιτική ο Νίκος Φίλης. Ούτε λογίζεται στους ρηχούς εκφραστές της  διπολικής συμπεριφοράς  ενός ριζοσπάστη που μεταλλάχτηκε σε αξιοθέατο συστημικό παράγοντα.

Με τη πείρα του παλαιάς κοπής αγκιτάτορα, προπαγανδιστή και ξινισμένου ιδεολογικού καταδρομέα του κόμματος του, υπηρετεί πολύ πιο επεξεργασμένα, στοχευμένα και επιθετικά την αυξημένη κυβερνητική καχυποψία και προκατάληψη  για την εν λόγω κινητοποίηση και την απρόβλεπτη δυναμική της.

Αναπόφευκτα, υπό το διχαστικό κομματικό μοτίβο “ή εμείς ή αυτοί” ανασύρει από το παρακμιακό καταψύκτη της καθεστωτικής υπακοής πιο κρυστάλλινη από ποτέ τη μοχθηρή μεροληψία. Επιδιώκοντας με εξορκισμούς να ηλεκτρίσει τους εναπομείναντες εύπιστους που φρονούν ακόμη ότι η κυβέρνηση είναι αριστερή και αλλάζει την Ευρώπη.

Κυρίως, όμως, θέτοντας σκόπιμα ζήτημα δήθεν συνταγματικότητας της  συγκέντρωσης,  επιχειρεί να απονομιμοποιήσει προκαταβολικά όχι μόνο μια έκδηλα διαφορετική άποψη, αλλά κάθε άποψη που θα διεκδικεί αντίθετη έκφραση από το πολιτικό αφήγημα της κυβέρνησης.
Προφανώς και είναι αδιάφορο για τη δημοκρατία αν ο Φίλης και κάθε Φίλης αφουγκράζεται κατσαρόλες να βροντοχτυπούν στους δρόμους, φαντασιώνεται τον εαυτό του ως υπερασπιστή της Λαϊκής Ενότητας στο  Σαντιάγκο ή υποτίθεται ότι ξεσκεπάζει την αξιωματική αντιπολίτευση που δήθεν κρύβεται  πίσω από τη σύναξη του ”νεοφιλελέ λόμπι”.

Σημασία για το δημοκρατικό πολίτευμα έχει να μη διασύρονται οι αρχές του. Ειδικότερα από τη διασπορά  υπονοιών  ότι όποιος πολίτης επιθυμεί να  διοργανώσει συγκέντρωση θα πρέπει να ζητήσει άδεια κυβερνητικής νομιμοφροσύνης από έναν εκκολαπτόμενο Φρανκ 'Αντεργουντ του Μαξίμου. Δηλαδή, από ένα πρώην αγανακτισμένο πολιτικό ντελιβερά που πλάσαρε ολόθερμη τη συμπαράσταση του στον αυταρχισμό του αδάμαστου Μαδούρο.