Δημήτρης Δανίκας

Ολα αυτά σχετικά και με αφορμή την επέλαση και τα δηλητηριώδη τσιμπίματα από τις «Αγριες μέλισσες».Επιτέλους. Κάτι της προκοπής. Να μην μας εκλαμβάνουν πάντα σαν πρόθυμα και αδιόρθωτα χαιβάνια

Κι όμως ιδέες άφθονες κυκλοφορούν. Κι όμως τα πρόσωπα είναι εκεί. Και περιμένουν ένα νεύμα να εφορμήσουν και το τηλεοπτικό σύμπαν να γκρεμίσουν και ταυτοχρόνως να το εκσυγχρονίσουν

Με απλά λόγια η σημερινή εικόνα, με εξαιρέσεις, παραπέμπει στις χειρότερες στιγμές της κρατικής, χαβαλετζίδικης και σκουριασμένης «μηχανής». Κάτι σαν δημόσιοι υπάλληλοι, Κάτι σαν μοναδικοί που μόνο εκείνοι γνωρίζουν τη συνταγή. Κάτι αργόσυρτες κινήσεις όπως ακριβώς κάθε μονιμά που μέρα βγαίνει μέρα μπαίνει, εκείνος μια χαρά. Τα παραδείγματα πολλά

Ας πούμε. Δεν θα πρεπε η δημόσια τηλεόραση να είχε συνάψει σχέσεις με τον Γιώργο Λάνθιμο; Με τον Ελληνα σκηνοθέτη που η τελευταία του ταινία κατάφερε να εξασφαλίσει τόσες υποψηφιότητες Οσκαρ; Δεν θα πρεπε ο Κωνσταντίνος Ζούλας με το επιτελείο του να τον προσκαλέσουν και να του προτείνουν να μεταφέρει στην οθόνη όποιο εκείνος μυθιστόρημα γουστάρει;

Ο Λάνθιμος εγγύηση αξιοπιστίας, διαφορετικότητας και γέφυρας ανάμεσα στο Ελλανιστάν και την Αγγλία η τις ΗΠΑ. Πάμε παρακάτω

Δεν θα πρεπε τα ιδιωτικά κανάλια να είχαν συνάψει σχέσεις με το Netflix , την ΗΒO και την Amazon; Εξ αυτής της σχέσης θα μπορούσε να προκύψει εξωστρέφεια, συνεργασία συμπαραγωγών, γυρίσματα στην Ελλάδα και μεταδόσεις υποδειγματικών τηλεοπτικών σειρών

Δεν θα πρεπε κάποιο κανάλι να οργανώσει τηλε-παιχνίδι γνώσεων για μαθητές και φοιτητές; Παιχνίδια όπου οι κριτές θα είναι σπουδαίοι επιστήμονες Φυσικής, Βιολογίας και άλλων ειδικοτήτων. Οπου οι νικητές θα κέρδιζαν υποτροφίες στο εξωτερικό; Δηλαδή οι θεατές σ αυτά τα παιχνίδια θα είναι λιγότεροι; Βλακείες. Περισσότεροι θα είναι. Εξαρτάται από τον τρόπο, το ύφος και τους παρτουσιαστές

Δεν θα πρεπε τα κανάλια να είχαν συνάψει συνεργασίες με τόσους επιτυχημένους καλλιτέχνες, όπως ας πούμε ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης; Παράδειγμα λέω. Συνεργασίες όχι σε ρόλο ηθοποιού, αλλά σε ρόλο δημιουργού

Τα παραδείγματα πολλά. Ομως τα κανάλια πάσχουν από αφόρητη εσωστρέφεια. Ολες αυτές οι παθογένειες που οι σχολιαστές κατηγορούν κάθε κυβέρνηση, οι ίδιοι τα έχουν υιοθετήσει, τα έχουν ερωτευτεί και πορεύονται προς τα ΚΑΠΗ

Ετσι οι νέες γενιές, αλλά και παλιότερες, καταφεύγουν στο Netflix. Μπαιλντισμένοι από την ίδια «συνταγή», εντελώς αναχρονιστική. Και έτσι οι ιθύνοντες των καναλιών συμβιβασμένοι μ αυτή την δυσάρεστη πραγματικότητα και συμφιλιωμένοι μ αυτό το συρρικνωμένο κοινό αλλιεύουν θεατές από το συμπαθέστατο «τμήμα» των συνταξιούχων, των νοικοκυρών και των γενικώς αναξιοπαθούντων

Κοντολογής όπως το δημογραφικό έτσι και το πρόβλημα των καναλιών. Πεθαίνοντας σαν χώρα!