Δημήτρης Δανίκας

ΓΣκηνή πρώτη με πρωταγωνιστή τον Γιάνη Βαρουφάκη. Το τι εξέρχεται από το κρανίο και το στόμα του καταγάγει ρεκόρ Guinness. Ετούτος ο μνηστήρας σαν οδοστρωτήρας. Πρώτα με τη «Δημητρούλα», τα κουπόνια και το σφράγισμα των συστημικών τραπεζών. Και στη συνέχεια με την εκκωφαντική φράση «ε, όχι, δεν θα σας ανεχτούμε». Απευθυνόμενη προς τον Αλέξη Τσίπρα.

Πού καταλήγουν όλα αυτά; Από τη μία η «Δημητρούλα» προκαλεί άφθονα και ασυγκράτητα εφιαλτικά ρίγη σε όλα τα πλήθη των νοικοκυραίων. Γιατί, σου λένε, έτσι και ο αθεόφοβος καταφέρει να σκαρφαλώσει σε κάποιο κυβερνητικό σχήμα, πάνε τα λεφουδάκια μου, πάνε οι καταθέσεις μου, πάει η περιουσία μου. Από την άλλη, φυσικά, ο μέλλων γαμπρός, ο καλύτερος χορηγός της Νέας Δημοκρατίας!

Σκηνή δεύτερη με πρωταγωνιστή τον Κυριάκο Βελόπουλο και δευτεραγωνιστή τον Αντώνη Μυλωνάκη. Καθημερινά στιγμιότυπα ενός απίστευτου ξεκατινιάσματος ανάμεσα στον πρόεδρο της Ελληνικής Λύσης και στον υποτιθέμενο αποστάτη Αντώνη Μυλωνάκη. Ενα ανελέητο, διαρκές και βροντώδες ξεκατίνιασμα, συνοδευόμενο από κατηγορίες και χαρακτηρισμούς που όμοιά τους ούτε στα μεσημβρινά τηλεοπτικά μαγκαζίνο της Κατερίνας Καινούργιου φερ’ ειπείν.
Πού καταλήγουν όλα αυτά; Από τη μία, η Ελληνική Λύση μοιάζει φτυστή με ελληνικό σκορποχώρι. Επικών διαστάσεων. Με ένα ατελείωτο υλικό κατάλληλο να στεγαστεί σε πρωτοσέλιδα περιοδικά ανήσυχων και βαθυστόχαστων κουτσομπολιών. Από την άλλη, ο μέλλων γαμπρός της, ο καλύτερος χορηγός τόσο του Κυριάκου όσο και της Νέας Δημοκρατίας. Μάλιστα μετά απ’ όλα αυτά τα βροντώδη και «πορνογραφικά», αδυνατώ να πιστέψω ότι σήμερα υπάρχουν κάποιοι που θα ψηφίσουν αυτό το σκορποχώρι.

Σκηνή τρίτη με πρωταγωνιστή τον Νικόλα Ανδρουλάκη. Ο οποίος με τις τοποθετήσεις του, παρέα με το ηγετικό του επιτελείο, έχει καταφέρει το αδιανόητο: ο απλός ψηφοφόρος να μην καταλαβαίνει τίποτα. Εννοώ, φυσικά, το επιχείρημα του «Κανένα». Εννοώ φυσικά το γεγονός ότι δεν εξηγεί σε κανέναν ποιος ο Κανένας. Θα το ψιθυρίσει στο αυτί του Κυριάκου ή του Τσίπρα. Εννοώ, επίσης, το γεγονός της πλεύσης του Νικόλα πατώντας σε δύο βάρκες. Τουτέστιν, εξαρτάται, σου λέει, είτε θα συνεργαστώ με τον Κυριάκο, είτε με τον Αλέξη.

Οπως και το γνωστό λαϊκό άσμα: «Εξαρτάται, μου λες, εξαρτάται». Και σαν τους στίχους της αγαπημένης μου Αμερικανίδας ποιήτριας Εμιλι Ντίκινσον «Είμαι ο Κανένας. Ποιος είσαι εσύ;/ Μήπως, κανείς κι εσύ;/ Αρα είμαστε δυο!/ Μη τυχόν το πεις! Θα το διαδώσουν - ξέρεις!/ Πόσο βαρετό - να είσαι - Κάποιος!/ Πόσο κοινό - σαν Βάτραχος / Τ’ όνομά σου να λες - όλο το καλοκαίρι/ Σ’ έναν Βούρκο που σ’ επευφημεί!».

Πού καταλήγουν όλα αυτά; Από τη μια, θα τρίζουν τα κόκαλα του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου. Και από την άλλη, η προεδράρα με το όνομα Νίκος Ανδρουλάκης, ο καλύτερος χορηγός της Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Σκηνή τέταρτη και τελευταία με πρωταγωνιστή τον Αλέξη Τσίπρα, με δευτεραγωνιστές πρωτοκλασάτα στελέχη του κόμματος και κομπάρσους, από Παπαδημούλη μέχρι και τον «εραστή δυτικών προαστίων» Αλέξη Γεωργούλη.

Και καθημερινά όλοι αυτοί σκηνοθετούν και παίζουν σε ένα έργο που τιτλοφορείται «Ναι μεν, αλλά». Με υπότιτλο «Θα δούμε» ή «Βλέποντας και κάνοντας». Θα συνεργαστείτε με Βαρουφάκη; Ναι μεν, αλλά. Θα σχηματίσετε κυβέρνηση ηττημένων; Ναι μεν, αλλά. Συμφωνείτε με τον φράχτη; Ναι μεν, αλλά.

Τέτοιο πράγμα δεν ξανάγινε στην πολιτική ζωή της Σωρρακώσταινας. Οπως, ας πούμε, όλες οι ηγεσίες όλων των αντιπολιτευόμενων κομμάτων, από τη μια να κουβεντιάζουν περί συνεργασιών και την ίδια στιγμή να την υπονομεύουν με τον πιο απλοϊκό, ενίοτε και κυνικό, τρόπο. Ολοι εναντίον όλων. Ακόμα και εντός των κομματικών τους τειχών.

Τουτέστιν, όλοι, μα όλοι, οι «γαμπροί», κατά βάθος ένα πράγμα επιθυμούν: να δουν τη «γαλάζια» πολύφερνη νύφη να πορεύεται προς την αγκαλιά της εξουσίας. Σαν να λένε: «Κυριάκος και ξερό ψωμί». Αντε, παιδιά, όλοι στο γαμήλιο γλέντι της 21ης Μαΐου!