Δημήτρης Παγαδάκης

Ούτε καν διάβημα, παρέμβαση, έκκληση, μια συλλογή υπογραφών, τέλος πάντων, της εγχώριας ασκητικής πνευματικής κοινότητας που θα διαμηνύσει ηχηρά στην υφήλιο τους «ιστορικούς δεσμούς» της Ελλάδας με τη Ρωσία.

Ακόμα χειρότερα, ούτε μια συναυλία διαμαρτυρίας των απανταχού του τόπου «προοδευτικών» καλλιτεχνών κατά του επιθετικά ιμπεριαλιστικού ΝΑΤΟ που αιματοκυλεί τον απροστάτευτο Ρωσικό λαό και τον ειρηνικό στρατό του.

Ούτε ένα υπαίθριο λαϊκό δικαστήριο πια σε κεντρική πλατεία που θα καταδικάσει αμετάκλητα τον βάναυσο «ναζιστή» Ζελένσκι για τις ακρότητες του. Μήτε μια πορεία, για τη τιμή των όπλων, με σηκωμένες τις γροθιές στη πρεσβεία των Αμερικανών- «φονιάδων των λαών». Τέτοια νέκρα ούτε στο κοιμητήριο Νοβοντέβιτσι της Μόσχας.

Πού χάθηκαν, στο φινάλε, σύσσωμοι οι εν Ελλάδι ακτιβιστές υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για να εκφράσουν δυναμικά την αλληλεγγύη τους προς τους σκληρά δοκιμαζόμενους Ρώσους ολιγάρχες; Που εξαφανίστηκαν οι λυρικά ευαίσθητοι διανοούμενοι να καταδικάσουν τις θηριωδίες των αμείλικτα πολεμοχαρών Ουκρανών;

Τίποτε. Καμιά αντίδραση, Παγερή σιωπή. Τρείς κι ο κούκος προσήλθαν στο Σύνταγμα στη «μεγαλειώδη» μουσική εκδήλωση –συλλαλητήριο υπέρ του ανθρώπου, της αγάπης. της ειρήνης και της φιλίας. γενικώς. Και απροσδιορίστως. Υπό τη ευγενική πρόφαση και βολική μετατόπιση στη συνευθύνη όλων των ιμπεριαλισμών για την εκατόμβη νεκρών στην Ουκρανία.

Είναι, λοιπόν, να μην «κρανιάζει» η Ζαχάροβα και τα αφεντικά της: Πώς να μην παραληρούν με του «αγνώμονες» Γραικούς που τους εξισώνουν με τους μοχθηρά ιμπεριαλιστικά γεράκια, ενώ οι ίδιοι είναι αθώες περιστερές;

Και μέσα σ’ όλα, αλίμονο, εξατμίστηκε και η προ πενταετίας δημοφιλία του ¨μάτσο» Ρώσου ηγέτη που άγγιζε το 70% στη χώρα μας. Πανικός. Πώς να μην μονολογούν σοκαρισμένοι ,«πάει, το χάσαμε το ιδεολογικά ελεγχόμενο χανάτο, ταβάριτς!»

Αναπόφευκτα, με τσακισμένη τη προπαγανδιστική ραχοκοκαλιά αναλογίζονται μήπως πήγε τζάμπα τόσος κόπος και τόσα ρούβλια διείσδυσης και επιρροής. Μη τυχόν και θόλωσε το αποσβολωτικό φωτοστέφανο του «ξανθού γένους» σε ντόπιους φαιοκόκκινους αχταρμάδες, ψεκασμένες αριστεροδεξιές κουρελούδες, παρακμιακές ορθόδοξες αδελφότητες, φανατικά μετασοβιετικά απομεινάρια, γκροτέσκο αντιδυτικά δίκτυα συνομοσιολόγων.

