Δημήτρης Παγαδάκης

Πρώτον,  ένας άκομψος ξένος  ανταγωνιστής λιγότερος στο πολιτικό, κοινωνικό, παραγωγικό και γαιοστρατηγικό παιχνίδι που παίζεται στη χώρα και τη περιοχή. Ειδικότερα τώρα που η γειτονία της Ανατολικής Μεσογείου μαγνητίζει τις ξένες κανονιοφόρους ένας αυταρχικός οικονομικός συνεργάτης δεν προσθέτει διαπραγματευτικά ατού και διπλωματικό, τουλάχιστον, τακτ. Κάτι παραπάνω ξέρουν οι Κύπριοι περί πενιχρής οικονομικής και γεωπολιτικής θωράκισης.

Δεύτερον, γιατί ένας επίδοξος επενδυτικός παρτενέρ αποκαλύπτει με δική του πρωτοβουλία την κοντή του μνήμη και την υψηλή αναξιοπιστία του.  Δεδομένου ότι ο ίδιος ο αγέλαστος νεοτσάρος  που κατονομάζει την χώρα “προφανώς προβληματική” έστειλε τρεις φορές  το δεξί του χέρι να κλείσει τη δουλειά της ΔΕΠΑ /ΔΕΣΦΑ. Προφανέστατα,  αν η  κρατική Γκαζπρόμ τις είχε  αποκτήσει και η Ελλάδα συνέχιζε να αγοράζει φυσικό αέριο με το ημίψηλο  «καπέλο» του 30% , για το Μοσχοβίτικο απαράτ η χώρα θα ήταν συνεργάσιμη , φερέγγυα, πεδίο ευκαιριών επενδύσεων αμοιβαίου ωφέλους. κλπ  

Τρίτον, οι απαξιωτικοί βρυχηθυμοί της ρωσικής αρκούδας προσφέρουν στη ελληνική  κυβέρνηση τη δυνατότητα να διαμηνύσει διεθνώς ότι δεν είναι Ζεράρ Ντεπαρντιέ!. Ότι ηγείται μιας ασφαλούς ευρωπαικής χώρας για επενδύσεις η οποία  δεν παραχωρεί  τη φήμη, το κύρος της και, κυρίως,  το συμφέρον των πολιτών της  ζητιανεύοντας οικονομική ασυλία με αντάλλαγμα την αγιοποίηση του απολυταρχισμού στα ενδότερα της Ρωσική στέπας. Αν ήταν να ταπεινωθεί σαν το Γάλλο ηθοποιό, από το να τρέχει αγωνιωδώς σε Βερολίνο, Ουάσιγκτον και Πεκίνο καλύτερα να διοργάνωνε χαλαρά βραδιές μπαλέτου στο Βατοπέδι.  

Τέλος, το εν ψυχρώ σνομπάρισμα του κορυφαίου της Ρωσικής πυραμίδας προς το επενδυτικό προφίλ της Ελλάδας ξηλώνει βαθμιαία εγχώρια στερεότυπα, ιδεολογήματα και μύθους.  Ακυρώνει τις περιλάλητες και παλαιάς κοπής αφηγήσεις περί αλληλέγγυου ξανθού γένους, υπονομεύει σφαλερές γραφικότητες  και βαυκαλιστικούς οίστρους περί ορθοδόξων τόξων, φθείρει τις χιμαιρικές προσδοκίες  των ραγιάδων για το Μόσκοβο που θα φέρει το σεφέρι. Για τη ώρα μόνο οι Αζέροι φέρνουν το αέριο.

 Όλα αυτά, υπό τη προϋπόθεση ότι η περίτεχνη επενδυτική δαιμονοποίηση της Ελλάδας δεν είναι  τέχνασμα. Σε στυλ , μάλιστα, της παραδοσιακής, ξύλινης ρωσικής κούκλας Ματριόσκα  όπου από το κέλυφος της εκάστοτε μεγαλύτερης προβάλει μια μικρότερη. Εξάλλου, η «αψυχολόγητη» ρητορική, η γκρίνια και το πικάρισμα δεν συνάδουν με τη ζυγισμένη ψυχραιμία του πρόσφατα διαζευγμένου Ρώσου προέδρου.

 Με μακρά εκπαίδευση και καριέρα στις ντόπιες μυστικές υπηρεσίες, άλλωστε, μπορεί ταυτόχρονα να τορπιλίζει αλλά επί της ουσίας να ενισχύει, να προκαλεί αλλά  παράλληλα να ξεκαρφώνει κάποιο πουλέν του. Ωστόσο,  παρά τα ζόρια της,  η Ελλάδα δεν είναι  Ουκρανία να την απειλεί με μέτρα. Χρέος της, ως χώρας της ευρωζώνης  είναι να συνεννοείται. επωφελώς  για τα  συμφέροντά της.  Ούτε να δυσανασχετεί στις αιχμηρές δηλώσεις, ούτε να ερμηνεύει αν ο Πούτιν είναι ένας Τσακ Νόρις  αλά Ρωσικά που να ανάβει φωτιά τρίβοντας δύο παγάκια.