Δημήτρης Δανίκας

Γι’ αυτό διαφωνώ, καθέτως και οριζοντίως, με όλους αυτούς. Και είναι μπόλικοι. Και το ίδιο με τους Χρυσαυγίτες φανατικοί. Που πιστεύουν πως όλοι μα όλοι οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής είναι φασίστες και του Αδόλφου Χίτλερ νοσταλγοί!

Και γι’ αυτό διαφωνώ με τα επιτελεία, τους εκπροσώπους όλων των κομμάτων του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου», που με επιχειρήματα πειστικά αλλά ευάλωτα στα αντίθετα και άκρως δημοκρατικά υποστηρίζουν ότι κάθε ψηφοφόρος της Χρυσής Αυγής είναι φασίστας και ορκισμένος ρατσιστής!

Τα γράφω όλα αυτά με αφορμή την «αυθόρμητη», όπως του ελληνικού καφενείου, κουβεντούλα του πρωθυπουργού, και μάλιστα αριστερού πολιτικού και μάλιστα της διαφορετικότητας οπαδού, όπου σε πηγαδάκι, παρόντος του Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, εκστόμισε τρεις χαρακτηρισμούς σχετικά και αναφορικά με τις αντιδράσεις αλλά και το πλήθος όλων εκείνων των διαδηλωτών που καταφέρονται εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών: πως δηλαδή όλοι αυτοί οι αντίθετοι και διαφορετικοί είναι «ακροδεξιοί», «λαϊκιστές» και ανεγκέφαλοι (δική μου μετάφραση του δικού του χαρακτηρισμού «άνθρωποι χωρίς μυαλό»).

Καταδικάζω αυτόν τον λόγο τον αυταρχικό, αν και είμαι υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών, πιστεύοντας ότι η διαφωνία της συντριπτικής πλειονότητας των διαδηλωτών προέρχεται είτε επειδή δεν είναι επαρκώς ενημερωμένοι είτε επειδή διακατέχονται από συναισθηματικό φορτίο τρομερό και από οργή εναντίον μιας μονόδρομης πολιτικής σχετικά με τα μνημόνια και τη φτωχοποίηση την τραγική. Γι’ αυτούς τους λόγους, καθόλου λαϊκιστές και καθόλου ακροδεξιοί.

Οταν, λοιπόν, ο πρωθυπουργός μιας χώρας συμπεριφέρεται απέναντι στη διαφορετικότητα και τον αντιπολιτευόμενο προς αυτόν πολιτικό λόγο όπως κάθε «ανώνυμος» και «τυφλός» χουλιγκάνος στα γήπεδα, τότε κάτι σάπιο υπάρχει στο «βασίλειο» του ΣΥΡΙΖΑ.

Και λέω σάπιο επειδή από τη μια ορκίζονται και νομοθετούν υπέρ της διαφορετικότητας σχετικά με το Σύμφωνο Συμβίωσης, τους ομοφυλόφιλους, τους μετανάστες και τα μαλακά ναρκωτικά, και από την άλλη πετάνε στον κάλαθο των αχρήστων τη διαφορετικότητα. Πράγμα που παραπέμπει στη γνωστή αυταρχική ρήση που λέει ότι «όποιος είναι εναντίον μου είναι εχθρός μου».

Αλλά το ζήτημα της διαφορετικότητας δεν σταματάει εκεί. Προχωράει βαθιά μέσα στο σώμα της πολιτικής, όπως και της κοινωνίας της νεοελληνικής.

Γιατί αφού, ας πούμε, οι Νεοδημοκράτες και οι Πασόκοι της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου ήταν γερμανοτσολιάδες, τότε και οι ψηφοφόροι γερμανοτσολιάδες κι αυτοί.

Αφού το κόμμα του Κασιδιάρη αποτελείται από εγκληματίες, τότε όσοι το ψηφίζουν εγκληματικά στοιχεία κι αυτοί.

Αφού ο Τσίπρας είναι απατεώνας και ψεύτης, τότε όσοι τον ψηφίζουν απατεώνες και ψεύτες κι αυτοί.

Και αφού το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας είναι γραφικό, ξεπερασμένο και αυταρχικό, τότε και οι ψηφοφόροι του γραφικοί, ξεπερασμένοι και γραφικοί κι αυτοί.

Και όσοι τάσσονται υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών είναι ενδοτικοί, μειοδότες και προδότες. Και όσοι διαδηλώνουν εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών είναι ακροδεξιοί, λαϊκιστές και ανεγκέφαλοι. Τότε πού καταλήγουμε μετά από όλα αυτά;

Μα φυσικά στη θλιβερή διαπίστωση ότι αυτή η έρμη χώρα έχει πάρει οριστικό διαζύγιο με τον διάλογο, την ανεκτικότητα, τη σύνθεση, τη συναίνεση και τη διαφορετικότητα.

Και αν πράγματι εδώ στη Σωρρακώσταινα έχουμε βάλει ταφόπλακα σε όλες αυτές τις αξίες, σε όλα αυτά τα εργαλεία, σε όλες αυτές τις στοιχειώδεις διαδικασίες που η λειτουργία τους είναι το θεμέλιο μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής κοινωνίας, τότε πώς, διάολε, καμαρώνουμε για τους αρχαίους ημών προγόνους και για το δημοκρατικό μας πολίτευμα;

Κάπου εκεί η Ελληνική Δημοκρατία συναντάει και ταυτίζεται με τον αραβικό φονταμενταλισμό. Που σημαίνει ότι είναι καιρός να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να ρωτήσουμε τους εαυτούς μας: ρε συ μπαγάσα, μπας και είσαι οπαδός του Αγιατολάχ Ρουχολάχ Μουσαβί Χομεϊνί και δεν το ξέρεις;