Δημήτρης Δανίκας

Να τον ευχαριστήσω λοιπόν Να τον ευχαριστήσω δημοσίως. Επειδή μ αυτή  την πρόκλησή του,  προκάλεσε,  χωρίς να το θέλει, την ποταμιαία αντίδρασή μου. Επειδή με την πρόκλησή  του, προκάλεσε την οργή   των θεοτήτων. Κοίτα να δεις  φίλε μου. Από τον χαβαλέ του καφενείου μπορούμε να φτάσουμε και να επεξεργαστούμε   τις κολοσσιαίες αντιφάσεις τών  σημερινών  μάγων

ΟΤΑΝ Ο ΔΙΑΣ ΚΟΙΜΟΤΑΝ ΜΕ ΟΠΟΙΟ ΘΗΛΥΚΟ ΗΘΕΛΕ

Καλλιτέχνης, συγγραφέας, ποιητής και “κανονικοί άνθρωποι” πλάσματα ασύμβατα, αταίριαστα,  διαφορετικά. Οποιος είναι “κανονικός¨ αποκλείεται να εκτοξευθεί  στην  στρατόσφαιρα των μεγάλων καλλιτεχνών,  συγγραφέων και ποιητών. Εμείς οι ¨κανονικοί”  είμαστε κοινοί θνητοί. Οι καλλιτέχνες είναι οι σημερινοί θεοί. Οπως ο  Δίας  φερ  ειπείν, Που έκανα ό, τι  ήθελε. Που πήδαγε όποια ήθελε. Που  μεταμορφωνόταν σε ότι αυτός ήθελε

Αυτή η μη κανονικότητα είναι που εκτιμούμε, που μας τυφλώνει, που μας συνεπαίρνει και που μας μαγεύει. Αυτή η μη κανονικότητα είναι που  εμπνέει το φαντασιακό μας και που κολακεύει  την ουτοπία και τα όνειρά μας. Αυτή είναι η παρηγοριά μας. Αυτή η  πνευματική  τροφή μας. Αυτή η μη  κανονικότητα είναι που συγκινεί τον κρυμμένο ανθρωπισμό μας. Απ αυτή τη μη κανονικότητα ερεθίζεται το  θυμικό μας,  διεγείρονται οι αισθήσεις μας και  γινόμαστε κομμάτια από τις συγκινήσεις μας

Εμείς οι ¨κανονικοί” έχουμε συνάψει  συμβόλαιο αρχέγονης, διαχρονικής και ακανίκητης σχέσης με τις επίγειες θεότητες. Οπως οι αρχαίοι πρόγονοι. Που είχαν εκχωρήσει  στους θεούς το “αδύνατο”, το “υπεράνθρωπο”, το  “μετά  τη  φυσική”

Κανονικοί  θεοί  δεν υπάρχουν ούτε θα υπάρξουν. Κανονικοί  καλλιτέχνες,   συγγραφείς και ποιητές  δεν υπάρχουν ούτε  θα υπάρξουν. Ανάμεσα στον  κανονικό Πέτρο Τατσόπουλο και  την   μη κανονική Νατάσσα Μποφίλιου μεσολαβεί το  χάος.  Και όποιος  αποπειραθεί να μετρήσει έναν καλλιτέχνη με την μεζούρα  της  δική του κανονικότητας, ενός κοινού θνητού,  δεν ξέρει που πατάει και που πηγαίνει. Αλλωστε λέμε, δεν λέμε “άσε αυτόν είναι καλλιτέχνης”
ΟΤΑΝ  Η ΚΝΕ  ΣΧΕΔΙΑΖΕ ΝΑ ¨ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕΙ” ΤΟΝ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Ο Μίκης Θεοδωτάκης  στην κρίσιμη πρώτη περίοδο της μεταπολίτευσης είχε εκστομίσει  το αιρετικό σύνθημα “Καραμανλής η  τανκς”. Ο Μίκης Θεοδωράκης  των εξοριών και του Περισσού. Ελάχιστοι  ήταν, εκείνης  της εποχής, οι Τατσόπουλοι, που  τόλμησαν να  αντιμιλήσουν  στον  σύγχρονο Ελληνα θεό της μουσικής