Ωστόσο οι απολυταρχικοί νεοτσάροι του Κρεμλίνου δεν απογοητεύονται. Το δυναστικό ρεπερτόριο τους δουλεύει ελκυστικά επί αιώνες. Κι όπου δεν υπάρχει το κνούτο για να υποτάξει τους μουζίκους φύεται ανθηρή η προθυμία των χρήσιμων ηλίθιων.

Εκείνων των, ευτυχώς μειοψηφικών, φαν του ολοκληρωτισμού, του δεσποτισμού, του αυταρχισμού. Των οπαδών της αδίστακτης τυραννίας, του χαοτικού πρωτογονισμού, των μαφιόζικων μεθόδων. Στασίδι έχει πιάσει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όλο αυτό το ασπόνδυλο τσούρμο των «ρωσόφιλων» ζηλωτών μαζί με τις αλλοπρόσαλλες παραφυάδες του. Παρασυρμένο ή συνειδητά συντασσόμενο, αδιάφορο.

Αρκεί που το συγκεκριμένο συνονθύλευμα αποτελείται από μεταμπολσεβίκους μουτζαχεντίν, νοσταλγούς της αίγλης του «πατερούλη» Στάλιν, φυλακισμένους φυρερίσκους, πυγμαίους στρατόκαυλους, εθνολαϊκιστές πλασιέ και πλαστογράφους, αγέρωχες ψυχοπαθολογικές τηλεπερσόνες. Άπαντες ορκισμένοι εχθροί της δημοκρατίας, η οποία εδράζεται στο πυρήνα του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Όχι στις περίκλειστες αυλές ανατολίτικων καταπιεστικών σατραπειών.

Κι από κοντά τους οι κυνικοί, υποκριτές, ισορροπιστές, ναι-μεν-αλλάδες, δεν- ανήκουμε -πουθενάδες και τάχα αντικειμενικοί ισαποστάκηδες. Όλοι εκείνοι που με δήθεν σκεπτικιστικούς συνειρμούς και υποτιθέμενους ουδετερόφιλους ηθικοπλαστικούς δεκάρικους επιχειρούν ακατάληπτους συμψηφισμούς.

Ασυγκίνητοι στο δράμα της βασανισμένης Ουκρανίας. Αναίσθητοι στα εγκλήματα που υφίσταται η ισοπεδωμένη από ρωσικές βόμβες ανεξάρτητη χώρα. Συγχωρητικοί στην απανθρωπιά αμνηστεύουν τη βία των θανατηφόρων ρωσικών όπλων βάζοντας προσχηματικά στο ίδιο τσουβάλι επιτιθεμένους και αμυνόμενους, θύτες και θύματα, μακελάρηδες και σφαγιασμένους.

Επί της ουσίας λειτουργούν σαν πλυντήριο που ξεπλένει τα αιματηρά άπλυτα της άγριας Ρωσικής εισβολής. Με άλλοθι συγκάλυψης της ωμότητας της ότι τα ίδια έκανε η Δύση σε Ιράκ και Σερβία. Ετεροχρονισμένος συνειδητός στραβισμός ,αν όχι παραλυτική εθελοτυφλία, μπροστά στο πόνο, τις οδύνες και τις απώλειες της τρέχουσας τραγωδίας.

Κακά τα ψέματα. Ο αμοραλισμός γεννάει τέρατα. Η παλιανθρωπιά εξασθενεί τα ηθικά τα θεμέλια της δημοκρατίας. Η εξαχρείωση της αλαζονικής συστράτευσης με τη κτηνωδία επαναφέρει απειλητικά τους δαίμονες του εκφασισμού.

Γι αυτό και μόνο, τα φρικαλέα ανορθολογικά κατακάθια δεν έχουν σαφές πολιτικό πρόσημο. Δεν είναι ούτε αριστερά ούτε δεξιά. Είναι εμετικά αντιδημοκρατικά και δημαγωγικά σκουπίδια. Που δεν κοκκινίζουν από ντροπή αλλά μυρίζουν αφόρητα. Και τα οποία η ρωσική προπαγανδιστική μηχανή επιμένει να τα καταπιούμε αμάσητα.