Δημήτρης Δανίκας

Ποιο το επιχείρημα; Οι έμμεσοι φόροι. Οι πιο άδικοι. Το ίδιο πληρώνουν και όσοι έχουν και όσοι δεν έχουν. Τι προτείνει; Μείωση του ΦΠΑ. Και του φόρου ειδικής κατανάλωσης.

Ποια η απάντηση; Τριπλής κατευθύνσεως. Η πρώτη λοιπόν: αν μειωθούν οι φόροι, θα μειωθούν, ταυτόχρονα, και τα έσοδα. Και αν μειωθούν τα έσοδα, θα εξαερωθούν τα επιδόματα. Μα, σου λέει, οι ίδιοι φόροι είναι μειωμένοι σε πλήθος ευρωπαϊκών χωρών. Σωστό. Ομως εδώ είναι Σωρροκώσταινα. Τουτέστιν η φοροδιαφυγή το προσφιλές σπορ των Νεοελλήνων. Κυρίως των ελεύθερων επαγγελματιών και των μικρομεσαίων.

Η δεύτερη λοιπόν: επί των θρυλικών ημερών του Αλέξη Τσίπρα αυξήθηκαν οι φόροι. Ναι, σου λέει, αλλά ήμασταν, λόγω μνημονίου και επιτήρησης, αναγκασμένοι να το κάνουμε αυτό. Η ανταπάντηση απλή: και τώρα η κρίση είναι μεγάλη. Και μάλιστα διεθνών προεκτάσεων και επιπτώσεων. Αρα στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί.

Η τρίτη λοιπόν: ο πληθωρισμός που καλπάζει. Η απάντηση γνωστή. Με νούμερα πιστοποιημένη. Ακόμα και οι πιο ισχυρές οικονομίες του πλανήτη υποφέρουν από ακατανίκητο πληθωρισμό. Ασε που εξαιτίας μιας ακατάσχετης ροής τυπωμένου χρήματος υπάρχει κίνδυνος πλήρους απαξίωσης δολαρίου και ευρώ.

Με απλά λόγια, η κόντρα στο πεδίο της οικονομίας μάλλον αποκαλύπτει πόσο άσφαιρα είναι τα «εξάσφαιρα» του Τσίπρα. Τι θα έπρεπε να προτείνει; Τρόπους εξάρθρωσης της φοροδιαφυγής. Γιατί δεν το κάνει; Επειδή έτσι, ελεύθεροι επαγγελματίες και μικρομεσαίοι όπου φύγει φύγει. Ούτε ο Κυριάκος μα, ούτε ο Τσίπρας επιθυμούν να στοχοποιήσουν αυτά τα στρώματα. Ο λόγος επιπέδου Νηπιαγωγείου. Ερχονται εκλογές, θα χάσουμε ψήφους.

Πάμε παρακάτω. Στο μέτωπο των παρακολουθήσεων, των υποκλοπών και των κακόβουλων λογισμικών. Δηλαδή ζήτημα Δημοκρατίας, προστασίας προσωπικών δεδομένων και αξιοπιστίας των θεσμών.

Ποια η απάντηση; Τριπλής κατευθύνσεως. Η πρώτη λοιπόν: η κοινωνία, μάλιστα εκείνη του μόχθου και της καθημερινής ανασφάλειας, ελάχιστα ασχολείται και επηρεάζεται από τέτοιες αποκαλύψεις. Η απάντηση σχηματική και συνοπτική: «όλοι παρακολουθούν όλους, αλλά εμένα δεν μ’ ενδιαφέρει γιατί πάντα αυτό έκαναν και πάντα αυτό θα το κάνουν».

Η δεύτερη λοιπόν: η τεχνολογία έχει εκτοξευτεί σε τέτοια διαστημικά ύψη που όποιος κατέχει τα μέσα θα παρακολουθεί και θα γνωρίζει τα πάντα για κάθε αντίπαλο που έχει βάλει στο μάτι. Επομένως η «προστασία προσωπικών δεδομένων» μια τρύπα στο νερό.

Η τρίτη λοιπόν: όπως περίπου είπε η κυρία Θεανώ Φωτίου, βουλευτής και πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ. Που υποστήριξε ότι η υπόθεση των παρακολουθήσεων υποκινείται από μεγαλοεπιχειρηματίες που δεν είναι ικανοποιημένοι με την κατανομή των 72 δισ. ευρώ του Ταμείου Ανάκαμψης. Με απλά λόγια, ο ντόρος έχει προκληθεί από τον υπόγειο πόλεμο «βουβαλιών» του επιχειρηματικού κόσμου. Αυτό κι αν είναι πλαγίως φιλοκυβερνητικό χάδι.

Δηλαδή παρά την επιθετική αντιπολιτευτική τακτική του Τσίπρα. Παρά τη συνεχή ροή αποκαλύψεων. Και παρά το γεγονός φθοράς λόγω κυβερνητικών και μάλιστα σοβαρών ολισθημάτων, όπως η περίπτωση του βουλευτή Ανδρέα Πάτση, τα αποτελέσματα δημοσκοπήσεων καθόλου ευοίωνα και για τον Τσίπρα αλλά και για τον Νίκο Ανδρουλάκη.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ οι αριθμοί, πάνω κάτω, γύρω από τα ίδια. Για το ΠΑΣΟΚ μάλλον προς μικρή καθοδική πορεία. Οι δημοσκοπήσεις είναι τόσο αξιόπιστες και τόσο ταυτόσημες με τις διαθέσεις του εκλογικού σώματος; Οχι, δεν είναι. Πάνω κάτω, όμως, αυτή η πραγματικότητα. Με το εξής, γνωστό επιχείρημα: όλοι το ίδιο είναι, αλλά συγκριτικά καλύτερος ο Κυριάκος. Το μη χείρον βέλτιστον.

Ποιο το αντεπιχείρημα; Οτι κάποια στιγμή και κάτω από άλλες πιο σοβαρές και για την κοινωνία πιο βλαβερές συνέπειες, αυτό το επιχείρημα θα καταλήξει στα σκουπίδια. Οποιος βαυκαλίζεται και βολεύεται με την αλαζονεία της συγκριτικής υπεροχής, σήμερα στο ρετιρέ αλλά αύριο στο υπόγειο.

Οπως λέει και το επίγραμμα του δρόμου: «Θέλεις πολύ ν’ ανέβεις τη σκάλα, κι αν είναι για να κρεμαστείς;».