Ο ίδιος Μίκης Θεοδωράκης προς το τέλος της δεκαετίας του εβδομήντα είχε αποκαλύψει το αδιανόητητο. Πως δηλαδή  στελέχη της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας  σχεδίαζαν  την  σωματική εξόντωσή του. Περίπου την  δολοφονία του.  Η ηγεσία της ΚΝΕ απάντησε. Ομως ο  σοφός Χαρίλαος Φλωράκης  διατήρησε την  ψυχραιμία  του. Ασε,  σου λέει. Μίκης είναι αυτός. Καλλιτέχνης είναι αυτός


Επειδή λοιπόν καλλιτέχνης ίσον  θεός,  και   θεός ίσον Μίκης γι αυτό είναι προφυλαγμένος από την  ασυλία που ατύπως του έχουν εκχωρήσει οι  κοινοί θνητοί. Ο  Δίας πηδούσε την  γυναίκα σου αλλά εσύ ο σύζυγος έκανες πως  δεν έβλεπες. Ασε  το άλλο. Που πίστευες  κι εσυ πως   θα ευλογηθείς από το σπέρμα του Δία. Μοιράζεσαι με τον  Δία την  ίδια   γυναίκα. What a Lucky  Man!

 Λίγα χρόνια  αργότερα ο Μίκης  συμβιβάζεται με τους «δολοφόνους» του και   κατεβαίνει  ως υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων υποστηριζόμενος από  τον Περισσό. Λίγα χρόνια αργότερα  συνοδεύει τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στην Εκκλησία   για την  Πασχαλινή  ψαλμωδία. Λίγα  χρόνια αργότερα υποστηρίζει τον Τσίπρα. Λίγους μήνες αργότερα  αξαπολύει   μύδρους εναντίον Τσίπρα. Θεός είναι κάνει ότι  θέλει

ΟΤΑΝ  Η ΜΠΕΤΙ ΝΤΕΙΒΙΣ ΔΙΑΒΑΖΕ  ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ

Η περίπτωση  του θρυλικού Αμερικανού ποιητή και δοκιμιογράφου Εζρα Πάουντ είναι  γνωστή (1885-1972). Φανατικός  υπέρμαχος του Ιταλικού  φασισμού, ιδιαιτέρως του Μπενίτο Μουσολίνι. Και ταυτόχρονα  φανατικός αντισημίτης Τα έργα του μνημονεύονται, αποθηκεύονται στην ανθρώπινη μνήμη και  αποθεώνονται  ως σημεία αναφοράς Θεός είναι   ότι θέλει κάνει

Το ίδιο και η περίπτωση του μεγιστοτεράστιου  Αμερικανού σεναριογράφου Ντάλτον Τράμπο (1905-1976). Από  τη μια  δογματικός υποστηρικτής και μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος  των  ΗΠΑ. Από την άλλη με δύο  Οσκαρ. Και   φυσικά με άφθονα πλούτη, με όλα τα   καλούδια που  του εξασφάλιζε  η καταναλωτική  κοινωνία  την οποία ο ίδιος κατηγορούσε με την ιδεολογία του. Ο Τράμπο  ήταν  ο πλήρης ορισμός  των αντιφάσεων. Θεός ήταν ότι ήθελε έλεγε και έκανε

Ταυτόσιμη, περίπου και η περίπτωση της Μπέτι Ντέιβις. Της μεγάλης Μπέτι Ντέιβις. Που δύο  αγαλματίδια Οσκαρ  διακοσμούσαν  το μπουντουάρ  της κυρίας. Που είχε «διασχίσει» πολλές  κρεβατοκάμαρες πολλών παραγωγών και  σκηνοθετών. Και που σε μία από τις πολλές βιλάρες της «κυκλοφορούσαν»   βιβλία, πονήματα και  επαναστατικά μανιφέστα του Μαρξ, του Λένιν και του Στάλιν. Πολυτέλεια και Μπέτι Ντέιβις «πράγματα»  ταυτόσιμα. Αφθονα καπρίτσια, άφθονες αντιφάσεις, άφθονα ειδύλλια, άφθονες κόντρες, άφθονες  εχθρότητες, άφθονες εκρηκτικές και «παρανοικές» δηλώσεις

Πλήθος παραδειγμάτων.  Οπως   του Γιώργου Σεφέρη. Που  ως αξιωματούχος  της ελληνικής  διπλωματίας υπηρετούσε το σύστημα. Και μάλιστα είχε υπάρξει  ως μέλος  της ελληνικής αντιπροσωπείας  όταν έπεσαν οι υπογραφές    για την   Συμφωνία της Ζυρίχης. Και  ταυτόχρονα, εμπνευσμένος και καθοδηγούμενος από τον κρυφό δικό του θεό, έγραφε μερικά από τα  πιο ιδιαίτερα και αιρετικά ποιήματα  του  20ου αιώνα. Τι από τα δύο  είναι ο Σεφέρης; Δεξιός; Συστημικός; Πλάνη. Ο Σεφέρης είναι Σεφέρης. Ο Σεφέρης είναι θεός

