Δημήτρης Δανίκας

Αμέσως μετά αυτή η σκοτεινή σκέψη με εγκαταλείπει. Και τότε χαμογελάω. Για ένα πράγμα. Μα επειδή ο Θέμος δεν ζητούσε, ούτε φυσικά απαιτούσε οι συντάκτες να πορεύοντσαι δημοσιογραφικά όπως έγραφε εκείνος, Πράγμα εντελώς αδύνατο. Ούτε, φυσικά, ζητούσε από τους συναδέλφους του να ακολουθήσουν την ίδια, με εκείνον, πολιτική και ιδεολογική γραμμή

Ενα από τα μέγιστα προσόντα και χαρακτηριστικά του Θέμου, ήταν ο δημοκρατικός του προσανατολισμός προς την πολυφωνία και τον πλουραλισμό

Αλλωστε ουδείς μπορεί να κοπιάρει και πιστά να αντιγράψει το ύφος και το στυλ του συναδέλφου του. Αλλωστε ο ιδεολογικός μονόδρομος, στη δημοσιογραφία, είναι καταστροφικός. Με απλά λόγια στεγνή, καραμπινάτη προπαγάνδα

Οι απαιτήσεις του Θέμου προς όλους τους συναδέλφους του-και όχι τους υφισταμένους του-ήταν τρία πράγματα: ανησυχία, πρωτοτυπία και διαφορετικότητα

Αυτό το τρίπτυχο είναι που υπηρέτησε καλύτερα απ όλους. Αυτό το τρίπτυχο είναι που καθιέρωσε και εκτίναξε αυτή την εφημερίδα. Αυτό το τρίπτυχο είναι που διεύρυνε τους ορίζοντες της ελληνικής δημοσιογραφίας

Με απλά λόγια ο Θέμος από τη μια με πάθος υποστήριζε τις δικές του απόψεις. Με πάθος όσο κανείς άλλος. Με πάθος επειδή τις πίστευε και επειδή αυτές οι δικές του αρχές εκφράζανε και περιγράφανε την προσωπικότητά του. Και από την άλλη όσο κι ήταν παθιασμένος με τις ιδέες του και με το απόλυτο ύφος του, άλλο τόσο ήταν ανοικτός στο εντελώς αντίθετο απ αυτό που πίστευε ο ίδιος

Δηλαδή ταυτόχρονα ήταν παθιασμένος με τις ιδέες και ανοικτός στον διάλογο. Αυτή η διπλή «ιδιότητά» του ήταν το εφαλτήριο της επιτυχίας του

Γιατί είναι λάθος να πιστεύουμε πως ο ήπιος τόνος πολλών σχολιαστών εκφράζει τον δημοκρατικό και διαλεκτικό τους χαρακτήρα. Συνήθως η επιφανειακή ηπιότητα είναι πέπλο που καλύπτει υπόγειες ιδιοτέλειες. Δηλαδή να τα χουμε καλά και με το ένα και με το άλλο. Και με εκείνο το κόμμα και με το άλλο Και με τη Δεξιά και με την Αριστερά. Και με τον Κυριάκο και με τον Τσίπρα και με την Φώφη

Συνήθως το ήπιο, το μειλίχιο, το ναι μεν αλλά, αποκαλύπτει δύο πράγματα: είτε απουσία προσωπικής γνώμης. Είτε προσωπικά συμφέροντα. Μερικές φορές και τα δύο

Να μη τα χαλάσω με τον τάδε πολιτικό, Να μην συγκρουστώ. Να μην κατηγορηθώ. Να μην «λερωθώ». Να μην εκτεθώ. Να ίπταμαι υπεράνω όλων. Να διατηρηθώ. Και έτσι από τη μια με τα σχόλια και τις παρεμβάσεις μου, δηλαδή με την υπογραφή μου, να εξασφαλίζω δημοσιότητα. Αλλά ταυτόχρονα να μην συνδέσω το όνομά μου με κάποιο κόμμα, με κάποια ιδεολογία

Ο Θέμος υπήρξε ο «ζωνταντός ορισμός» σύνθεσης πάθους και πλουραλισμού. Αυτή η σύνθεση των εξωτερικών ετερόκλητων πραγμάτων, ήταν η μέγιστη αρετή του. Και γι αυτό με εκφράζει εντελώς. Πάθος και ας καώ!