Ο Οδυσσέας Ελύτης, μέχρι  σχεδόν  το  φινάλε της   ζωής του, αλλίευε  μικρά κορίτσια  από κάποιο  Λύκειο  της περιοχής του. Πασίγνωστη,  στην πιάτσα,  η  ακόρεστη δίψα του για καυτή,  νεανική σάρκα. Τι ήταν ο Ελύτης; Παιδόφιλος; Ο Ελύτης είναι  θεός.  Ασε την περίπτωση του υπέρτατου Μάνου Χατζιδάκι. Που  λόγω  εφοριακών  υποχρεώσεων αναγκάστηκε να ζητήσει την συνδρομή της Χούντας. Τι είναι ο Χατζιδάκις; Χουντικός;  Βλακείες. Ο Μάνος ήταν, είναι και θα είναι θεός!

Οπως, παράδειγμα, είναι κι αυτό   του Θεόδωρου Αγγελλόπουλου. Του  σκηνοθέτη  του αριστερού «Θίασου». Που είχε κατηγορηθεί  ότι διετέλεσε μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής  για την νομοθετική ρύθμιση του κινηματογράφου επί εποχής Χούντας και  Γεωργίου Παπαδόπουλου.  ΤΙ είναι ο Αγγελόπουλος; Θεός της μεγάλης οθόνης

ΟΤΑΝ ΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΥΚΛΟΘΥΜΙΚΟΙ,  ΑΓΟΡΑΦΟΒΙΚΟΙ ΚΑΙ  ΥΠΕΡΟΠΤΕΣ

Εκατοντάδες, να μην πω  χιλιάδες τα παραδείγματα μεγάλλων καλλιτεχνών που «γονάτισαν», υποκλίθηκαν και  συμβιβάστηκαν. Με πάσης  φύσεως  εξουσίες. Σε όλες τις  χώρες. Ο καλλιτέχνης είνα δειλός. Ο καλλιτέχνης είναι προκλητικός. Ο καλλιτέχνης  είναι  αιρετικός.  Ο καλλιτέχνης είναι  κυκλοθυμικός. Ο καλλιτέχνης είναι  εγωπαθής. Ο καλλιτέχνης είναι νάρκισσος και εγωκεντρικός. Ο καλλιτέχνης είναι ολοκληρωτικά   βυθισμένος στην εικόνα του, στο μεγαλείο του,  την μοναδικότητά του, την «αυτοκρατορία» του, το «ποίμνιό»  του, τη  τρέλα του,  την «σχιζοφρένειά»  του. Θέλει να πιστεύει ότι μετά απ αυτόν το χάος. Θέλει να πιστεύει- και το πιστεύει-ότι  το έργο του απευθύνεται σε  όλους. Στους πάντες. Κόβω το σβέρκο μου ότι ακόμα και οι  πιο αναρχικοί  καλλιτέχνες κολακεύονται με την  ιδέα ότι ανάμεσα στα εκατομμύρια  των κοινών  θνητών που τους προσκυνούν, βρίσκονται και «λαικά παιδιά»  της Χρυσής Αυγής


Επειδή είναι όλα αυτά και ακόμα  πιο πολλά,  και  μη κανονικά, γι αυτό  ο καλλιτέχνης είναι  ξεχωριστός.  Το όνομά  του,  το έργο  του, τα σκάνδαλά του, οι  αταξίες του, οι σεξουαλικές ορέξεις  του, οι  διαρκείς  ταλαντεύσεις του, οι κορυφαίες αντιφάσεις  του, οι αχόρταγες ορέξεις του, είναι μέρος της μηθολογίας  του. Ολα αυτά είναι το  εφαλτήριό του.  Η ρήση  του Γούντι Αλλεν τα λέει όλα. Οταν ρωτάει,  ρητορικά, ¨ποιον από τους δύ αγαπάς;  Τον άνθρωπο  η τον καλλιτέχνη;»

Αφθονες οι δυσάρεστες, σχεδόν απωθητικές περιπτώσεις καλλιτεχνών,  συγγραφέων και ποιητών. Στην καθημερινότητά τους  αγοραφοβικοί, μίζεροι, παραδόπιστοι, υπερόπτες, ξερόλες, εριστικοί,  απόμακροι, προκλητικοί, περιφρονητικοί. Να  μην  αναφερθώ  τώρα σε περιπτώσεις όπως εκείνη του Μπομπ Ντίλαν. Που περίπου από αιρετικός επαναστάτης, κατέληξε θρησκευόμενος και συστημικός. Να μην αναφέρω την περίπτωση του  Διονύση Σαββόπουλου

Μάλιστα   όλο και περισσότερο επιβεβαιώνεται  η   γνωστή θεωρία. Που λέει ότι όσο «μικρός» στη ζωή του είναι ο καλλιτέχνης, τόσο  μεγαλύτερος είναι στα έργα του. Οι αδυναμίες, τα κενά του, οι μικρότητές  του αναπληρώνονται από  το έργο του. Οσο πιο μοχθηρός στη ζωή του, τόσο πιο πολύ φουσκώνεται το  φαντασιακό του. Μ αυτό, το  φαντασιακό, αναπληρώνει και  διαγράφει  την μιρκότητά του

ΟΤΑΝ  Η ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ ΕΙΜΙ  ΓΟΥΑΙΝΧΑΟΥΖ

Εντελώς  συμπτωματικά, εκείνο το Σάββατο  που  η συνέντευξη  της είχε  δημοσιευθεί  στην «Εφημερίδα των Συντακτών» έτυχε να βρεθώ στο  Studio Διογένης, να απολαύσω, να θαυμάσω, να «γονατίσω» στα πόδια της Νατάσας Μποφίλιου. Και επί τρεις περίπου ώρες να έχω μείνει με το στόμα ανοικτό!

Οταν κάθισε στο πιάνο. Οταν τραγούδησε χωρίς συνοδεία ορχήστρας. Και όταν άνοιξε το στοματάκι της και άρχισαν να κατρακυλάνε οι επουράνιες μελωδίες από πασίγνωστο θεικό τραγούδι της  Ειμι Γουάινχαουζ,  κύματα  ρίγους  διασχίζανε κάθε σημείο  του  σωματός μου. Επιασα τον εαυτό  μου να απογειώνεται στον ουρανό. Το ίδιο  με τα «επόμενα  φιλιά». Το ίδιο  με την «Βύθιση». Το ίδιο με το «Κοίτα έχω». Το ίδιο με όλα

Δεν  γνωρίζω, από κοντά, την θεά. Δεν είναι φίλη μου. Δεν είμαι  λάτρης  της ελληνικής μουσικής.  Δεν υφίσταται η  παραμικρή ιδιοτελής εξάρτηση και «συνεργασία» ανάμεσά μας. Ομως μοναδική η ερμηνευτική  της  δεινότητα. Μοναδική η  γέφυρα που κτίζει ανάμεσα στο Χτες και το Σήμερα. Μοναδική  η τόσο μεγάλη έκταση  της  φωνής της. Μοναδικό το μέταλλο  του λαρυγγιού της. Μοναδική και εντελώς προσωπική η σκηνική της παρουσία

Μου είναι παντελώς αδιάφορες οι πολιτικές της  τοποθετήσεις. Ισως να  εννοούσε αυτό που κατά βάση όλοι εμείς οι κοινοί  θνητοί επιθυμούμε. Να βρεθεί κάποιος ηγέτης με κοχόνες να εκτοξεύσει  την  χώρα πέρα από  την διαχείριση μιζέριας και φτώχειας. Μπορεί, μέσα στο  αδιέξοδό της, που όλοι μοιραζόμαστε με εκείνη, να  επιθυμεί   την έξοδο προς ένα νέα αντάρτικο.  Δεν ξέρω, ούτε μ ενδιαφέρει  η πρόθεσή της

Στη θέση της, θα έστελνα, ως δώρο, στον Πέτρο Τατσόπουλο, μια τεράστια ανθοδέσμη. Θα τον φιλοξενούσα, κάθε  Σαββατόβραδο, στον  Διογένη. Και από  κοντά θα του εξέφραζα την απεριόριστη ευγνωμοσύνη μου!

Του  χρωστάει πολλά. Από την  ημέρα που την είπε «χαζοβιόλα» το  όνομά της έσπασε όλα τα  ταμεία της δημοσιότητας: Peter  You are the  Best Promoter in the World. Υπογραφή: η θεά Νατάσσα Μποφίλιου. Πάντα  δική σου!